เหยาอันยืนนิ่งงันอยู่กับที่อย่างมึนงง ใช่! นางลืมเรื่องนี้ไปจริง ๆ ตัดไม้ไม่ว่ายุคสมัยไหนก็จำต้องขออนุญาตก่อน ทว่านายตำบลบอกว่าเขาจะจัดการให้มิใช่หรือ มิเช่นนั้นคนงานที่เขาพามาจะกล้าตัดไม้มาสร้างบ้านให้นางได้อย่างไร หรือนางถูกหลอก
“ว่าอย่างไร ใครเจ้าของเรือน” ผู้ที่มายังถามย้ำ
“ข้าเองเจ้าค่ะ” เหยาอันตอบอย่างอ่อนน้อม
“เอาตัวไป เอาของกลางไปด้วย” ชี้นิ้วไปยังท่อนไม้ที่กองเรียงรายกันอยู่ ซึ่งอันที่จริงมันไม่ได้อยู่ในบัญชีหวงห้ามแม้แต่น้อย
“ช้าก่อนใต้เท้า ท่านจะจับเหยาอันไปเพราะเหตุใดกัน นางทำผิดอะไรหรือขอรับ” ลุงจินรีบเอ่ยอย่างนอบน้อม
“หลักฐานก็กองอยู่ตรงนี้ ยังจะถามอีกหรือว่าทำผิดอันใด”
“แต่ไม้เหล่านี้นายตำบลอนุญาตให้ตัดได้นะขอรับ ไม่เชื่อใต้เท้าลองไปถามดูก็ได้” ลุงชุยรีบเอ่ย
“บังอาจ! กล้าเอานายตำบลมาแอบอ้างหรือ ช่างไม่รู้จักเจียมตัวเอาเสียเลย จับไปให้หมดอย่าได้ยกเ
