“เฮ้... จะไปไหนน่ะบรูซ ค่ำมืดแล้วนะ” ดีแลนกลับบ้านมาพอดีก็เห็นน้องชายลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงมาจากบันได
“ผมลาพักร้อนหนึ่งเดือนครับ พี่ดีนช่วยบอกพี่รอชชี่ให้ผมด้วย”
“ลาพักร้อน?”
“ครับ”
ผู้เป็นพี่ชายอมยิ้มมองอย่างรู้ทัน “จะพาซันนี่ไปฮันนีมูนก็บอกมาเถอะตามสบาย จะไปสักสองเดือนก็ไม่ว่า พี่จะให้เจ้ารอชชี่มันดูแลทุกอย่างแทน”
“ขอบคุณมากครับพี่ดีน” บรูซกล่าวขอบคุณและเดินผ่านมา ดีแลนขมวดคิ้วประหลาดใจกับท่าทางเครียดๆ ขรึมๆ ของน้องชายคนเล็ก
“แล้วนายจะไปพักผ่อนที่ไหนล่ะบรูซ”
“มัลดีฟครับ” แล้วบรูซก็เดินออกไปจากบ้าน ไม่นานรถยนต์คันโปรดก็แล่นจากไป ดีแลนท้าวสะเอวมองท้ายรถของบรูซไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“ทำไมหน้าคนจะไปฮันนีมูนมันดูบูดๆ ชอบกล”
“มีอะไรหรือครับพี่ดีน”
ริชาร์ดที่พึ่งกลับมาจากทำงานเดินเข้ามาในบ้าน และก็ทันได้เห็นสีหน้าของพี่ชายพอดี เขาจึงอดที่จะแปลกใจไม่ได้
“ก็เจ้าบรูซน่ะสิ มันลาพักร้อ
