ร้ายรัญจวน

บทที่ 5 ท่านประธานกับนางแบบดาวรุ่ง 2

ท่านประธานหนุ่มนั่งเคาะนิ้ว พยายามระงับอารมณ์ข่มใจให้สุขุมเข้าไว้ ทั้งที่รุ่มร้อนเดือดปุดๆ กับการรอคอยเต็มที หลังเวลาเปลี่ยนตัวเลขครบตามกำหนด การรอคอยของเขาก็สิ้นสุดลง แฟ้มเอกสารที่แสดงประวัติของนางแบบสาวถูกวางไว้บนโต๊ะทำงานตรงหน้าเขา

ดรณ์พลิกหน้ากระดาษเปิดอ่านอย่างละเอียด...

โรซี่ โจนส์ เป็นนางแบบสาวดาวรุ่งเชื้อสายไทยที่โด่งดังเป็นพลุแตกทั้งในวงการแฟชั่นและฮอลลีวูด หล่อนอาศัยใบหน้าที่สวยหวานเย้ายวนใจ และรูปร่างสมส่วนกลมกลึงแสนเซ็กซี่ขยี้ใจเป็นใบเบิกทางไต่เต้าขึ้นมาอยู่ในระดับแนวหน้า หล่อนอยู่ในสังกัดของเจ้าพ่อสื่อบันเทิงยักษ์ใหญ่ของโลกอย่างแอนโทนี่ ฮอว์ก เขาปั้นหล่อนให้กลายเป็นราชินีรันเวย์ภายในระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งปี

เขานิ่วหน้า เมื่อเปิดมาอีกหน้า แต่กลับไม่มีประวัติอย่างอื่นของหล่อนอีก มีแค่รายงานบอกว่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวหล่อนเป็นความลับ ไม่มีการเปิดเผยข้อมูล มีเพียงอย่างเดียวที่สื่อมวลชนและคนทั่วไปรับรู้ก็คือ หล่อนมีฉายาว่า

Rose ‘s Hawk

กุหลาบของฮอว์ก... ซึ่งได้มาจากการที่หล่อนมักจะปรากฏตัวอยู่ข้างกายเจ้าพ่อแคซาโนวาคนดังเสมอ

ไม่มีใครรู้ว่าความสัมพันธ์ของเด็กปั้นและเจ้าของบริษัทเป็นอย่างไร แต่ก็คาดการณ์กันไปต่างๆ นานาว่าหล่อนเป็นกิ๊กเบอร์ล่าสุดของฮอว์กบ้างละ เป็นชู้รักบ้างละ แต่ที่ดูจะมีภาษีมากกว่าประเด็นอื่นก็คือ หล่อนเป็นว่าที่คุณนายฮอว์ก

ดรณ์มองรูปถ่ายของนางแบบสาวในมือแล้วเหยียดปากเยาะ ไม่แปลกหรอกที่ผู้ชายเจ้าชู้พรรค์นั้นจะหลงผู้หญิงเซ็กซี่ที่ดูยั่วยวนแบบนี้ได้ไม่ยาก ก็หล่อนออกจะสวยหยาดเยิ้มออกขนาดนี้ ใบหน้าของหล่อนเรียวยาว ตาคมสวยซึ้ง จมูกโด่งปลายงุ้มเหมือนหยดน้ำ ริมฝีปากบางกระจับ มุมปากยิ้มยกอย่างสวยงาม ผมของหล่อนยาวสยายล้อมกรอบใบหน้าเล็กๆ ตรงรอยแสกกลางมีกลุ่มไรผมที่โค้งมนเหมือนรูปหัวใจ ยิ่งขับให้ใบหน้าสวยโดดเด่นดูน่าหลงใหลและดึงดูดใจมากยิ่งขึ้น

เขาเดาได้เลยว่าตอนอยู่บนเตียง หล่อนคงไม่ต่างจากนางแมวร้อนสวาทที่ช่างออดอ้อนและร้อนแรง จนทำให้พวกผู้ชายหน้าโง่ทั้งหลายพากันสยบแทบเท้า

เหมือนผู้หญิงคนนั้น...

ความทรงจำเก่าก่อนที่เขาปิดผนึกเอาไว้หวนให้ระลึกถึงอีกครั้ง ผู้หญิงที่มีกลิ่นหอมของดอกกุหลาบหายตัวไปอย่างลึกลับนานห้าปีแล้ว นับตั้งแต่วันที่เขาวิ่งตามหล่อนออกมาจากบ้าน เขาคิดว่าหล่อนจะกลับมาเอง แต่หล่อนไม่เคยมาให้เขาเห็นหน้าอีกเลย ราวกับหล่อนล้มหายตายจากไปแล้วหรือไม่เคยมีตัวตนมาก่อน

แก้มหอม... ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?

เป็นคำถามที่เขามักคิดถึงเสมอในบางครั้ง เมื่อมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องหรือกระตุ้นชวนให้รู้สึกถึงหล่อนขึ้นมา

บางที... คงเป็นความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจก็ได้ละมั้ง

เพราะตอนที่จากกัน เขายังไม่มีโอกาสได้พูดกับหล่อนให้เข้าใจว่า เขาไม่ได้คิดจะฆ่าจะแกงเหมือนที่แก้มหอมคิด เขาไม่ได้ใจคอโหดร้ายขนาดนั้น แค่ต้องการขอร้องกันดีๆ ให้หล่อนยอมจากไปเสีย ถ้าหากหล่อนดื้อดึง เขาอาจจะต้องใช้ไม้แข็งจับหล่อนไปขังไว้ที่บ้านหลังอื่นของหิรัญศิริรักษ์ เพื่อขู่บังคับให้หล่อนยินยอม หลังจากนั้นเขาจะให้เงิน ให้บ้านและแถมรถเพื่อเป็นการชดเชยสิ่งที่หล่อนเสียไป แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างสุขสบาย

แต่ตอนนี้ไม่มีประโยชน์แล้ว...

เขาไม่รู้ว่าหล่อนอยู่ที่ไหนและไม่จำเป็นต้องรู้ ดรณ์ไม่อยากคิดมากเรื่องของแก้มหอมอีก เขาไม่อยากสูญเสียตัวตนของเขา

เขา ‘เกลียด’ หล่อน

เขาจึงไม่ควรคิดถึงหล่อนอีก...

หลังจากแก้มหอมหายตัวไปครบสามเดือน เขาก็สั่งให้ตัวเองหยุดคิดถึงเรื่องนี้ เขาใช้เวลาทุกวินาทีที่มีค่าหมดไปกับงานและเกวลิน หล่อนเป็นคนรักที่ดี อบอุ่นและอ่อนโยน เวลาที่มีหล่อนอยู่ใกล้ๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแดดยามเช้าบนตัวหล่อนทำให้เขาสบายใจ ช่วยคลายความฟุ้งซ่านได้มาก

สุดท้าย... เขาก็ลืมเรื่องของแก้มหอมไปสนิทใจ

ถึงแม้บางครั้งจะถูกพ่อสะกิดให้ระลึกถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาอีก แต่เพียงแค่เขาโทร. หาเกวลิน ได้ยินน้ำเสียงอ่อนหวานปลุกปลอบให้กำลังใจ ตัวตนของหล่อนจะหายวับไปราวกับหมอกควัน

ดรณ์ชอบให้เป็นแบบนั้น...

เขาชอบที่สามารถสลัดแก้มหอมให้หลุดไปจากชีวิตได้ ใครต่อใครที่ชอบพูดกันว่า เขากับหล่อนมีบุพเพร่วมกัน เกิดมาเพื่อเป็นของกันและกันเหมือนขั้วแม่เหล็กคนละขั้วที่ดึงดูดกันได้พอดี จะได้เปลี่ยนความคิดเสีย เขาไม่ชอบให้ใครมาลิขิตชีวิตเขา เขาจะเลือกและตัดสินใจด้วยตัวเอง และเขาเลือกแล้ว เลือกมาโดยตลอดว่าต้องเป็น... เกวลิน!

ส่วนแก้มหอม...

ในเมื่อหล่อนจากไปแล้ว ก็ขอให้ไปลับ อย่ากลับมาวุ่นวายกับเขาอีก เพราะเขาไม่ต้องการให้ชีวิตที่สงบสุขสมบูรณ์แบบในตอนนี้ต้องยุ่งเหยิง

เขามีงานที่ดี มีคนรักที่ดี และต่อไปก็จะแต่งงานสร้างครอบครัวสุขสันต์ สร้างอนาคตที่ดี

เขาไม่ชอบอะไรที่ควบคุมไม่ได้หรืออยู่นอกเหนือสิ่งที่เขาคิดไว้ เขาไม่อนุญาตให้ใครหรืออะไรมาทำลายความสมบูรณ์แบบของเขาเด็ดขาด!