เรื่องที่ซุนเหยานางกังวล มิใช่เขาไม่กังวล แต่เพียงรอจดหมายส่งข่าวอยู่เท่านั้น หากสารฉบับใหม่แจ้งข่าวมา เขาถึงจะตัดสินใจได้อีกครั้ง
หงอี้นางกลับมานั่งที่รถม้า ก็เห็นว่าซุนเหยานางนอนมองมาทางตนอยู่
“เจ้ามองอันใด”
“ปากเจ้าไปโดนอันใดมา” ซุนเหยาเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะปากของหงอี้บวมแดง
“มะ ไม่มีอันใด” หงอี้เอ่ยเสียงสั่นอย่างมีพิรุธ แต่ซุนเหยานางก็ไม่คิดจะคาดคั้น ได้แต่เปลี่ยนเรื่องคุยกันไป
หลังเดินทางได้ห้าวัน มาถึงเมืองกว่างซาน ซูเซวียนก็ให้ทั้งขบวนพักหนึ่งวัน เพื่อที่ตนจะได้จัดการเรื่องเสบียงอาหาร
เขาเช่าจวนพักให้ซุนเหยา เพื่อที่นางจะได้นำสิ่งของทั้งหมดออกมาได้สะดวก ทางหลิงเฮ่อก็ไปจัดการเรื่องเกวียนส่งสินค้า ทั้งหมดเร่งมือทำงานกันอย่างรวดเร็ว
เพราะต้องเปลี่ยนถ่ายของใส่กระสอบใหม่ เรื่องนี้หงอี้นางจึงต้องเข้ามาช่วยด้วย ตอนที่นางรู้เรื่องความลับของซุนเหยานางก็ตกใจจนนิ่งงันไปนาน
หากไม่ใช่หล
