ซุนเหยาเห็นใบหน้าของซูเซวียนที่มีโทสะจนควบคุมไม่อยู่แล้ว นางจึงใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“ท่านใจเย็นๆ เรื่องนี้พูดใหม่กันได้” นางพยายามอ้อนวอนเขา
“หากเจ้ายอมกลับไปที่จวนตระกูลซู ข้าจะยอมปล่อยเจ้า”
“ท่านแม่ทัพ ท่านควรปล่อยข้าไปแต่โดยดี หนังสือหย่าก็เป็นท่านที่เขียนก่อน เมื่อข้าเขียนให้ท่าน ความเป็นสามีภรรยาของเราก็ควรจะสิ้นสุดลง” นางพยายามใช้เหตุผลเท่าที่จะคิดออกเกลี้ยกล่อมให้เขาใจเย็น
แต่ดูเหมือนสิ่งที่นางพูดจะเพิ่มโทสะให้ซูเซวียน เขาทนฟังไม่ไหวจนต้องจุมพิตนางไว้เพื่อให้นางหยุดพูด
ซุนเหยาในภพก่อนนางก็บ้าแต่ทำงาน เรื่องความรักจึงไม่คิดจะมีมาก่อน เมื่อถูกจุมพิตของซูเซวียนร่างของนางก็แทบจะอ่อนระทวยแล้ว
มืออีกข้างของซูเซวียนที่ไม่ได้ยึดมือของซุนเหยาไว้ ก็เริ่มจะปลดเสื้อผ้าของนางออก
ซุนเหยากัดปากของซูเซวียนเพื่อเรียกสติเขา
“หึหึ หากเจ้ากัดข้าอีกครั้ง ข้าก็จะกัดเจ้าคืนหนึ่งครั้ง” แล้วเขาก็ทำอย่า
