หานเฉินอี้ไม่ได้นั่งตามคำเชิญ เพราะเขาอยากเดินสำรวจเรือนใหม่หลังนี้ก่อน จึงหันมาเอ่ยกับหญิงสาวด้วยเสียงอ่อนโยน
“เราแค่แวะเอาข้าวของมาให้ ประเดี๋ยวก็กลับแล้ว” สิ้นคำเขาก็หันไปหาคนสนิทที่หอบของมาพะรุงพะรัง
“ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านนายอำเภอมาแต่ตัวพวกเราสามพี่น้องก็เกรงใจจะแย่ ไม่ต้องเอาข้าวของมาด้วยก็ได้เจ้าค่ะ” เหยาอันเอ่ยอย่างเกรงใจ เพราะเขามอบข้าวของให้มากมายเชียว
“ได้อย่างไรเจ้าคือผู้มีพระคุณของพี่นะ อีกอย่างอย่าเรียกเต็มยศเช่นนี้เลย เรียกพี่เฉินอี้ดีกว่า จะได้ดูสนิทสนมกันหน่อย”
“ทว่า…” เหยาอันหมายจะค้านเพราะนึกเกรงใจ
“ไม่มีแต่ อันที่จริงภรรยาพี่อยากมาขอบคุณเจ้าด้วยนะ แต่ยามนี้นางเดินทางไม่สะดวก เพราะกำลังตั้งครรภ์ จึงฝากมาขอบคุณเจ้า และยังบอกว่าว่าหากว่างก็ไปเยี่ยมนางที่จวนได้”
“เกรงใจไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ทำอะไรให้เลย”
“ที่ไหนกัน หากไม่มีคำแนะนำจากเจ้า มีหรือพี่
