ตอนที่2-3
1094 คำ
หยดน้ำตาไหลรินอาบแก้ม ทำไมเธอถึงเจ็บที่หัวใจมากขนาดนี้ รักเขามาก...จนกลัวว่าหากจะมีปากเสียงหรือพูดอะไรออกไปจะกลายเป็นเธองี่เง่า หาเรื่องทะเลาะกับเขา ที่ผ่านมาทุกครั้งที่เธอน้อยใจ จนเขามองว่าเธอเป็นฝ่ายงี่เง่า ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่เธอมักเรียกร้อง เวลาและความเอาใจใส่จากเขา ที่นับวันเริ่มเลือนรางห่างเหิน บ่อยครั้งที่เธอพยายามปลอบตัวเองให้ยอมรับได้ ว่าเขามีหน้าที่การงาน และภาระรับผิดชอบมากมายในขณะที่เธอเพียงแค่แม่บ้าน คอยทำอาหารดูแลเอาใจใส่เขาเท่านั้น
อิงค์วิฬาร์ตัดสินใจลุกขึ้นยืนเพื่อจะกลับบ้าน ใบหน้าสวยนิ่วหน้าเล็กน้อย เจ็บยอกไปทั่วทั้งร่าง สงสัยอุบัติเหตุเมื่อเย็นจะทำพิษกับเธอเข้าให้แล้ว
“อ้าวน้องวิฬาร์ ไม่รอไอ้ปราบกลับมารับแล้วเหรอครับ" เสียงพี่กวิน หนึ่งในเพื่อนสนิทของเขาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นคนรักของเพื่อนกำลังพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน เตรียมตัวกลับ
หญิงสาวนิ่งหยุดคิดไปเล็กน้อย ก่อนหันมาตอบชายหนุ่มคนดังกล่าว ริมฝีปากบางยกยิ้มบางๆ แววตาหม่นเศร้า
“ไม่ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง” เขารีบอาสาทันที ด้วยความเป็นห่วงคนรักของเพื่อน ถึงแม้อีกไม่กี่ชั่วโมงจะใกล้เช้า ฟ้าใกล้สว่าง แต่ก็ยังอันตรายสำหรับหญิงสาวหน้าตาดี ทว่า เธอกลับปฏิเสธความหวังดีนั้น
“ไม่เป็นไรค่ะ วิฬาร์เรียกรถให้มารับแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ”
หล่อนปฏิเสธความหวังดีนั่น ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที ท่ามกลางสายตาของใครหลายคนมองตามด้วยความเป็นห่วง ระคนสงสาร แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านั้น เพราะถือเป็นเรื่องส่วนตัวของเพื่อน พวกเขาเองก็ไม่อยากก้าวก่ายมากนัก
แสงไฟสาดส่องกระทบสายตา จนต้องหรี่ตาลงเล็กน้อย ยกมือขึ้นป้องเพราะแสงจ้านั้น จนกระทบสายตาขณะหญิงสาวกำลังก้าวลงจากรถสีขาวที่เธอโดยสาร
ไฟหน้ารถคันหรูคุ้นตาสาดส่องพุ่งตรงเข้ามาที่เธอก่อนที่ประตูรถข้างคนขับจะเปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่เธอรู้ดีว่าเขาเป็นใคร
ปารย์ณวิชก้าวลงจากรถด้วยใบหน้าบึ้งตึง คล้ายกับมีเรื่องไม่พอใจเธอเล็กน้อย ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่หน้าเธอ ถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
“บอกให้รอทำไมไม่รอ” ถ้อยคำแรกที่เขาเอ่ยกับเธอ ทำให้หญิงสาวถึงกับแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ย้อนกลับเขาด้วยเสียงสั่นเครือ
“หึ...ต้องให้รอถึงเช้าเลยเหรอคะ”
“วิฬาร์!”
“ทำไมเป็นวิฬาร์ที่ผิดละคะ แค่วิฬาร์ไม่อยากนั่งรอพี่ เพราะไม่รู้ว่าพี่จะมารับวิฬาร์กี่โมง จะตีห้า หรือหกโมงเช้า วิฬาร์โทรไปพี่ก็ปิดเครื่อง แล้วจะให้วิฬาร์คิดยังไง”
“นี่เธอกำลังคิดว่าพี่จะไปทำอะไรไม่ดีงั้นเหรอ”
“วิฬาร์ไม่ได้พูดและไม่ได้คิดแบบนั้น ทำไมพี่ถึงคิดว่าวิฬาร์จะคิดเรื่องแย่ๆต่ำๆแบบนั้นด้วยล่ะคะ”
“เพราะเธอเป็นคนงี่เง่าน่ะสิ ชอบหึงไม่เข้าเรื่อง” เขาเค้นเสียงตอบ พร้อมกับจ้องมองตาเธออย่างดุดัน ไม่พอใจ
เขาตัดสินเธอไปแล้ว ว่าเธอก็คงจะเหมือนผู้หญิงทั่วไป หึงไม่เข้าเรื่อง งอแงไม่เข้าท่า
“หึ ทำไมกลายเป็นวิฬาร์ที่ผิดละคะ ทำไมถึงกลายเป็นวิฬาร์ที่ผิด พี่ไม่เคยผิดเลยใช่ไหม”
“แล้วพี่ผิดอะไร นั่นน้อง...เขาเป็นน้องของไอ้ปก...เป็นน้องที่พี่รู้จักมานานแล้ว ถ้าเธอจะมานั่งหึง งี่เง่า...”
“หึ...ค่ะ ถ้างั้นก็ตามนั้นค่ะ วิฬาร์ง่วง จะไปนอน” หญิงสาวแค่นหัวเราะใส่ ยิ้มหยันให้กับคำตอบของเขา เอ่ยตัดบทเขา คร้านจะเถียง และไม่อยากฟังคำพูดเหล่านี้ของเขาอีกแล้ว ตัดสินใจหมุนตัวเดินหนีเข้าบ้านไปทันที
ทิ้งให้เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอยู่นานหลายชั่วอึดใจ กว่าจะขึ้นไปขับรถเข้ามาจอดในตัวบ้าน แล้วเดินตามขึ้นมาบนห้องนอน
ปารย์ณวิซเลือกใช้ห้องน้ำที่อยู่อีกห้อง ระหว่างที่เธอกำลังอาบน้ำอยู่ กว่าเขาจะแต่งตัวเสร็จ เธอก็ขึ้นมาอยู่บนเตียงนอนเรียบร้อยแล้ว
เป็นคืนแรกในรอบหลายปี ที่หญิงสาวนอนหลับโดยเลือกที่หันหลังให้เขา แทนการออดอ้อนซุกซนอยู่ในอ้อมกอดเขาเฉกเช่นทุกคืนที่ผ่านมา แม้ว่าในวันนั้นจะมีเรื่องให้เขาต้องหงุดหงิด โมโหรำคาญใจแค่ไหน แต่เธอก็มักจะเป็นฝ่ายงอนง้อเขาอยู่ก่อนเสมอ
เพราะรู้ว่าอย่างไรเธอก็รักและยอมให้เขามาโดยตลอด น้อยครั้งที่เธอจะทนเมินเฉยเขาได้ อย่างมากก็แค่งอนเล็กๆน้อยๆ เดี๋ยวก็หาย ไม่เคยขุ่นเคืองใส่เขาได้นาน
จึงอดที่จะรู้แปลกใจไม่ได้ คืนนี้ท่าทีเกรี้ยวกราด คล้ายกับไม่พอใจและไม่ยอมเชื่อฟังเขาโดยง่ายเหมือนทุกครั้ง คิ้วหนาขมวดมุ่นเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอนอนหันหลังซุกตัวอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนาราคาแพง
พลันคิดว่า...อีกเพียงไม่กี่นาที เธอก็ต้องมากอด มาคลอเคลียเขาเหมือนเช่นเคย
ทว่า...
นานหลายนาทีแล้ว ไม่มีสัญญาณว่าเธอจะขยับตัวมาหาเขา กระทั่งเสียงลงหายใจดังสม่ำเสมอดังขึ้นแว่วมา รู้ได้ทันทีว่าเธอนอนหลับสนิทเรียบร้อยแล้ว
เขา…เมื่อรับรู้ได้เช่นนั้นจึง พยายามข่มตาให้หลับแม้จะรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
จวบจนกระทั่งเช้า หญิงสาวลุกจากที่นอนด้วยสภาพอ่อนเพลีย ปวดเมื่อยเนื้อตัวเหมือนจะมีไข้รุมๆ แต่ก็ยังฝืนตัวลุกขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ด้วยชุดกระโปรงยาวกร่อมพื้น สวมเสื้อสีขาวล้วน ผมยาวปล่อยสยายถึงกลางหลัง เดินลงมาจัดข้าวของเตรียมสำหรับไปทำบุญรับปีใหม่ ที่วัดไม่ไกลจากบ้านมากนัก
ขณะที่ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นนอนด้วยสภาพงัวเงียเล็กน้อย เพราะเสียงข้อความจากมือถือที่ร้องดังขึ้น พลอยทำให้เขารู้สึกตัวปรือตามองข้างเตียงที่ว่างเปล่า ก็นึกสงสัย ก่อนจะหันไปหยิบมือถือเครื่องหรูขึ้นมาอ่านข้อความ ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้เห็นข้อความนั้น
- ผู้เขียน
