ประทับรอย
1003 คำ
ตอนที่ 12
ประทับรอย
แม้ก่อนหน้า ชิน จะขุ่นเคืองเธอแค่ไหน แต่สุดท้ายเขาก็บริการและเอาอกเอาใจเธอเป็นอย่างดีจนไวน์เริ่มหมดไปค่อนขวดและ เกวลิน รู้สึกว่าเริ่มจะเพียงพอสำหรับความสุนทรีย์ในวันนี้แล้ว
“พอดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่จะเมาเหมือนวันนั้น”
เขาเป็นฝ่ายเบรกเธอก่อน เมื่อรับแก้วเปล่าจากมือนิ่ม และหยิบสูทที่ฟาดกับพนักโซฟามาคลุมไหล่ลาดให้ เมื่อเห็นว่าลูกค้าสาวเริ่มจะตาปรือเชื่อม
“อืม ดีเหมือนกันพี่อยากจะกลับบ้านแล้ว”
“เดี๋ยวผมไปส่งครับ”
ร่างหนาเหยียดกายลุกขึ้น ขณะประคองโอบเอวคอดไว้หลวมๆ ทว่าหญิงสาวส่ายหน้าปฎิเสธ
“ไม่เป็นไรชิน วันนี้พี่เอารถมาเองเดี๋ยวพี่ขับกลับเอง”
“พี่ดื่มไม่ใช่เหรอ จะขับรถได้ไง”
“ขับได้ดื่มแค่นิดเดียวเอง ชินจะวกกลับไปมาทำไมกันอีกอย่างวันนี้พี่จะกลับบ้านใหญ่ คงไม่ได้ค้างที่เพนท์เฮ้าส์อีกหลายวันเลย”
บ้านใหญ่ที่ว่า คือบ้านที่เธออยู่กับพ่อแม่และบางครั้งสามีก็มานอนค้างบ้างเพื่อสร้างภาพ แม้จะนอนกันคนละห้องก็ตาม
“...”
นั่นทำให้ ชิน อึ้งไปสักพัก
“เขากลับมาที่บ้านใหญ่ของพี่มั้ยครับช่วงนี้” กระนั้นเขาก็เอ่ยถามอย่างเสียไม่ได้ และน้ำเสียงนั้นก็ดูอ่อยเศร้า จนเกวลินต้องอมยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ไม่หรอก เขาไม่ได้มาค้างนานแล้ว”
“ผมหวงพี่จัง”
เพียงเธอพูดว่าจะกลับไปนอนบ้านใหญ่หลังที่เธอกับสามีเคยอาศัยอยู่ด้วยกันกับพ่อแม่ แค่นั้นชินก็เหมือนอกจะมอดไหม้เสียให้ได้ ถ้ามากกว่าเขาจะทานทนได้อย่างไรกัน
“พี่อยู่บ้านนั้นมาตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่ก็อยู่”
เกวลิน หัวเราะในลำคอ กระชับเสื้อสูทให้แน่นเข้า “ไม่มีอะไรหรอก ช่วงนี้พี่ต้องเคลียร์อะไรหลายเรื่อง พ่อกับแม่อยากให้พี่กลับไปนอนค้างที่บ้านในช่วงนี้และไม่อยากมีปัญหาตอนต้องยื่นฟ้องหย่า” เธอถอนหายใจอีกครั้ง
“เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถครับ”
เมื่อเธอต้องการแบบนั้นเขาก็ไม่อยากจะเซ้าซี้มาก จึงเดินโอบเอวเธอไปยังรถที่จอดไว้ด้านหน้า เกวลินเอื้อมหยิบเช็คที่เซ็นต์ไว้จากกระเป๋าหลุยส์ใบงามก่อนจะยื่นให้คนตรงหน้า
คิ้วหนาของ ชิน ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“อะไรเหรอครับ?”
“ค่าขนมของชินยังไงละ ช่วงนี้พี่อาจจะไม่ได้มาบ่อยยังไงอีกสามสี่วันค่อยเจอกันนะ เดี๋ยวพี่จะติดต่อมาเอง ..รับไปซิ”
ตัวเลขห้าหลักกลางๆนั้นทำให้หน้าหล่อเหลาอึมครึมขึ้น
“เอาเงินมาล่อเพื่อจะไม่ต้องเจอผมเหรอครับ”
“อย่างอแงน่าชิน นี่คือทิปจากพี่นะ”
เธอดึงมือหนานั้นมากุมเช็คทว่าชายหนุ่มกลับยัดมันลงในกระเป๋าหลุยส์ของเธอดังเดิม
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้อยากได้เงินจากพี่ แค่พี่มีเวลาให้ผมและให้ผมดูแลก็เพียงพอแล้ว”
ไม่อยากได้เงิน! แล้วเขาอยากได้อะไร
“ชิน”
“พี่จะเคลียร์งานหรือทำอะไรก็ทำไป ช่วงเวลางานผมเองก็ไม่เคยรบกวนพี่อยู่แล้ว แต่ทำไมต้องไม่มาเจอกันตั้งสามสี่วันด้วยครับ ไม่ห่วงว่าผมจะขาดใจก่อนหรือยังไง”
เว่อร์ไปละ!
“ไม่เอาน่าชิน ปัญหาของพี่มากมายอยู่แล้ว”
เธอส่ายหน้าคล้ายเริ่มจะไม่อยากจะคุยต่อ “ถ้างอแงแบบนี้ ต่อไปพี่จะไม่มาหาละนะ”
“ผมขอโทษครับ”
มือหนาเกี่ยวเอวคอดให้หันกลับมา ก่อนจะดันร่างระหงเข้าชิดยังผนังกำแพงปูนเปลือย แล้วโน้มหน้าลงมาใกล้ “อย่าพูดแบบนี้อีกได้มั้ยครับพี่ลิน ...อย่าทำร้ายผมแบบนี้อีก”
น้ำเสียงเขาอ่อยและออดอ้อนจนคล้ายจะสะอื้นอยู่ในอก จนเกวลินตระหนกเล็กน้อย ด้วยไม่รู้ว่าคำพูดที่เย็นชาของตนเมื่อสักครู่นี้ จะทำให้เขาหวั่นไหวได้ขนาดนี้
“ชิน”
“อีกสามสี่วันก็ได้ครับ ผมรอพี่ได้ ..รอได้เสมอ”
นานมากกว่านี้เขาก็รอมาแล้ว และรอเธอมาตลอดเพื่อจังหวะและเวลาที่เหมาะสม
“ดีมาก”
เธอจำต้องเอ่ยชม นั่นทำให้หน้าหล่อเหลายิ้มกว้างออกมา
“ผมจะเป็นเด็กดีของพี่ อย่าทิ้งผมไปไหนนะครับ”
“จะอ้อนเก่งไปถึงไหนกัน” หญิงสาวหัวเราะอีกครั้ง ไม่รู้ว่านี่คือความรู้สึกจริงๆหรือการแสดงของเจ้าเด็กโฮสต์ตุ๊กตาทองกันแน่
“ผมอ้อนกับพี่คนเดียวเท่านั้นแหละ”
“อ๊ะ ชิน!”
ก่อนที่พูดอะไรต่อ หน้าหล่อเหลาก็ซุกยังซอกคอขาวระหง จูบพรมเบาๆ ก่อนจะไล้ริมผีปากเย็นยังเนินอกขาวผ่อง รั้งขอบเสื้อครอปให้ต่ำลงและขบเม้มอย่างหนักหน่วงจนเกิดรอยจ๊ำสีกุหลาบบนผิวเนียนละเอียด ด้วยหวังจารึกให้รอยนี้ประทับตราว่าเธอเป็นของเขาแค่คนเดียว
“ทำไมต้องทำรอยด้วยอะชิน!”
เธอตัดพ้อนิดๆอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่ เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่ผิวและคาดว่ารอยบนเนินอกนี้น่าจะอยู่อีกหลายวันกว่าจะจางลง นั่นอาจทำให้เธอใส่เสื้อเปิดอกหรือโชว์เนินอกลึกไม่ได้
“ผมประทับตราไว้แล้วครับ”
ชินเอ่ยเสียงราบเรียบ นิ้วเรียวไล้ยังรอยสีกุหลาบบนผิวเนียนละเอียดนั้นเบาๆ “นี่คือรอยของผมที่ฝากไว้ในช่วงสามสี่วันนี้ และผมหวังว่าจะไม่มีใครมาประทับมันเพิ่มอีกนะครับพี่ลิน”
***************
- ผู้เขียน
