กับดักรักคุณพ่อสามี

หนีไม่รอด

ตอนที่ 5

07.00 น.

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาบริเวณที่พักของญาติผู้ป่วย อัศวพจน์นั่งสัปหงกพิงเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเฝ้ามีนามาตลอดทั้งคืน เขาลืมตาขึ้นอย่างมีความหวัง ก่อนที่ความจริงอันโหดร้ายจะเข้าแทนที่ ตำรวจสามนายเดินตรงเข้ามาหาเขาที่นั่งอยู่ หนึ่งในนั้นยื่นหมายศาลให้อัศวพจน์ด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“คุณอัศวพจน์ ใช่ไหม”

“ครับ” อัศวพจน์ตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ความง่วงงันหายไปในพริบตาเมื่อเห็นตำรวจ

“นี่เป็นหมายจับคุณ ในคดีฆ่าคนตาย” ตำรวจกล่าวอย่างหนักแน่น ก่อนจะอ่านให้เขาฟัง

“ผมไม่ได้ฆ่าเค้านะครับคุณตำรวจ มันเป็นอุบัติเหตุ”

“เรื่องนั้น คุณต้องไปให้การในชั้นศาลเอาเองครับ ผมมีหน้าที่สอบสวนและรวบรวมพยานหลักฐาน”

หัวใจของอัศวพจน์หล่นวูบ เขาหันไปมองหน้าพ่อเลี้ยงอินทัชที่กำลังหิ้วอาหารมื้อเช้ามาอย่างเต็มไม้เต็มมือ ก่อนพ่อเลี้ยงจะวางมันลงด้วยมือสั่นเทา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังพอ ๆ กับความตกใจ

“นี่แกไปฆ่าคนตายแล้วหนีมาเหรอ!!!...ไอ้พจน์” อินทัชถามเสียงดังอย่างไม่เชื่อหู อัศวพจน์ก้มหน้าลงเอามือกุมศีรษะ

“ผมขอโทษครับพ่อ ผมไม่ได้ตั้งใจจะโกหก” เขาไม่มีเวลาอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด ก่อนจะเอ่ยปากขอโทษพ่อเลี้ยง เมื่อถูกตำรวจควบคุมตัว

อินทัชมองเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก และไม่คาดคิดว่าลูกเลี้ยงที่เขาไว้ใจจะมีความลับอันน่าสะเทือนใจเช่นนี้ซ่อนอยู่ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของอัศวพจน์ที่เต็มไปด้วยความทุกข์ระทมและความเป็นห่วงมีนาและลูก พ่อเลี้ยงอินทัชก็เข้าใจได้ทันทีว่าอัศวพจน์คงไม่ได้ตั้งใจที่จะก่อเหตุแบบนั้นจริง ๆ ตามที่เขาพยายามบอก

“พ่อครับ ผมฝากเมียกับลูกด้วยนะครับ” อัศวพจน์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางมองไปยังห้องพักคนไข้ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักและความอาลัย อินทัชเดินเข้ามาสวมกอดอัศวพจน์ก่อนจะเอ่ยขึ้นเพื่อปลอบใจ

“แกไม่ต้องห่วง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปความหนักแน่น

“ฉันจะดูแลเมียและลูกของแกเอง”

“ถ้าลูกของผมคลอดแล้ว พ่อให้ใครไปบอกผมด้วยนะครับ”

“ได้สิ! ฉันจะไปบอกแกด้วยตัวเองเลย” อัศวพจน์ยิ้มให้พ่อเลี้ยงอย่างเศร้าๆ ก่อนที่จะถูกเจ้าหน้าที่ควบคุมตัวไปขึ้นรถ

สองวันต่อมา

ห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาลบรรยากาศเงียบสงบ มีนาลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนแรงหลังคุณหมอผ่าคลอดให้เธอเสร็จเรียบร้อย ความรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าท้องและรับรู้ถึงความว่างเปล่าในอก อินทัชนั่งเฝ้าเธออยู่ข้างเตียงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นเธอรู้สึกตัว เขาก็ลุกขึ้นยืน

“มีนา!!!...” อินทัชเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“หนูเป็นยังไงบ้าง” เมื่อเด็กสาวพยายามจะลุกขึ้นนั่ง อินทัชรีบเข้ามาประคองเธอไว้

“อย่าเพิ่งลุกสิ!!! เดี๋ยวแผลก็อักเสบเอาหรอก” เขาดุเล็กน้อย ก่อนจะรีบประคองให้เธอนอนลงบนเตียงตามเดิม

“ลูกค่ะ...ลูกของหนูเป็นยังไงบ้างคะ” มีนาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อินทัชพลางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเล่าความจริงให้เธอฟังอย่างช้าๆ

“หมอจำเป็นต้องเลือกที่จะรักษาชีวิตของหนูเอาไว้ เพราะเด็ก...เค้าไม่หายใจแล้ว ฉันเสียใจด้วยนะ” มีนาเบิกตากว้าง น้ำตาของเธอไหลออกมาเป็นสาย เธอร้องไห้อย่างเงียบๆ ก่อนที่จะหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยายได้

“แล้วพจน์ล่ะคะ เค้าไปไหน” เธอถาม อินทัชลังเลที่จะตอบ เขาไม่รู้ว่าควรจะบอกความจริงกับเธอดีหรือไม่ เพราะกลัวว่ามีนาจะเสียใจเพิ่มขึ้นยิ่งกว่าเดิม แต่เมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของมีนา เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่ปิดบังความจริง

“อัศวพจน์...ถูกตำรวจจับกุมตัวไปแล้ว” อินทัชพูดเสียงแผ่วเบา

“แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องคดีความนะ ฉันจะช่วยให้ถึงที่สุด แต่หนูต้องพูดความจริงกับฉันว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“เอาไว้กลับไปแล้ว หนูค่อยเล่าได้มั้ยคะ”

“ได้สิ เอาไว้เมื่อหนูพร้อมก็ได้”