“ดะ...เดี๋ยวก่อน”
เสียงเล็กหายไปแทนที่ด้วยความรัญจวนใจของดารัณ เขาประกบปากจูบเธออย่างดูดดื่ม เพื่อไม่ให้ร้องห้ามให้รำคราญใจ เสียงเดียวที่เขาชอบที่สุดคือเสียครางจากเธอ
อะ...อื้อ...!
ดารัณรับแรงขบบดขยี้ริมฝีปากอันหนักหน่วง มือเล็กต้องจับต้นคอของเขาไว้ เพื่อกันตกเพราะเขาไม่มองทางเลยสักนิด แถมแรงยังมากมายขนาดอุ้มเธอ พร้อมกับจูบไปด้วยยังไม่เห็นอาการหอบของเขาเลยสักนิด
ใช้ผิวหนังหายใจหรือไงที่รัก...
ชายหนุ่มเดินมาหยุดหน้าประตู เขาอุ้มเธอไม่ยอมปล่อย บดจูบขยี้ลงมาอย่างต้องการ ร่างเธอคือแม่เหล็กชั้นดี ที่ไม่อยากแยกห่างจากเธอ ก็มันน่าดึงดูดขนาดนี้ใครจะอดใจไหว แค่เห็นก็ขึ้นแล้ว
อ่าห์...อยาก...
“ที่ชวนไปเดินข้างล่าง อยากเอ้าดอร์หรือเปล่าครับ” เขาละริมฝีปากออกให้เธอตอบ แต่ยังคลอเคลียไม่ห่าง ปากที่เจ่อนิดๆ จากการกระทำของเขามันชวนให้เขาอยากบดขยี้ไปเรื่อย
“บะ...บ้า เดี๋ยวคนงานก็เห็นหมด” เธอก้มหน้
