ตุ๊บ!
"ถ้าอยากให้ดาริณอยู่ที่นี่ ก็รีบกลับไปซะ ฉันยังไม่อยากพาลูกสาวหนีไปไกล" ผู้เป็นประมุขของบ้านบอกเสียงแข็ง
ฟาดฝ่ามือตบลงบนโต๊ะทำงาน แล้วหันหลังทิ้งคำสั่งสุดท้ายไว้ พร้อมกับดึงมือภรรยารักให้ตามออกไปด้วยกัน แม้ว่าท่านอยากจะช่วยลูกสาวพูด
"อย่าร้องเลย ลูกเราจะร้องไปด้วยนะ" กาเรลหันมาดาริณผ่านน้ำเสียงปลอบโยน โอบกอดเธอไว้แน่นไม่ให้ต้องเสียใจอีกครั้ง
"นายรู้มาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมว่าฉันท้อง" น้ำเสียงใสยังสะอื้นเอ่ยถาม มือบางรีบโอบกอดร่างกำยำไว้ให้เสมือนทดแทนเวลาขาดหายหลังจากนี้
"ใช่ แล้วเมื่อกี้ที่ฉันพูดไปว่ารักเธอมันก็คือเรื่องจริงนะ ฉันอยากให้เธอเห็นว่าที่ทำไปทั้งหมดมันเกิดจากความรัก ไม่ใช่แค่หน้าที่รับผิดชอบ"
"แต่ป๊าไม่ยอมหรอก นายยังไม่รู้นิสัยป๊าดี"
"ทำตามที่พ่อเธอบอกก่อน ฉันไม่ทิ้งเธอไว้เพราะอุปสรรคแค่นี้หรอก เชื่อใจฉันนะ" นี่เป็นเพียงบททดสอบแรก ใช่ว่าเขาจะยอมแพ้ทิ้งครอบครัวไว้ลำ
