เหยาอันก้มหน้ามองเจ้าตัวน้อยที่เอียงคอรอคำตอบ “แล้วเหตุใดพี่จะต้องเสียใจ เขากับพี่ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”
“นั่นสิ… เจ้าลืมแล้วหรือพี่เหยาเป็นพี่สะใภ้เรานะ จะเสียใจเพราะบุรุษอื่นได้เยี่ยงไร” จื่อเทารีบเอ่ยบอกน้องสาวของตน
คนถูกกล่าวถึงจึงได้แต่ยิ้มแหยก่อนจะยอบกายลงตรงหน้าทั้งคู่แล้วเอ่ยว่า “เด็ก ๆ ระหว่างพี่กับพี่ชายเจ้า มันเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่ตัดสินใจ มิใช่เกิดจากความต้องการของพี่สองคน และยามนี้พี่ชายเจ้าก็ทอดทิ้งพวกเราไปไม่ไยดี ซึ่งตัวพี่เองเกลียดคนแบบนี้ที่สุด ฉะนั้นถ้าหากพี่ชายพวกเจ้ากลับมาพี่จะถอนหมั้นกับเขา”
“ถะ… ถอนหมั้นหรือขอรับ”
“อืม พี่จะถอนหมั้น”
“พี่เหยาอย่าถอนหมั้นเลยนะเจ้าคะ แล้วพวกเราเล่าจะทำเช่นไร พี่จะทิ้งพวกเราหรือ” ม่านอวี้เอ่ยเสียงเครือ ขอบตาก็เริ่มแดง เหยาอันจึงยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนใสของน้องสาวแผ่วเบา
“เด็กน้อย ต่อให้พี่ถอนหมั้นกับพี่ชายพวกเจ้า ภายหน้าพว
