เมื่อประตูเปิดเหยาอันก็รีบสาวเท้าก้าวออกมา นางเผยยิ้มดีใจจนแก้มปริราวกับได้พบเทพบุตรที่ตนรอคอย ซึ่งมันก็ไม่ผิดจากที่คิดเท่าใดนัก ยามนี้หานเฉินอี้เปรียบเสมือนเทพเจ้าของนางไปแล้ว
“ขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบาก” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างรู้สึกผิด
“ท่านอุตส่ามารับข้าด้วยตนเอง ใครจะกล้าถือโทษเอาผิดนายตำบลล่ะเจ้าคะ ว่าแต่ข้าไม่มีความผิดแล้วใช่หรือไม่”
“ไม่มี ข้าสั่งให้ออกใบอนุญาตให้เจ้าตั้งแต่วันที่ข้าบอก แต่คนของข้าสะเพร่า ทำการไม่รอบคอบหลงลืมจนเกิดปัญหา สุดท้ายเลยทำให้เจ้าต้องลำบากเช่นนี้” ใต้เท้าวัยสามสิบตำหนิคนของตนให้ฟัง ซึ่งมันเป็นอย่างที่เขาบอกจริง ๆ หานเฉินอี้เน้นย้ำอยู่หลายรอบว่าให้ออกใบอนุญาตตัดไม้ให้มู่เหยาอัน แล้ววันพรุ่งให้เอาไปให้นางที่เรือน แต่ท้ายที่สุด ผู้ดูแลเรื่องทะเบียนกลับปล่อยปละละเลยคำสั่งเขา ทั้งที่ย้ำนักย้ำหนาแล้วแท้ ๆ หากมิใช่เพราะเขาต้องเดินทางเข้าเมืองใหญ่ คงไม
