บทที่ 5 ท่านประธานกับนางแบบดาวรุ่ง 3

940 คำ

ประธานหนุ่มดึงความคิดกลับมาที่เรื่องงานอีกครั้ง หลังเผลอปล่อยใจล่องลอยไปกับเรื่องไร้สาระ คงเพราะนางแบบคนนี้ดูคล้ายคลึงให้ความรู้สึกเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นละมั้ง เขาเปิดกระดาษหน้าต่อไป เป็นรายละเอียดที่โรซี่ โจนส์ เดินทางมาเมืองไทย เนื่องด้วยบริษัทของแอนโทนี่ ฮอว์กต้องการขยายตลาดมาสู่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งประเทศไทยมีความเหมาะสมในทุกๆ ด้าน โดยเฉพาะความเจริญทางด้านแฟชั่นที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขาจึงตัดสินใจส่งโรซี่เพื่อมาเปิดตลาด และทันทีที่หล่อนก้าวขาลงสนามบิน กองทัพสื่อมวลชนและเจ้าของแบรนด์ดังชั้นนำทั่วฟ้าเมืองไทยก็แห่ไปต้อนรับกันเนืองแน่น แต่งานนี้คนที่ดูจะมีภาษีมากกว่าใครก็คือ... ยศกร หมอนั่นทุ่มสุดตัวด้วยการปิดโรงแรมระดับไฮคลาส เพื่อต้อนรับแม่นางแบบหน้าใหม่ พร้อมกับฉลองเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่เป็นลิปสติก ก่อนจะมอบมันให้แก่หล่อน แม่โรซี่นี่ก็เจนงานดี ช่วยโปรโมตสินค้าให้พ่อบุญทุ่มอย่างยศกรเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งก็ได้ผลดีทีเดียว ลงทุนไปไม่กี่ล้าน แต่ได้ผลกำไรกลับมาเป็นยอดขายมหาศาล แถมยังได้หักหน้าเขาไปกลายๆ อีกด้วย ดรณ์กัดฟันกับวิธีต่ำๆ ที่ยศกรงัดมาใช้เพื่อต่อกรกับเขา น่าสมเพช... เป็นเขาจะไม่เสียเวลากับผู้หญิงยั่วยวนพรรค์นี้เด็ดขาด ผู้หญิงที่มีดีแค่อยู่บนเตียงคอยปรนเปรอผู้ชายอย่างหล่อน ไม่มีค่าคู่ควรที่จะได้รับการดูแลประดุจเจ้าหญิงแบบนี้ ยศกรช่างหน้าโง่เหลือเกิน... ที่ทำตัวตกต่ำถึงขนาดนี้! ดรณ์เหยียดปาก พลิกรูปถ่ายอีกหลายใบของนางแบบสาวดูผ่านๆ ก่อนจะมาถึงรูปสุดท้ายที่ทำให้เขาเบิกตากว้าง ลมหายใจสะดุดจนเกือบจะหยุดไปเดี๋ยวนั้น เมื่อสายตาปะทะเข้ากับไฝเม็ดเล็กๆ สีน้ำตาลแดงใต้ดวงตาสวยซึ้งที่เขาจำได้ดี เป็นหล่อนนี่เอง... หัวใจของเขาเต้นแรงระส่ำจนได้ยินเสียงดังชัดเจน แม้จะเกลียด แต่เขาต้องยอมรับว่าไฝที่ผุดขึ้นมาเหมือนจุดไข่ปลาบนใบหน้าของแก้มหอม ไม่อาจทำให้เขาละสายตาจากหล่อนได้ มันคอยดึงดูดใจเขาให้เหลียวมองไม่ต่างจากกลิ่นของหล่อน มิน่า... ตอนที่เห็นครั้งแรก เขาถึงได้รู้สึกคุ้นตานัก ที่แท้ โรซี่ โจนส์ ก็คือ แก้มหอม รุจีรัตน์ นั่นเอง หล่อนเปลี่ยนไปจนเขาจำไม่ได้... เมื่อกี้เขาเห็นหน้าด้านตรงของหล่อน มุมของใบหน้าที่เอียงบดบังทำให้ไม่เห็นสัญลักษณ์เด่นบนหน้าหล่อน แต่รูปถ่ายที่อยู่ในมือเขาตอนนี้ เป็นเสี้ยวด้านครึ่งหน้าที่เผยให้เห็นไฝเม็ดเล็กๆ ของหญิงสาวที่ใครเห็นเป็นต้องเย้ายวนหลงใหล เขาจึงจำได้ทันที เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะเด่นสะดุดตาไปมากกว่าหล่อนอีกแล้ว ดรณ์เพ่งมองรูปในมือ ใบหน้างดงามมีเสน่ห์ ดวงตาสวยซึ้งมองชดชม้ายเหมือนจงใจจะให้คนที่สบตาด้วยถูกดึงดูดเข้าไปในความเย้ายวน ยิ่งรวมกับรอยยิ้มน้อยๆ ยิ่งทำให้รู้สึกลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น วูบหนึ่ง... ใบหน้าคมสันราวกับถูกศิลปินเอกสลักเสลาฉายแววยินดีและโล่งใจที่หล่อนยังอยู่รอดปลอดภัย เขาดีใจงั้นหรือ? ไม่หรอก.. เขาโล่งใจมากกว่า ต่อไปนี้เขาก็ไม่ต้องรู้สึกผิดที่ทำให้แก้มหนีเตลิดออกจากบ้านไป มันไม่เกี่ยวกับเขา หล่อนเลือกจะออกไปเอง และตอนนี้หล่อนก็ไปได้ดีมีสุขเสียด้วย ได้ดีมีสุข... ดรณ์เม้มปาก สีหน้าคร่ำเคร่งลงทันตา เมื่อถูกความหวาดวิตกถาโถมเข้าใส่อย่างหนักหน่วงด้วยคำถามที่ว่า ในเมื่อหล่อนก็อยู่อย่างสุขสบาย เป็นถึงว่าที่คุณนายฮอว์ก แล้วจะกลับมาอีกทำไม... หรือคิดจะมาแก้แค้น? ทวงสัญญา? หรือ... ทวงสมบัติ? เพราะหลังจากหล่อนหายสาบสูญได้ เขาก็จัดการยักย้ายหุ้นในส่วนของพ่อแม่หล่อนเข้ามาเป็นของหิรัญศิริรักษ์จนหมด รวมถึงสมบัติพัสถานทุกอย่างที่รุจีรัตน์เคยครอบครองด้วย แต่นั่นไม่น่าเป็นห่วงเท่ากับอีกเรื่องที่เขากำลังกังวล มีความเป็นไปได้สูงที่การกลับมาครั้งนี้ของแก้มหอมจะสร้างความปั่นป่วนให้กับชีวิตของเขา โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับ... เกวลิน! ถ้าหล่อนทวงสัญญาหมั้นหมายขึ้นมาต่อหน้าพ่อเขาจะทำยังไง? เขามั่นใจว่าท่านจะต้องดีใจและทำตามคำขอของหล่อนโดยไม่รีรอแน่ ซึ่งมันจะสร้างความลำบากใจให้แก่เขาและเกวลิน คนรักของเขาจะต้องเจ็บปวดเสียใจ เพราะผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นอีกแล้วหรือ... เขาไม่ยอม! ขืนแก้มหอมกล้าเข้าใกล้หรือแตะต้องเกวลินละก็… เขาไม่เอาหล่อนไว้แน่! เจ้าของดวงตาคมดิ่งลึกเหมือนหุบเหววาวโรจน์ ขบกรามแน่น ก่อนจะเพียรระงับอารมณ์กรุ่นโกรธ สั่งให้ตัวเองสุขุมใจเย็นเหมือนเดิม เขาจะไม่ทำอะไรตอนนี้ จะรอดูท่าทีของแก้มหอมก่อนว่าคิดจะมาไม้ไหนกันแน่... ถ้าหล่อนอยู่เฉยๆ เขาก็จะปล่อยเรื่องนี้ไป ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่รู้จักหล่อน และจะไม่มีวันอยากรู้จัก แต่ถ้าหล่อนกล้ายั่วยุอารมณ์เขาหรือตามตอแยคนรักของเขาแม้แต่นิดเดียว เขาจะให้หล่อนชดใช้อย่างสาสม คอยดู!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more