ปากแข็ง

1390 คำ

ซันตั้งใจล้างแผลให้คนตัวเล็กจนเสร็จ พอเงยหน้ามาอีกทีอีกคนนั่งน้ำตาอาบแก้มแล้ว ขนมนั่งกัดฟันทนไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา “ ขนม ! ร้องไห้ทำไม ” ซันที่เห็นอีกคนนั่งน้ำตาอาบแก้มก็ตกใจอยู่ไม่น้อย “ ฮึ ! ฮึ ! ขนมเจ็บ ” เสียงสะอื้นเล็กๆดังขึ้นพลางเอ่ยบอกอีกคนออกไป ใบหน้านวลสวยก้มหน้างุดลงมันที “ เจ็บแล้วทำไมไม่บอกขนม ” ซันก็ไม่เข้าใจเจ็บก็แค่บอก เขาเห็นอีกคนนั่งเงียบก็คิดว่าไม่เจ็บเลยตั้งใจทำแผลให้จนเสร็จ “ ฮึ ! ฮึ ! ขนมกลัวซันดุ ฮือ !!! ” ร่างบางปล่อยโฮออกมาทันที อีกคนเมื่อเห็นคนตัวเล็กร้องไห้จนตัวสั่น มือหนายกขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่แก้มนวลเบาๆ แขนแกร่งดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่น “ โธ่ ! ขนมไม่ร้องไห้แล้ว ซันจะดุขนมทำไม อย่าร้องไห้นะครับคนเก่ง อย่าขี้แงสิ ” น้ำเสียงอ่อนโยนกับอ้อมกอดที่อบอุ่นมันทำให้คนตัวเล็กเงียบเสียงลงทันที ขนมไม่เคยเห็นซันในโหมดนี้มาก่อน ถ้าไม่ดุก็แกล้งเธอตลอด มือหนาลูบไปที่เรือนผมสวยของคนตัวเล็กเบาๆ ทับทิม พราวฟ้า สกายที่เพิ่งเลิกเรียนเดินลงมาห้องพยาบาลตั้งท่าจะเดินเข้าห้องไปเห็นซันที่กำลังกอดปลอบเพื่อนอยู่ก็ไม่กล้าเข้าไปขัด ทุกคนจำต้องล่าถอยออกไปเพื่อปล่อยให้ทั้งสองได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน “ พี่ซันชอบขนมใช่มั้ย ” พราวฟ้าที่เห็นก็เอ่ยถามขึ้นทันที “ ดูไม่ออกเหรอพราว เฮียนะชอบขนมมานานแล้วแต่ติดที่ปากแข็งไม่ยอมขอขนมเป็นแฟนสักที“ สกายพูดยาวเหยียดให้แฝดผู้น้องของตัวเองฟัง ” ดีจัง พราวดีใจที่เป็นขนม ใช่ไหมทับทิม“ พราวฟ้าเอ่ยพูดขึ้นพลางหันไปถามยังทับทิม ” ใช่ ทับทิมก็ดีใจ ขนมเป็นคนน่ารักพี่ซันจะไม่ผิดหวังถ้ารักขนม “ ทับทิมได้แต่ยกยิ้มชอบใจ ” หายเจ็บรึยังขนม “ ซันผละกอดออกแล้วเอ่ยถามขนมขึ้นอีกครั้ง คนตัวเล็กทำเพื่อพยักหน้าตอบกลับเท่านั้น ” คืนนี้ไปนอนกับทับทิมไหมพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องลำบากเวลามาเรียน “ ซันเอ่ยบอกคนตัวเล็กขึ้น เพราะบ้านขนมค่อนข้างไกลจากมหาลัย พรุ่งนี้แผลจะต้องระบบและต้องเจ็บมากแน่ๆ จะให้เดินทางมาเรียนก็คงยากลำบาก ” ไม่เป็นไร ขนมไม่มีเสื้อผ้า “ ” งั้น พรุ่งนี้ซันไปรับทำตามที่บอก ห้ามดื้อนะขนม ” ใจอยากหิ้วคนตัวเล็กไปนอนด้วยแต่ก็ทำไม่ได้ ขนมทำเพียงพยักหน้าตอบเขาเท่านั้น น้องๆที่ยืนแอบมองอยู่นอกห้องเมื่อเห็นทั้งสองเลิกหวานกันแล้วก็รีบเดินเข้ามาทันที “ ขนมเป็นยังไงบ้างเจ็บมากไหม ” ทับทิมรีบเอ่ยถามเพื่อนรักขึ้น “ ไม่เจ็บแล้วขอบคุณทุกคนมากนะเป็นห่วง ” ขนมส่งรอยยิ้มหวานๆไปยังเพื่อน “ อาจารย์ไม่เช็คชื่อและเราก็จดงานทุกอย่างมาให้ขนมแล้ว คืนนี้ขนมไปนอนกับเรามั้ย ปวดขาอยู่อย่างเดินทางไกลเลยนะขนม ” ทับทิมเอ่ยชวนขนมขึ้นเพราะเธอได้ยินพี่ชายคุยกับเพื่อนเมื่อกี้ ซันได้แต่ลุ้นอยู่ในใจว่าให้คนตัวเล็กตอบตกลงน้องสาวเขาไป ทุกสายตาจับจ้องมองมายังขนมไม่วางสาย กระบอกตาสวยกวาดสายตามองทุกคนจนมาหยุดอยู่ที่ซัน “ แต่เราไม่มีเสื้อผ้า เรากลับไปนอนที่บ้านก็ได้ ” คนตัวเล็กพูดอ้อมแอ้มออกไป “ เสื้อผ้าเราก็มีขนม ไปซื้อใหม่ก็ได้ ใช่มั้ยค่ะพี่ซัน ” ทับทิมเอ่ยขึ้นพลางหันไปถามพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง “ อือ ใช่ ” ซันตอบออกไปสั้นๆในใจลุ้นให้คนตัวเล็กตอบตกลงสักทีเถอะ “ น๊าาาขนม ไปนอนกับเราเถอะเราเป็นห่วง ” มือเรียวของเพื่อนเขย่าเบาๆที่แขนเล็กของขนม พลางเอ่ยเสียงออดอ้อนออกไป “ ก็ได้ แต่ขนมขอโทรไปบอกแม่ก่อน ” ซันที่ได้ยินขนมตอบตกลงก็ยกยิ้มมุมปาก “ งั้น พราวไปนอนกับขนมด้วย ” “ ดีๆ ไปเลยพราวนอนหลายๆคนสนุกดี ” ทับทิมดูจะดีใจที่สุดที่ไม่ต้องนอนเหงาคนเดียวอย่างเช่นทุกคืน ทั้งที่ความจริงสกายกับพราวฟ้าก็อยู่ที่คอนโดนั้นเหมือนกัน “ ป่ะ งั้นกลับบ้านกันเลย ” พราวฟ้าเอ่ยชวนขึ้น ร่างบางของขนมตั้งท่าจะลงจากเตียงพยาบาล… พรึบ !! ว้ายยยยยย !!! สองแขนแกร่งของซันช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว จนขนมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวร้องเสียงหลงออกมา “ ซันขนมตกใจหมด ปล่อยขนมลงขนมเดินเองได้ “ คนตัวเล็กดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง “ จะเดินเองไหวเหรอขนม ” ซันเอ่ยบอกคนตัวเล็กออกไป แผลขนาดนี้เดินเองได้ก็เก่งแล้ว สองขาแกร่งพาคนตัวเล็กเดินออกจากห้องพยาบาลผ่านสายตานักศึกษามากมายมายังรถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่ที่ลานจอดคณะวิศวะ ซันไม่ได้สนใจสายตาใครแต่คนตัวเล็กนี่สิ ใบหน้านวลสวยมุดไปที่อกแกร่งของซันเธออายที่โดนเขาอุ้มต่อหน้านักศึกษามากมายที่กำลังเลิกเรียน “ หึ ! อายเหรอ ” ซันเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เห็นอีกคนมุดอยู่ในอกของเขา “ ขี้อายแบบนี้อุ้มพาเดินรอบมหาลัยเลยดีไหมขนม ” คนขี้แกล้งเอ่ยกวนๆออกไป นิ้วเรียวหยิกเข้าที่หน้าอกของซันอย่างแรง ซันได้แต่กัดฟันทนเจ็บไม่พูดไม่เอ่ยออะไรออกมาจนมาถึงรถ แขนแกร่งยัดร่างเล็กเข้าไปนั่งด้านข้างคนขับ ฟอดดดดด !! จมูกแกร่งกดหอมไปที่แก้มนวลของคนตัวเล็กอย่างตั้งใจ ” ซัน ! หอมแก้มขนมอีกแล้วนะ เพี๊ยะ ! “ คนตัวเล็กเอ่ยเสียงดังออกมาพลางถลึงตาใส่อย่างเอาเรื่องมือเรียวฟาดไปที่อกแกร่งอย่างแรง แก้มขาวเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อลามไปจนถึงใบหู “ หึ ใครใช้ให้หยิกนี่ยังตีอีกหอมอีกดีไหมขนม ” ซันได้แต่ยกยิ้มชอบใจที่เห็นคนตัวเล็กอายจนแก้มแดงไปหมด ขนมจำต้องหันหน้าหนีไปทางอื่น ไอสายตาเจ้าเล่ห์กับสีหน้ากวนมันทำให้เธออยากทุบอีกคนให้หลังหัก แฮก ! แฮก ! ” พี่ซันเดินไม่รอเลย รีบไปไล่ควายที่ไหน “ ทับทิมที่รีบวิ่งตามพี่ชายขายาวมาหอบหายใจแฮกๆ ” เพราะขาสั้นไงเลยเดินช้าเอง “ ซันหันไปว่าน้องสาวที่ยืนหอบหายใจหนักอยู่ ” พี่ซัน นั่นปากเหรอค่ะ ” ทั้งสองยืนถกเถียงกันโดยมีขนมที่นั่งอยู่ในรถหันไปมองคนนั้นที คนนี้ที จนสกายและพราวฟ้าเดินมาถึง สองพี่น้องก็ยังถกเถียงกันไม่เลิก ทุกคนชินกับสองคนพี่น้องที่ชอบเถียงกันแบบนี้เพราะเป็นทับทิมเองที่ไม่เคยยอมให้พี่ชายตัวเองเลยบทจะเถียงก็เถียงสู้ไม่เลิก บทจะอ้อนก็อ้อนซะจนซันต้องยอม ” จะยืนเถียงกันอีกนานมั้ย จะกลับกันไหมคะบ้าน” พราวฟ้าเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นสงครามขนาดย่อมของสองพี่น้อง จนซันต้องยอมเดินขึ้นรถและขับรถออกจากมหาลัยไปทันที ไม่นานรถหรูสองคันก็ขับมาถึงเพนท์เฮาส์ของซันและทับทิม ร่างบางของขนมเปิดประตูรถลงโดยมีทับทิมและพราวฟ้ารีบมาช่วยพยุงเพื่อนรักเพื่อหวังแกล้งพี่ชายไม่ให้ได้อุ้มขนมอีก “ สมน้ำหน้าพี่ซัน อยากว่าเราขาสั้นเราไม่ให้อุ้มขนมแล้ว ” ปากบางของทับทิมพึมพำออกมาพลางพยุงขนมเดินเข้าลิฟท์ไป ซันกับสกายเดินตามหลังสามสาวมาไม่ห่าง “ เฮียโดนทับทิมสกัดดาวรุ่งแล้ว ” สกายเอ่ยขึ้นเพราะรู้ว่าทับทิมกำลังแกล้งเฮียของเขาอยู่ ซันก็ไม่เอ่ยไม่พูดอะไรออกมาในสมองเอาแต่คิดหาหนทางจะพาขนมเข้าห้องตัวเองยังไงดี ^^

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more