ดารัณไม่อยากจะตื่น แต่นากรีมาเรียกบอกว่ามีแขกมาขอพบ เป็นเจ้าของไร่สมบูรณ์สุขเป็นเพื่อนกัน จะไม่กลับหากไม่ยอมพบคุณรัณ เธอจึงจำเป็นต้องลงมาพบ แม้บอกว่าไม่อยากพบก็ตามที
“สวัสดีค่ะ” ดารัณที่ไม่ได้รู้จักเขาอย่างเป็นทางการ จึงยกมือไหว้
“ไม่ต้องไหวผมขนาดนี้ก็ได้ครับ คนกันเองวันนั้นก็เจอกันที่ผับจำได้ไหม” ชยุติธรพยายามรื้อฟื้นความจำให้เธอ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเธอแล้ว ทำให้รู้ว่าไม่น่าจะจำได้เลย เพราะว่าสีหน้าฉงนสงสัยนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่าเธอรู้สึกยังไง
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ ฉันจำไม่ได้จริงๆคะ” ดารัณวันนั้นเมาหนักมาก จนจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ แต่จู่ๆ เธอก็รู้สึกตกใจเรื่องบางอย่างขึ้น
“เอ่อ...วันนั้นคุณได้พาฉันไปห้องน้ำหรือเปล่าคะ...” เพราะความทรงจำที่แสนเลือนรางของเธอนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่กับเธอในห้องน้ำ แล้วก็เธอทำเรื่องแสนน่าอาย จนคิดว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่า เมื่อเขามาทักเธอวันนี้จึงต้องถ
