ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย

เหลาอาหารเปิดแล้ว

เสียงประทัดดังไปทั่วตลาด ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ต่างมาหยุดมองอย่างสนใจ เสียงหลงจู๊หมานตะโกนเชิญชวนให้ชาวเมืองเข้ามาชมด้านในของเหลาอาหาร

ทั้งยังลดราคาอาหารสามวันแรกที่เปิดร้านถึงสองส่วน ด้านหน้ายังมีโต๊ะวางอาหาร ให้ชาวเมืองต่างลิ้มลองกันพอให้มีความอยากอาหารเพิ่มมากขึ้น

ทุกอย่างเป็นแผนการตลาดที่ซุนเหยานางสั่งให้หลงจู๊และคนงานในร้านจัดการ เสื้อผ้าของเสี่ยวเอ้อ เหมือนกันทุกคน ทั้งยังดูสะอาดน่ามองจนคนที่พบเห็นอดที่จะชื่นชมไม่ได้

ป้ายชื่อที่หน้าอกของเสี่ยวเอ้อ ทำให้ลูกค้าที่มาใช้บริการเรียกใช้ได้ง่ายขึ้น ทั้งยังสามารถร้องเรียนหากพบว่าทำกิริยาที่ไม่ดีต่อลูกค้าได้ด้วย

ด้านในเหลาอาหารไม่ได้มีแต่โต๊ะที่ถูกจัดไว้เพียงด้านใน หรือห้องรับรองเท่านั้น แต่ด้านนอกที่นั่งรับลม รับแสงแดด ก็ยังถูกตกแต่งออกมาอย่างดี ทั้งยังมีม่านกั้น เพิ่มความเป็นส่วนตัวได้ด้วย

ห้องรับรองก็ไม่ได้ตกแต่งเพียงแค่แบบเดียว ห้องทั้งสิบห้องถูกตกแต่งออกมาไม่เหมือนกัน สร้างความแปลกใหม่ให้ผู้ที่เข้ามาชมต้องรีบจับจองห้องรับรอง เพื่อพาสหายมาใช้บริการ

อาหารที่ให้ลองชิมก็ทำให้ทุกคนได้แต่ตกตะลึง เพราะรสชาติอาหาร นับว่าไม่มีผู้ใดที่ไม่ชมว่าอร่อย

ซุนเหยานางไม่ได้มางานเปิดร้าน แต่ส่งเสี่ยวกุ้ยไปตรวจดูความเรียบร้อยแทนนาง ในตอนนี้นางกำลังนั่งเล่นไพ่กับหลีซื่ออย่างสนุกสนาน

ทั้งแม่นม และสาวใช้ส่วนตัวของหลีซื่อต่างกระโดดเข้าร่วมวงกันอย่างครึกครื้น แม้แต่พ่อบ้านซูยังชะเง้อคอมองอย่างอิจฉา

“ท่านแม่ ข้าสอนท่านเพียงครั้งเดียวท่านก็กินเงินข้าเสียเกือบหมดแล้วเจ้าค่ะ” ซุนเหยายู่ปากอย่างไม่พอใจ

นางมานางเตรียมเงินมามากแล้วนะวันนี้ แต่ก็แทบจะยังไม่พอจ่ายให้แม่สามีของนาง

“ฮ่า ฮ่า ดู ดู พวกเจ้าดูลูกสะใภ้ของข้า นางทำหน้า ได้น่าเกลียดเสียจริง” หลีซื่อหัวเราะอย่างขบขับ มือของนางรับเงินมาจากซุนเหยาแล้วเก็บเข้าถุงเงินอย่างพอใจ

“ฮูหยิน ตาหน้าเป็นของท่านอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” แม่นมซูพูดเอาใจซุนเหยา เพราะกลัวว่านางจะเลิกเล่นเสียก่อน

“เหอะ แม่นมท่านก็อีกคน ถุงเงินของท่านมีแต่เหรียญทองแดงของข้า” ซุนเหยาหยิบไพ่ขึ้นดู ครั้งนี้หน้าตาของนางจริงจังมาก หากแพ้อีกก็เท่ากับต้องเดินกลับเรือนไปเอาเงินมาใหม่เสียแล้ว

ในยุคโบราณเช่นนี้ ไม่มีเรื่องใดให้สตรีทำมากนัก นอกจากไปงานน้ำชา นางก็ไม่อยากไป ไปซื้อผ้า เครื่องประดับ ที่มีก็แทบจะกองทับตัวอยู่แล้วจะให้นางซื้ออันใดอีก

สุดท้ายซุนเหยานางก็ต้องเดินกลับเรือนไปเอาเงินมาเพิ่มใหม่

“อาเหยาเจ้า ฮ่า ฮ่า” หลีซื่อหัวเราะออกมาเสียงดัง เมื่อลูกสะใภ้ของนางยกหีบใบขนาดกลางมาเลย

“จะได้ไม่ต้องเดินหลายรอบเจ้าค่ะ แจกข้าด้วยแม่นม”

กิจวัตรของซุนเหยาในยามนี้คือเล่นไพ่เป็นเพื่อนแม่สามี เรื่องที่เหลาอาหารนางก็เพียงให้เสี่ยวกุ้ยนำเครื่องปรุงออกไปส่งทุกห้าวันเท่านั้น

ผ่านมานับเดือนหลงจู๊ก็ส่งข่าวเรื่องจวนหลังใหม่นางสร้างห้องเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซุนเหยานางจึงได้ออกไปดู

“นายหญิง ท่านชอบหรือไม่ขอรับ” หลงจู๊หมานตั้งใจรอคอยคำตอบจากซุนเหยา

“ชอบเจ้าค่ะ” ภายนอกกว้างขวาง หากต่อไปนางต้องการต่อเติมสิ่งใดก็ทำเพิ่มได้ง่าย ทั้งห้องเก็บของที่สั่งทำมีขนาดใหญ่ พอที่จะให้นางนำของออกมาวางได้มาก

นางคิดว่าค่อยว่าจัดการเรื่องเติมของในภายหลัง เพราะยังไว้ใจเสี่ยวกุ้ยไม่มากพอ

“หลงจู๊หมานท่านหาสาวใช้มาดูจวนให้ข้าสักสามคน หาพ่อบ้าน คนสวนแล้วก็คนขับรถม้าด้วยเจ้าค่ะ”

เพราะทุกเรื่องจะให้หลงจู๊หมานคอยวิ่งจัดการให้นางก็ไม่ได้ ยังมีเรื่องที่เหลาอาหารที่เขาต้องดูแลอีก

หลังจากที่เหลาอาหารเปิดมาได้นับเดือน การค้าของนางก็อยู่ตัวแล้ว ถึงจะมีโต๊ะมากเพียงใด ก็ยังไม่เพียงพอต่อความต้องการของลูกค้า

แม้แต่หัวเมืองใกล้เคียงยังเดินทางมาชิมอาหารที่ถูกพูดถึงในตอนนี้ ห้องรับรองถูกจองยาวไปนับหกเดือน ยังดีที่หลงจู๊หมานเปิดให้จองเพียงเท่านั้น ไม่เช่นนั้นคงได้จองเลยไปถึงปีหน้าแน่

ซุนเหยานางจะเข้าไปตรวจบัญชีด้วยตนเองทุกเดือน โดยเข้าทางด้านหลังร้านจึงไม่มีผู้ใดพบเห็นนางและรู้ว่านางเป็นเจ้าของเหม่ยสือ

“นายหญิงท่านทำได้อย่างไรขอรับ” หลงจู๊หมานเบิกตากว้าง เมื่อเห็นซุนเหยานางไม่แม้แต่ใช้ลูกคิดก็คำนวณจำนวนเงินออกมาได้อย่างง่ายดาย

“ท่านอยากเรียนรู้หรือไม่เจ้าคะ”

“ได้หรือขอรับ” เขาเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อ

“เหตุใดจะไม่ได้เล่าเจ้าคะ มาข้าจะสอนท่านเอง”

ซุนเหยานางเขียนสูตรคูณออกมาให้หลงจู๊หมานได้ลองท่องเสียก่อน ทั้งยังบอกการคิดเลขเร็วให้เขาด้วย

“หากท่านจะสอนผู้อื่น ข้าก็ไม่หวงเจ้าค่ะ” ความรู้ในยุคของนางมีให้เรียนรู้ได้อย่างเปิดกว้าง

ผิดกับยุคนี้ผู้มีความรู้มักจะเงียบไว้ผู้เดียว หรือเพียงแค่สั่งสอนคนในตระกูลของตนเท่านั้น

หลังจากที่หลงจู๊หมานเรียนรู้เรื่องคำนวณกับซุนเหยานางได้หลายวันแล้ว เขาก็เรียกตัวเสี่ยวเอ้อทั้งหมดหลังจากเลิกงานมาสอนให้คำนวณเลขได้ เพื่อที่เวลาที่คิดเงิน พวกเขาจะได้ไม่ต้องวิ่งกลับมาที่โต๊ะของหลงจู๊ให้เสียเวลา

คนงานในร้านเมื่อรู้ว่าหลงจู๊จะสอนคำนวณ ต่างก็ซาบซึ้งใจยิ่งนัก ผู้ใดจะไม่รู้ว่าหากมีความรู้เรื่องคำนวณได้ย่อมสามารถทำงานบัญชี ได้เงินมากกว่างานเสี่ยวเอ้ออีก

“เป็นนายหญิงที่สอนข้า ท่านยังให้ข้ามาสอนพวกเจ้าอีกด้วย”

ทุกคนได้แต่น้ำตาเอ่อคลอ ที่พบเจอเจ้านายที่ดีเช่นซุนเหยา

ภายในห้องโถงซุนเหยานางกำลังนั่งหัวเราะอย่างสนุกสนาน เพื่อวันนี้นางมือขึ้นอย่างมาก หีบที่นางยกมาเมื่อสองเดือนที่แล้ว ที่เกือบจะหมดลง แต่วันนี้กลับเพิ่มขึ้นมาจนนางยิ้มแก้มแทบแตก

เสียงของพ่อบ้านซูวิ่งเข้ามาด้านในห้องโถงอย่างร้อนรน แต่ถูกซุนเหยาเอ่ยห้ามไว้ก่อน เมื่อเขากำลังจะแจ้งเรื่องให้พวกนางฟัง

“ฮูหยิน ท่าน..”

“ประเดี๋ยวก่อน ท่านพ่อบ้าน ข้าชนะแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ แม่นม เอาเงินมาเจ้าค่ะ” ซุนเหยากระโดดขึ้น นางแบมือไปตรงหน้าแม่สามีที่กำถุงเงินแน่น ทั้งแม่นมที่แอบถุงเงินไว้ด้านหลัง

“พวกท่านกินข้ามาหลายเดือน วันนี้ข้ามือขึ้น พวกท่านรีบจ่ายเร็วๆ เจ้าค่ะ”