“ฉ...ฉัน”
คีตาได้กลิ่นเหล้าหึ่งออกมาจากตัวอีกคน กลิ่นชายฉกรรจ์ที่ทำงานมาทั้งวัน ผสมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ บวกกับกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้ง ส่งผลให้คีตาสกลอกสายตาไปมา
“ฉันเข้ามาทำความสะอาด และเจอนี่อยู่ในลิ้นชัก”
“...”
“โทรศัพท์ของฉัน”
“แล้วไง?”
“ฉันขอคืน”
ขุนภาคคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะเสียสติ พูดว่าขอคืนง่าย ๆ แบบนี้
สมกับเป็นคีตาจริง ๆ
“ไม่ให้”
“...”
“เก็บไว้ที่เดิม”
“ทำไมล่ะ! ทำไมคุณต้องห้ามให้ฉันใช้โทรศัพท์ด้วย”
เธอไม่คิดจะไปจากที่นี่ตอนนี้ แต่เธออยากใช้แอปธนาคาร และใช้ติดต่อหาป้าพิศเท่านั้น ฉับพลันมือหนาก็เอื้อมมากระชากโทรศัพท์ออกไปจากมือของเธอ ก่อนเขาจะลดมือลงคลำที่กระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างของคีตาว่าเธอแอบอะไรอีกบ้าง ก่อนจะล้วงเอาบัตรบางอย่างออกจากกระเป๋ากางเกงของเธอ คีตามองตามของทั้งสองอย่างที่ขุนภาคเอาไปแล้ว โดยที่ทำอะไรไม่ได้
“เชลยอย่างเธอไม่จำเป็นต้องใช้”
“เชลยเหรอ?!”
“ใช่ อย่
