ทานตะวันทำหน้ายู่เมื่อก้าวออกมาจากโรงเรียนแล้วเห็น บรูซมายืนรออยู่ เขาอยู่ในชุดสูทเรียบหรู เส้นผมสีเข้มนั้นพลิ้วสะบัดไปตามแรงลมจนยุ่งเหยิง แต่กระนั้นพ่อเจ้าประคุณก็ยังคงหล่อเหลาลากดินอยู่ดี เห็นได้จากเสียงกรี๊ดกร๊าดของนักเรียนหญิงภายในโรงเรียน
“พี่มารับกลับบ้าน”
เขาเดินเข้ามาหา และดึงกระเป๋าของหล่อนไปถือให้ หล่อนขัดขืนแต่ไม่สำเร็จตามเคย เพราะเขาตัวใหญ่ และแรงเยอะกว่า
“ซันนี่กลับเองได้ค่ะ”
“แต่พี่มารับแล้วนะ ขึ้นรถเถอะ”
แล้วคนเผด็จการก็ลากร่างของหล่อนไปจับยัดใส่รถ ไม่นานเขาก็ก้าวขึ้นมาและขับรถออกไปด้วยความเร็วสูงเช่นเคย
“จบแล้วใช่ไหม ไฮสคูลน่ะ”
คนที่นั่งเชิดหน้าคอแข็งอยู่ ตอบกลับเสียงสะบัด
“ค่ะ จบแล้ว”
“แล้วคิดจะเรียนต่ออีกหรือเปล่า”
เขาหันมามองแวบหนึ่งก่อนจะหันไปจ้องถนนต่อ ทานตะวันทำปากยื่น แก้มป่องแง่งอน
“คิดค่ะ”
“จริงอ่ะ ไหนเมื่อก่อนบอกว่าจะเรียนแค่ไฮสคูล และออกมาเป็นแม่บ้าน
