โปรดอย่าคิดว่าฉันเป็นของตาย

ตอนที่2-2

“ทำไมคะ วิฬาร์ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องที่อยากจะใช้เวลากับแฟนในคืนแบบนี้เหรอคะ...พี่อยากสนุกกับผู้หญิงอื่น มากกว่าอยู่กับวิฬาร์ ทั้งๆที่คืนนี้ วิฬาร์ก็อยู่ตรงนี้ พี่มองเห็นวิฬาร์บ้างไหม” ตัดพ้อเขาด้วยเสียงสั่นเครือ หล่อนเกินจะอดกลั้น จนแทบจะทนเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว เขาไม่สนใจ ไม่ใยดีเธอ ไม่ว่า แต่กลับไปคอยเทคแคร์ผู้หญิงอื่นต่อหน้าเธอเช่นนี้

“อย่ามางอแงงี่เง่าอะไรเวลานี้ได้ไหม" น้ำเสียงกดต่ำ กับสายตาดำมืดที่จ้องมองเธอนิ่ง ทำให้เธอถึงกับ ชะงัก นิ่งไปเล็กน้อย ใบหน้าสวยเชิดสูง ก่อนจะเหลือบสายตามองสบกับเพื่อนคนหนึ่งของปารย์ณวิช ที่กำลังจ้องมองมาที่คู่ของเธอด้วยความสนใจ

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆพยายามสะกดอารมณ์ตัวเอง

“ค่ะ วิฬาร์งี่เง่าเอาแต่ใจเอง...วิฬาร์ผิดเองค่ะ พี่อยากไปใช้เวลาไปกับใคร พี่ไปได้เลยค่ะ วิฬาร์จะยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว...ทั้งๆที่วิฬาร์ก็ไม่ได้รู้จักหรือสนิทกับใครเหมือนกัน เชิญ!”

“วิฬาร์! เธออย่าเล่นแง่กับพี่นะ” หญิงสาวมองสบตาเขานิ่งนาน เจ็บที่หัวใจตัวเองเหลือเกิน นับวันความรู้สึกเหล่านี้มันยิ่งมากมาย

หล่อนสะบัดหน้าเมินกลับไปมองวิวทิวทัศน์เบื้องหน้า พร้อมกับเสียงนับถอยหลังที่เริ่มดังขึ้น เป็นสัญญาณที่จะบอกให้รู้ถึงศักราชใหม่ที่กำลังจะถึงในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

แปด…เจ็ด…หก…ห้า…สี่…สาม…สอง…หนึ่ง

ปัง ปัง ปัง

“สวัสดีปีใหม่!!” เสียงประสานอวยพรดังเซ็งแซ่ขึ้นพร้อมกัน หลังจากเสียงพลุนับร้อยนับพันดังสนั่น ส่องสว่างทั่วผืนฟ้ายามราตรี สว่างไสวงดงามจับนัยน์ตา ขณะที่หยดน้ำตาแห่งความเสียใจร่วงเผาะอาบแก้มจนหญิงสาวต้องรีบปาดทิ้ง เมื่อชายคนรักที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังเธอจงใจถอนหายใจดังคล้ายกับเบื่อหน่าย ระอาเต็มทน

“หาเรื่องตั้งแต่ต้นปี คงจะมีความสุขหรอก" น้ำเสียงเน้นหนักด้วยอารมณ์ ก่อนจะเมินสายตาทอดมองออกไปไกล ไม่มองหน้า ไม่สบตาเธอ

หญิงสาวยืนปาดน้ำตาที่กำลังไหลรินอาบแก้มทิ้ง สายตาพร่าเลือนแทบมองไม่เห็นความสวยงามอลังการที่อยู่ตรงหน้าเธอเลยสักนิด

“พี่ปราบขา…ปายม่ายหวายแย้ว" เสียงหยานคางกับนัยน์ตาหวานเยิ้ม ขณะเดินเข้ามาคล้องแขนเขา พลางซบหน้าลงกับไหล่กว้าง

“ปายอยากกลับบ้านแย้ว…งือ" สุ้มเสียงออดอ้อน

“อยากกลับแล้วเหรอ" ถามเสียงนุ่ม เต็มไปด้วยความห่วงใย จนเธอที่เป็นคนรักถึงกับแทบทนฟังไม่ไหว มองหน้าสบตาเขาด้วยความเจ็บปวด

“งั้นก็กลับเลยเดี๋ยวพี่ไปส่ง" เมื่อได้ยินคำนั้นเธอจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ อยากรู้ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาจะตอบแบบไหน

“แต่วิฬาร์ยังไม่อยากกลับ”เอ่ยแทรกขึ้นทันที

“วิฬาร์! อย่ามาเอาแต่ใจตอนนี้สิ " หึ...นั่นสินะ กลายเป็นเราที่เอาแต่ใจ

ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดวงตาวาววับด้วยหยาดน้ำตาขณะหันหน้ามาจ้องมองเขา

“ทำไมคะ วิฬาร์ยังสนุกอยู่ จะให้รีบกลับได้ยังไง" ใจลึกๆนั้นเธอแค่อยากเอาชนะเท่านั้น แต่เธอมันก็ยังเป็นเธอ โง่เง่าให้ตัวเองเจ็บซ้ำๆ

แต่อีกใจ เธอก็ยังแอบคิดว่า เธอที่เป็นแฟนเขา...เขาก็คงต้องแคร์เธอบ้าง

ทว่า มันกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลยสักนิด

“งั้นก็ตามใจ อยู่ที่นี่ต่อแล้วกัน เดี๋ยวพี่วนมารับ” คำพูดคล้ายกับไม่ไยดี เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายกำลังงอแงออดอ้อนเขาอย่างหนักที่จะให้เขาไปส่งบ้านให้ได้

ใบหน้าสวยชาวาบ เย็นไปทั่วแผ่นหลังกับคำตอบที่เธอได้รับ

แค่ปกติที่ผ่านมา ความเย็นชาของเขามันก็ยากเกินที่เธอจะยอมรับได้ไหวอยู่แล้ว ยิ่งมีใครเพิ่มเติมสอดแทรกเข้ามายิ่งทำให้ความรู้สึกของเธอสั่นคลอนมากขึ้น

“พี่ปราบ!” ร้องเรียกชื่อเขาแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลยสักนิด

“ไอ้ปกมันฝากมา พี่ต้องดูแล" เขาพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ ก่อนจะประคองพาร่างที่ยืนโงนเงนไปมาแทบจะทรงตัวไม่ไหวเดินออกไป ในขณะที่เธอนั้นได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกที่หลากหลายประดังประเดเข้ามา

ท่ามกลางสายตาของใครหลายคนที่มองเธอด้วยความเห็นใจ เข้าใจ หรือไม่ก็สงสาร แต่ก็มีสายตาของอีกหลายคนที่กลับมองด้วยความชอบใจ ที่เห็นหญิงสาวคนรักของอาจารย์ปารย์ณวิช ถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่ แล้วเลือกที่จะพาน้องสาวของเพื่อนสนิทกลับออกไปแทน

สองมือกำแน่น หยดน้ำตาค่อยๆไหลริน ก่อนจะตั้งสติ ปาดน้ำตาทิ้ง หมุนตัวเดินแยกไปนั่งหลบมุมสั่งแอลกอฮอล์สีสวยมาดื่มดับความร้อนรุ่มในใจที่กำลังเผาไหม้รุนแรงเพื่อหวังให้ดับมอดลง

วันเวลาผ่านไป จากนาที เปลี่ยนเป็นชั่วโมง จวบจนใกล้ถึงเวลารุ่งเช้า อีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เมื่อนาฬิกาบอกเวลา ตีสามสามสิบนาที หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้นที่ตีรื้นขึ้นมาจนจุกอกอย่างยากลำบาก

ขณะสายตากวาดมองไปยังรอบๆห้องจัดเลี้ยงที่ได้รับอภิสิทธิ์จากเจ้าของร้านที่เป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนให้นั่งดื่มกินได้ยันเช้า จึงทำให้ภายในห้องยังมีกลุ่มเพื่อนของเขาหลงเหลือ นั่งพูดคุยกันอยู่ บ้างก็เมาหลับฟุบคาโต๊ะ

น่าขันที่เขาบอกให้รอ...เธอก็น่าโง่รอเขาอย่างกับคนโง่

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูห้องแชทของเธอกับคนรักที่ไม่มีข้อความใหม่ส่งเข้ามา ไม่แม้แต่จะโทรมาหา การเงียบหายของเขาทำให้หัวใจเธอยิ่งเจ็บปวด ก่อนจะกดหมายเลขโทรศัพท์เพื่อโทรหาเขาอีกครั้ง

ทว่า...

หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้