ซุนเหยานางกุมขมับอย่างปวดหัว เขาจะมาก่อกวนนางเรื่องอันใดอีก
“พาเขามาพบข้าที่ห้องทำงาน” แต่นางต้องจัดการห้องรับรอง เพื่อให้ลูกค้าที่จองไว้เสียก่อน ไม่เช่นนั้นคงได้เกิดเรื่องอีก
ซูเซวียนยกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อรู้ว่าซุนเหยานางยอมพบเขาแล้ว
ด้านในห้องทำงานของซุนเหยา นางรู้แล้วว่าเขาเดินเข้ามาภายในห้อง แต่นางไม่คิดอยากจะเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“ท่านมีสิ่งใดก็พูดมาเถิด”
“ซุนเหยา ข้ามารับเจ้ากลับไปที่จวนตระกูลซู”
“เหอะ หากท่านจะมาด้วยเรื่องนี้ก็กลับไปเสีย” ซุนเหยาแทบอยากจะปาถ่านที่นางให้บ่าวฝนจนเป็นแท่งในมือใส่ซูเซวียน
“ท่านแม่ล้มป่วย ยามนี้นางยังไม่อาจลุกจากเตียงได้เลย” ซุนเหยาเม้มปากแน่น เมื่อซูเซวียนอ้างเรื่องมารดาของเขา
ซูเซวียนดวงตาเป็นประกาย เมื่อสิ่งที่เขาเดิมพันได้ผล “นางเอาแต่เพ้อถึงเจ้า ข้าไม่รู้จะช่วยเหลือท่านแม่เช่นใดแล้ว”
แต่ก่อนที่ซุนเหยานางจะตอบอันใดกับซูเซวียนเสียงโวยวายอยู่หน้า
