ซันชายน์ไม่ร้ายรัก

อะไรก็ได้ = ไม่ได้

รถสปอร์ตคันหรูขับบนถนนเส้นหลักตรงไปยังร้านอาหารริมน้ำทันที เมื่อไปถึงรถของสกายก็จอดอยู่ก่อนแล้ว ขนมลงจากรถเดินไปยังร้านทันใดนั้นเอง

ว้ายยยยยย !!

คนตัวเล็กเดินสะดุดเข้ากับสายน้ำที่คนของร้านกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ ขนมร้องตกใจออกมา ร่างบางตั้งท่าจะล้มขมัม

หมับ !!!! สองแขนแกร่งช้อนรับคนตัวเล็กไว้ได้ทัน ซันที่เห็นคนตัวเล็กจะล้มก็ตกใจอยู่ไม่น้อยขนมเองก็ตกใจเช่นกัน

“ ซุ่มซ่าม ” ปากหนาเอ่ยบอกออกไปแต่แขนก็ยังกอดร่างเล็กของขนมอยู่อย่างงั้น กระบอกตาคมจ้องมองคนตัวเล็กนิ่ง

“ ปล่อยขนมได้แล้วซัน “ ขนมเอ่ยบอกซันออกไป จนซันต้องยอมปล่อยกอดทั้งที่ไม่เต็มใจนัก ทั้งสองเดินเข้ามาในร้านก็เจอเพื่อนๆกำลังนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

” ขนม “ ทับทิมที่เห็นเพื่อนรักเดินเข้ามาก็เอ่ยเรียกขึ้นทันที

” พี่ซันออกมาก่อนแล้วทำไมมาถึงที่หลังละคะ” ทับทิมเอ่ยถามพี่ชายขึ้น พลางทำหน้าสงสัย ซันไม่เอ่ยหรือตอบอะไรน้องสาวแต่กลับอมยิ้มชอบใจพลางทอดสายตาไปมองยังขนม ที่นั่งแก้มแดงอยู่เขารู้ว่าคนตัวเล็กกำลังนึกถึงตอนที่เขาหอมแก้มเธอเมื่อกี้

ร่างหนาทิ้งสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆสกายซึ่งมันตรงข้ามกับขนม

” สั่งอาหารอาหารกันเถอะค่ะพราวหิวแล้ว “

” เออ สั่งๆพี่ก็หิวไส้จะขาดละ อาจารย์แม่งปล่อยโคตรช้า “ สกายบ่นพึมพำออกมา

” ขนมกินอะไร “ ทับทิมเอ่ยถามขนมขึ้น

” อะไรก็ได้ทับทิมสั่งเลย “ ขนมก็ยังเป็นขนม อะไรก็ได้คือคำติดปากของเธอ จนซันที่ได้ยินกลับหงุดหงิดขึ้นมาทันทีกับคำว่า อะไรก็ได้ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพูด ขาแกร่งเตะเบาๆที่ขาเรียวของขนม ใบหน้านวลสายหันมามองหน้าซันอย่างมีคำถาม มาเตะขาเธอทำไม

มือหนาหยิบมือถือราคาแพงขึ้นมากดเข้าไลน์ขนมทันที

ติ้ง !

เสียงมือถือราคาแพงของขนมดังขึ้น มือเรียวหยิบมันออกจากกระเป๋ามาดู เมื่อเห็นแจ้งเตือนบนหน้าจอมือถือ ก็ต้องกวาดสายตาขึ้นมามองซันอีกครั้ง

ศูนย์การแจ้งเตือน

Sun : สั่งอาหารขนมอย่ามาอะไรก็ได้ อยากกินอะไรก็สั่ง

Sun : อะไรก็ได้ = ไม่ได้

Sun : ถ้าดื้อ…..

มือเรียวเก็บมือถือกลับไปไว้ที่เดิมกระบอกตาสวยหันไปถลึงตาใส่ซันอย่างเอาเรื่อง

“ ขนมเอาข้าวผัดรวมก็ได้ทับทิม ” ขนมเอ่ยบอกทับทิมที่กำลังนั่งจดเมนูอาหารอยู่

“ เอาจานใหญ่เลยดีกว่าเรากินด้วย เราก็อยากกินข้าวผัด ” ทับทิมเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ เธอเองก็อยากให้ขนมสั่งอะไรที่ตัวเองอยากกินบ้างไม่ใช่เอาแต่อะไรก็ได้ ด้านซันที่ได้ยินคนตัวเล็กสั่งอาหารก็ยกยิ้มชอบใจ

ไม่นานอาหารหลายจานที่สั่งไปก็ออกมาเสริฟ์ ซันรีบหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง

ติ้ง !

เสียงมือถือขอขนมดังขึ้น มือเรียวหยิบมันมาดูผ่านการแจ้งเตือนบนหน้าจอ ก่อนจะเงยหน้าไปมองยังซันที่นั่งอยู่ตรงข้าม

ศูนย์การแจ้งเตือน

Sun : กินข้าวเยอะๆด้วยขนม อย่ากินเหมือนแมว

ซันที่รู้จักกับขนมมาหลายปีเห็นถึงการกินของขนมมาตลอดคนตัวเล็กมักกินอะไรนิดๆหน่อยๆ จนเรียนมหาลัยแล้วตัวยังเท่าเด็กมัธยมต้นอยู่เลย เขาเลยจำเป็นต้องคอยดุคนตัวเล็กอยู่บ่อยครั้งเรื่องการกิน

ขนมก็เฉยพลางตักข้าวเข้าปากไป ทับทิมคอยตักนั่นตักนี่ให้ขนมอยู่ตลอดเธอก็เหมือนซันอยากให้เพื่อนกินเยอะๆบ้างที่ขนมกินวันนึงร่วมกันยังไม่ได้หนึ่งมื้อของเธอเลยด้วยซ้ำ

“ กินเยอะๆขนมจะได้โต ” ทับทิมเอ่ยบอกขนมออกไปราวกับว่าเพื่อนเป็นเด็กอายุ 15 ที่กำลังโตก็ไม่ปาน ซันยกยิ้มชอบใจที่วันนี้เห็นคนตัวเล็กกินข้าวได้เยอะกว่าทุกวัน เมื่อกินกันจนเสร็จซันจัดการจ่ายค่าอาหารทั้งหมดแล้วทุกคนก็พากันเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลทันที จะเป็นซันทุกครั้งที่คอยออกค่าใช้จ่ายเวลาออกมากินข้าวข้างนอก การทำหน้าที่พี่ชายที่ดีซันก็ไม่เคยขาดตกบกพร่องตรงไหนเลย

“ น้องจะไปกับพี่ซันด้วย ” ทับทิมรีบวิ่งมาเกาะแขนขนมทันทีเพราะกลัวเพื่อนรักจะโดนพี่ชายฝาแฝดลากไปอีก

“ หึ ” ซันทำเพียงหัวเราะเบาๆในลำคอ ขำน้องสาวที่ดูจะห่วงเพื่อนรักเอามากๆ ร่างหนาเดินตรงมายังรถสปอร์ตของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกลทันที ทับทิมที่กำลังจะเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งฝั่งข้างคนขับ

“ ทับทิม ! ” ซันเอ่ยเรียกน้องสาวตัวเองเสียงดังขึ้น

“ อะไรพี่ซัน อยู่กันแค่นี้ทำไมต้องเรียกเสียงดังด้วย ” น้องสาวเอ่ยบอกออกไปพร้อมยู่หน้าใส่อย่างไม่จริงจังนัก

“ ไปนั่งหลังทับทิม ” ซันเอ่ยบอกน้องสาวตัวเองออกไป

“ ชิ น่ารำคาญจริงๆพี่ซัน ” แม้จะชิชะใส่พี่ชายร่างบางของน้องสาวก็เดินมานั่งเบาะหลังอย่างว่าง่าย จนขนมต้องเดินไปนั่งยังที่ข้างคนขับอย่างที่นั่งมา

ทับทิมแม้จะหงุดหงิดใส่พี่ชายอยู่บ่อยครั้งแต่ก็ชอบใจอยู่ไม่น้อยถ้าคนที่พี่ชายสนใจคือขนมเพื่อนรักของเธอ เพราะถ้าเป็นคนอื่นเธอจะไม่ยอมง่ายๆแบบนี้แน่

กระบอกตาคมหันมามองยังคนข้างๆนิ่ง พลางยกยิ้มมุมปากชอบใจที่เห็นขนมนั่งหน้าตึงอยู่ ใจอยากจะหอมแก้มอีกสักทีแต่ติดที่น้องสาวตัวดีนั่งอยู่ด้วย

รถสปอร์ตคันหรูขับออกจากร้านอาหารตรงไปยังมหาลัย

เอี๊ยด !!!

เสียงรถสปอร์ตคันหรูขับเขาไปจอดยังลานจอดของคณะวิศวะ ทั้งสามลงจากรถท่ามกลางสายตาสงสัยของนักศึกษาที่เห็น ใครๆก็อยากจะทำความรู้จักกับหนุ่มหล่ออย่างซันและสาวน้อยแสนน่ารักอย่างขนมแต่ติดตรงที่ทั้งสองเหมือนจะตัวติดกันอยู่ตลอด

ตามมาด้วยรถหรูของสกายก็ขับมาจอดข้างๆของซัน ความหล่อรวยของทั้งสองยืนหนึ่งในใจนักศึกษาสาวๆรถหรูราคา 40 ล้านบาท ที่มีเพียงสองคันในมหาลัยชื่อดังแห่งนี้

“ ไปเร็วขนม พราวอาจารย์เดินไปนู้นแล้ว ” ทับทิมที่ตาดีเห็นอาจารย์สุดโหดเดินเข้าตึกเรียนไปก็ร้อนรนเรียกเพื่อนทั้งสอง สาวสาวพากันวิ่งหน้าตั้งออกไป

“ ขนม ทับทิม พราว อย่างวิ่งเดี๋ยวก็ล้ม ” ซันตะโกนตามหลังออกไปทันทีที่เห็นสามสาววิ่งไม่คิดชีวิตที่ทันใดนั้นเอง…..

ตุ๊บ !! โอ้ยย !!!

ร่างบางของขนมล้มตุ๊บลงไปบนพื้นซีเมนต์ ตามมาด้วยเสียงร้องของคนตัวเล็ก

“ ขนม ! ” สองขาแกร่งรีบวิ่งไปยังคนตัวเล็กที่ล้มอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็ว

“ ขนม ! ขนม ! ” ตามมาด้วยเสียงของทับทิมและพราวฟ้า

“ เจ็บไหม ! ” ซันเอ่ยถามคนตัวเล็กทันที กระบอกตาคมก้มลงไปมองยังเข่าคนตัวเล็กที่มีเลือดสีแดงสดไหลออกมาใจแกร่งลีบเล็กลงไปทันทีที่เห็นคนตัวเล็กมีเลือด

สองแขนแกร่งช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาวพาเดินตรงไปยังห้องพยาบาลของมหาลัยตามมาด้วยน้องๆอีกสามคน

” เจ็บไหมขนม “ แขนแกร่งวางคนตัวเล็กลงบนเตียงพลางเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ขนมทำเพียงพยักหน้าตอบ นักศึกษาชายคณะแพทย์ที่ประจำอยู่ห้องพยาบาลถืออุปกรณ์ทำแผลเดินมาหมายจะทำแผลให้คนเจ็บ

” ออกไป เดี๋ยวทำเอง “ ซันเอ่ยบอกนักศึกษาชายคนนั้นออกไป นักศึกษาคนนั้นจำต้องล่าถอยออกไปอย่างว่าง่ายเมื่อเห็นสายตาดุๆของซัน

“ ขึ้นไปเรียนเดี๋ยวพี่ดูขนมเอง ” ซันหันไปบอกน้องๆของตัวเอง

“ ขนมเดี๋ยวเราไปเรียนก่อนเรียนเสร็จเดี๋ยวลงมานะ ” ทับทิมเองก็้เป็นห่วงเพื่อนอยู่ไม่น้อยใจไม่อยากขึ้นไปเรียนเลยแต่อาจารย์ก็ดุมาก น้องๆเลยเดินออกจากห้องพยาบาลขึ้นตึกเรียนไปทันที

มือหนาจัดการล้างแผลให้ขนมในใจก็นึกสงสารคนตัวเล็กอยู่ไม่น้อย

“ ฮือ ! ซันขนมเจ็บ ” ใบหน้านวลสวยมีเม็ดเหงื่อซึมทั่วกรอบหน้า

“ บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าวิ่ง ทนหน่อยนะซันจะทำเบาๆ ” มือหนาพยายามเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้อีกคนเจ็บไปมากกว่านี้

^^