ส่วนหนานจ้าวเมื่อเดินมานั่งแล้วก็ขอเบ็ดในมือม่านอวี้ไปถือไว้เอง เด็กน้อยก็ไม่ได้หวง เพราะสุดท้ายแล้วปลาที่ได้มาก็เป็นของตนอยู่ดี ใครตกมันก็เหมือนกัน ดีเสียอีกนางจะได้ไม่ต้องเหนื่อย
“เจ้าตื่นตั้งแต่ตอนไหน ถึงหาปลาได้มากขนาดนี้”
“ข้าก็ตื่นรุ่งสางตามปกตินั่นแหละ ว่าแต่พวกเจ้าเถอะ มาทำไมกันแต่เช้า ลุงจางบอกว่าสาย ๆ มิใช่หรือถึงจะมาตัดไม้ทำเตียงให้” มองหน้าชายหนุ่มที่จ้องลงไปในน้ำด้วยท่าทางตื่นเต้น เพราะเขาแย่งเอาคันเบ็ดในมือม่านอวี้ไปถือแล้ว
“อยู่เรือนพวกข้าก็ไม่ได้ทำอะไร เลยคิดว่ามาดูพวกเจ้าหน่อยดีกว่า เผื่อมีปัญหาอะไรกับบ้านหลังใหม่จะได้แก้ไขเลย”
“ขอบคุณนะ แต่ไม่มีปัญหาอะไรหรอก เมื่อคืนพวกเราก็หลับสนิททั้งคืน ไม่มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดของหลังคารบกวนแม้แต่น้อย”
“อย่างนั้นก็ดี โอ๊ะ! ปลาติดแล้ว” ชายหนุ่มส่งเสียงตื่นเต้น
จากนั้นสหายก็มาช่วยลากปลาขึ้น ซึ่งมันใหญ่เท่าขาของพวกเขา
