“เริ่มดื่มเลยครับคุณอา”
“ให้อาดื่มก่อนเหรอ กลัวแพ้อารึไง”
“คนอย่างบอม ไม่แพ้คุณอาง่าย ๆ หรอกครับ” บอมพูดอย่างหนักแน่น หมายถึงเรื่องดื่มและหมายถึงเรื่องอื่นด้วย
ติณภพมองแก้วโซจูที่บอมรินให้ คนอายุมากกว่าเกือบสิบปีรับมาดื่มหมดแก้ว รู้สึกได้ว่าร่างกายร้อนวูบปั่นป่วนชวนหัวทิ่มไปหมด ทั้งเบียร์ทั้งวอดก้าทั้งโซจูตีกันจนแทบพุ่งออกมาทางปาก
“อาก็อยากบอกว่าอาไม่มีทางแพ้บอม” ติณภพทรงตัวไว้ เพดานบ้านนิดาเริ่มหมุนคว้าง
“อย่าแผ่วนะครับอา ใครอ่อนแอก็แพ้ไป”
“ถ้าสู้อาไม่ได้ก็ต้องยอมรับความจริงด้วยนะ” ติณภพจ้องหน้าบอมนิ่ง ๆ
บรรยากาศชวนอึดอัดเหมือนทั้งสองคนกำลังสื่อถึงเรื่องอื่น นิดาทำหน้าเลิ่กลั่ก การดวลโซจูในครั้งนี้เหมือนไม่ใช่การดื่มสังสรรค์แต่เหมือนดื่มสังหารมากกว่า
“นิดาดื่มค่ะ จะได้หมดเร็ว ๆ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า อาติณก็ต้องไปทำงาน พี่บอมก็มีเรียนเครื่องกลในช็อปที่มหาลัย เราต้องรีบไปนอนกันนะคะ”
