“แล้วแต่คุณสิ” ที่เขาบอกนั้นคือเรื่องจริง ไพรัลย์อยากให้เธอกำหนดฐานะของเขาที่มีต่อเธอด้วยตัวเอง เธออยากให้เขาเป็นอะไร เขาก็จะเป็นตามนั้น แล้วแต่เธอจะสั่งการและบัญชา
ทว่า หญิงสาวไม่สามารถหยั่งถึงความต้องการที่แท้จริงของชายหนุ่มได้ เธอคิดว่าความอ่อนโยนทั้งหมดทั้งมวลที่เขามอบให้แก่เธอ มันคือความสงสารเวทนา
“คุณอย่าทำแบบนี้เลยนะ อย่าทำให้ฉันต้องลำบากใจเลย”
เธอแกะมือเขาออก ผละจากกายอุ่น เดินออกจากห้องนอน เขายังตามไปขวางหน้าของเธอไว้
“คุณไม่รักผมแล้วเหรอ”
คำถามตรงๆ จากชายหนุ่มทำให้เธอถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
“ถึงรักไปก็ไม่มีประโยชน์ รักคนอย่างคุณ มีแต่จะเหนื่อยใจ คุณกลับไปหาว่าที่เจ้าสาวของคุณเถอะ ผู้หญิงคนนั้นต่างหากคือคนที่คุณต้องการจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต” ความคิดของเธอนั้นผิดมหันต์ทีเดียว เขาอยากจะบอกให้เธอรู้เอาไว้ตรงนี้เลยว่า เขาไม่เคยอยากอยู่กับผู้หญิงคนไหนไปตลอดชีวิต ยกเว้นคนพยศที่ยืนอย
