ท่านนายอำเภอได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ ทว่าเขาก็ไม่ได้ถามต่อ เพราะอยากลองชิมชาที่นางชงให้แล้ว เพียงแค่ยกขึ้นมาสูดดม กลิ่นหอมอ่อน ๆ ก็ลอยเข้าจมูกให้รู้สึกผ่อนคลาย
“รสชาติดีทีเดียวเหยาอัน” ท่านผู้ว่ากล่าวชม
ได้ยินเช่นนั้นเฉินอี้ก็ลองจิบดูบ้าง และทำซ้ำอยู่หลายหนก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยกับนาง “นุ่มละมุน หอมหวาน เจ้าทำได้เยี่ยงไรเหยาอัน นี่มันสุดยอดชาเลยนะ” เอ่ยชมอย่างที่คิด
“นายอำเภออย่ายกยอข้าเกินไปนักเลยเจ้าค่ะ ข้าก็แค่ทำไปตามประสาเท่านั้น” หญิงสาวเอ่ยอย่างถ่อมตน อันที่จริงนางก็รู้แหละว่าตนชงชาดีเลิศเพียงใด ถึงขั้นประกวดได้อันดับหนึ่งของประเทศจีน ย่อมไม่มีทางทำให้ตนเองเสียชื่อแน่ เพียงแต่นางนึกไม่ถึงว่ามันจะถูกปากคนยุคโบราณด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดี ภายหน้ากิจการอาจได้ต่อยอดเป็นการเปิดร้านชาเพิ่มขึ้นมาด้วยก็ได้
“หึหึ บอกไม่ให้ชม ทว่ายิ้มเช่นนี้ดีใจใช่หรือไม่”
“จะให้ร้องไห้หร
