ก้องภพขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้าของบ้านพักตากอากาศ มองไปโดยรอบอาณาจักรอันกว้างไกล สายตานั้นว่างเปล่า ความเขียวขจีของเทือกเขาที่ปรากฏในแก้วตา มองเห็นสิ่งซึ่งบรรจุไว้ ดวงตาคู่นั้นมีความทรงจำมากมายซุกซ่อนอยู่ หากแต่เงียบเชียบ สงบนิ่งเหมือนศพของมนุษย์ที่นอนนิ่งอยู่ในโลง
“ไอ้ธารเทพ แกใช่ไหม” บุคคลผู้นี้ควรเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับที่หนึ่ง คนที่ครอบครองทรัพย์สมบัติของเจ้าพ่ออินทรีย์ไว้ในเวลานี้ คนที่อาจกำลังกระหายหุ้นอีกครึ่งหนึ่งของวัชรเมฆ
“เพราะแกมันเป็นคนโลภ ไม่เหมือนกับ...” ผู้ที่เป็นเจ้าของที่แท้จริง ทายาทตัวจริงที่เคยบอกกล่าวไว้ในสมัยยังเด็ก เขาอยากเป็นหมอ อยากรักษาคน ไม่อยากสานต่อธุรกิจของบิดา ใช่แล้ว เขากำลังนึกถึงเพื่อนรักที่กลายเป็นศัตรู คนที่เขาเคยเล่น และเคยดื่มด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ภาพเหล่านั้นก็พังทลายลงไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
“คนที่คิดจะช่วยชีวิตคนอื่น กลับมาเป็นฆาตกรซะเอง ฉันไม่น่าหลงก
