หนึ่งเดือนต่อมา…
ฤกษ์งามในการเปิดร้านขายกระดาษก็มาถึงในช่วงเช้าของฤดูไม้ใบผลิ แสงแดดอ่อนสาดส่องผ่านหมอกบาง ๆ ที่กำลังปกคลุมไปทั่วอำเภออวิ้นไห่ บ่งบอกให้รู้ว่านี่มันยังเช้าอยู่
ทว่าตามตรอกเล็กที่มุ่งหน้าสู่ถนนสายหลักไปตามหน่วยงานราชการต่าง ๆ กลับมีเสียงฝีเท้าผู้คนขยับก้าวเดินอย่างเร่งรีบ เพื่อมุ่งหน้าไปยังที่ที่มีการประกาศว่าจะมีร้านใหม่มาเปิดในวันนี้
ตามปกติพวกเขาก็ไม่ได้แยแสเท่าใดนัก เพราะในอำเภอมีร้านเปิดใหม่อยู่เนือง ๆ ทว่าการค้านั้นเหมือนกันไม่ค่อยแตกต่าง
แต่… ร้านที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปดูนี้ กลับมีข่าวบอกเล่าต่อกันมาว่า ที่นี่มีของประหลาดนามว่า ‘กระดาษ’ และกระดาษนี้คือสิ่งของที่เอามาใช้แทนม้วนตำราและผ้าไหมในการขีดเขียน ซึ่งมันไม่เคยมีใช้มาก่อน ทุกคนจึงอยากมาดูให้เห็นกับตาว่ามันเป็นเช่นไร
เมื่อทุกคนมาถึงก็แหงนหน้าขึ้นมองแผ่นป้ายที่ติดอยู่ด้านบน
“ที่นี่แหละ เหยาอัน
