ร่องรอย2
1582 คำ
ตอนที่ 14
ร่องรอย2
(ทำอะไรอยู่ครับ)
(คิดถึงพี่ลินใจจะขาด)
(ไม่ไหร่จะครบสี่วันผมจะรอไม่ไหวแล้ว)
(พี่คนสวยค้าบ ถ้าว่างโทรกลับมาด้วยครับ)
(อยากจูบพี่จังเลยครับ)
(อย่าเงียบแบบนี้ซิครับพี่ลิน ...ผมไม่ไหวแล้ว)
สารพัดข้อความมากมายทางไลน์ที่เจ้าเด็กโฮสต์รูปหล่อส่งมาให้ เกวลิน ได้แต่เปิดอ่านและอมยิ้มออกมาคนเดียว แต่ยังไม่คิดจะตอบในตอนนี้ ด้วยรู้ว่าหากตอบไปแม้เพียงคำเดียว จะต้องมีประโยคมากมายตามมาอีกเพียบ และเธอยังไม่ต้องการจะเสียสมาธิในตอนนี้ เพราะใจจดจ่ออยู่กับสัญญาของคาเซ่กรุ๊ปที่จะลงนามในไม่กี่วันนี้
ทว่าข้อความนั้นทำให้เธอต้องรีบกดอ่านอย่างรวดเร็ว
(ผมจะหย่ากับคุณก็ได้)
สุรเชษฐ์!! หัวคิ้วของผู้บริหารสาวขมวดเข้าหากัน ด้วยลืมความหงุดหงิดส่วนนี้ไปหลายวัน และเธอกำลังให้ทนายทำเอกสารฟ้องหย่าไว้แล้ว
(มาเจอกันหน่อยที่ร้านเดอลาแปง แล้วค่อยคุยกัน)
ประโยคสั้นๆที่พิมพ์มา ทำให้เธอครุ่นคิดเล็กน้อย
ด้วยตอนนี้เธอสั่งรปภ.ห้ามไม่ให้คนที่กำลังจะเป็นอดีตสามีเข้ามาที่นี่ และไม่ให้ไปที่บ้านด้วย เพราะไม่เห็นว่าจะมีความจำเป็นอันใดที่จะต้องคุยและเจอหน้ากันอีกต่อไป
ร้านเดอลาแปงงั้นเหรอ? ลองไปก็ได้ ไม่ใช่สถานที่ลับตาคนเสียหน่อย อีกอย่างหากคุยตกลงกันได้อาจจะไม่ต้องส่งฟ้องให้ยุ่งยากก็ได้ เพราะมีอีกหลายเรื่องที่เธอจะต้องหัวหมุนมากกว่านี้ บางทีเขาอาจสำนึกแล้วและยอมหย่าดีๆ
คิดได้ดังนั้นเธอก็ปิดแม็คบุ๊คลง และเหยียดกายลุกขึ้นพร้อมหยิบกระเป๋าหรูขึ้นคล้องแขน
.
.
“ไม่นึกว่าคุณจะมาจริงๆ”
สุรเชษฐ์ เหยียดยิ้มเมื่อเห็นร่างระหงของหญิงสาวปรากฎตัวต่อหน้า และย่อกายลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับตน หน้าสวยผุดผาดที่แต่งแต้มอย่างปราณีตนั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย
ทำไมเขาไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าเธอทั้งสวยและสง่า ไม่ใช่คุณหนูไฮโซซื้อบื้อหัวอ่อนอย่างที่ผ่านมาเลยแม้แต่น้อย
“แล้วทำไมจะมาไม่ได้ ในเมื่อคุณเอ่ยชวน หรือคุณเป็นพวกชวนเล่นๆ ไม่มีสาระและจริงใจในเรื่องอะไรทั้งนั้น”
ปากสวยสีแดงสดเหยียดเม้มเล็กน้อย ร่างสวยในชุดเดรสรัดรูปสีครีมดูสว่างใส ผมสลวยดำขลับนั้นม้วนเป็นลอนสวยล้อมกรอบหน้างามให้ชวนมองยิ่งขึ้น
“เพิ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้คุณรู้จักต่อปากต่อคำด้วย”
“มีอะไรก็พูดมาเลยเชษฐ์”
เกวลินเริ่มจะหมดอดทน “เอกสารที่ส่งไปคุณเซ็นต์รึยัง ถ้าไม่สะดวกส่งกลับ แจ้งให้คนของฉันไปรับก็ได้นะ”
“ไม่เอาน่าริน มาร้านอาหารอย่าพูดเรื่องเครียดซิ”
อีกฝ่ายยักไหล่เล็กน้อย เริ่มสนุกกับกริยาของคนตรงข้ามที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน “ผมกำลังหิว สั่งอะไรเสียก่อนซิ นี่ผมเลือกร้านที่คุณชอบเลยนะเนี่ย”
เขากวักมือเรียกบริกร และยื่นเมนูให้หญิงสาว
เกวลินรับมาอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะสั่งเมนูไปเพียงอย่างเดียว ด้วยรู้สึกไม่อยากจะทานอาหารร่วมโต๊ะกับคนตรงหน้า
“คุณกลัวผมแล้วเหรอลิน?”
ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเข้ม เหลือบมองเกวลินที่ตักอาหารเข้าปากอย่างไม่รู้รส และมองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง
“ถ้ากลัวคงไม่มา ว่าแต่คุณต้องการอะไรเหรอเชษฐ์”
หญิงสาวพยายามข่มอารมณ์ตัวเอง และเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างที่สุด
“เห็นว่าคาเซ่กรุ๊ปสนใจที่ร่วมโปรเจคกับกริลล่า”
อ้อ! เพราะเรื่องนี้ซินะ หูไวชะมัด..
“....”
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะลิน ผมเองก็เคยเข้าไปเสนอโปรเจคให้คาเซ่หลายครั้ง เขาก็พูดดีและรับฟังทุกครั้งไม่เห็นจะตอบตกลงร่วมเลย เขาทุนหนาก็จริงแต่ก็ดูองค์ประกอบหลายอย่างด้วยนะ”
พูดเหมือนจะห่วงกริลล่า ..แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่
“.....”
“คุณจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ?”
“....”
หญิงสาวยังคงนิ่งเงียบ นั่นทำให้ สุรเชษฐ์ เหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อย และเอ่ยอย่างยั่วยุต่อ
“ผมแค่บอกไว้ หากเขาปฎิเสธขึ้นมา คุณจะได้ไม่ต้องช้ำหนัก ..แต่อ้อไม่ต้องไปเสนอตัวที่จะขอแต่งงานกับเขา แบบที่มาเสนอกับผมหรอกนะ”
“เชษฐ์!! มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
ปึก! เกวลินวางช้อนส้อมในมือลงอย่างเหลืออด และเงยหน้าขึ้นจ้องมองอย่างขุ่นเคือง
“ทำไม? ผมพูดผิดตรงไหนกัน”
แววตาอีกฝ่ายวาววับ
“สิ่งผิดพลาดเดียวในชีวิตของฉัน คือการแต่งงานกับคนอย่างคุณ! ถ้าย้อนเวลาได้ฉันจะไม่เฉียดเข้าไปใกล้คุณเลย”
มือขาวของเธอสั่นระริก แต่ก็ต้องชะงักไว้แค่นั้น เมื่อเหลือบมองไปด้านหลังของสุรเชษฐ์ และสบสายตากับคนที่นั่งโต๊ะอีกฝั่งอย่างไม่ตั้งใจ
ชิน...เด็กโฮสต์คนโปรด ของเธอนั่งอยู่โต๊ะริม และกำลังจ้องมาทางเธอ และเหมือนเขามากับผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าจะอายุอานามใกล้เคียงกับเธอ
..อาจจะเป็นลูกค้าของเขา
“มีอะไรเหรอชิน?”
เสียงของสาวสวยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ดึงสติของ เตชิน ให้กลับมา หลังจากจดจ้องกับร่างระหงของโต๊ะฝั่งตรงข้าม คนที่เขาเจออย่างไม่ตั้งใจ
เธอบอกว่างานยุ่งค่อยเจอกันอีกสามสี่วัน ทั้งที่การเจรจาเพิ่มทุนจากคาเซ่กรุ๊ปก็เรียบร้อยแล้ว แต่ป่านนี้เธอก็ยังไม่ตอบไลน์เขาและไม่คิดจะโทรกลับ ทั้งที่เขาทั้งโทรและไลน์ไปหาเป็นร้อยกว่าสาย
แถมวันนี้ยังมานั่งดินเนอร์กับสามีที่บอกว่ากำลังจะหย่า
ความหงุดหงิดเกิดขึ้นในใจจนเตชินต้องเหยียดกายลุกขึ้น
“จะไปไหนเหรอชิน?”
“โทษทีนะพี่เคท ยังไงเรื่องดีลเด็กพีอาร์ที่ผับพี่ประสานกับพี่ติซ่าเลยก็ได้ครับ ผมคงไม่สะดวกคุยแล้วเดี๋ยวยังไงจะได้คนโทรหานะครับ”
เอ่ยเสร็จร่างหนาก็เหยียดกายลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะทันที โดยไม่สนใจสายตางุนงงของเคทเลยแม้แต่น้อย
เกวลินกระพริบตาถี่เพียงครู่ และขยับตัวเตรียมลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าการมาเจรจากับสามีในครั้งนี้ไม่เกิดประโยชน์อันใด และเธอไม่อยากจะเห็นภาพของเด็กโฮสต์คนโปรดของตัวเองอยู่กับลูกค้าสาวคนอื่นอีกต่อไป
ทั้งที่ก่อนหน้านี้เคยบอกว่าให้เขาไปรับงานอื่นได้
แต่พอเจอจริงๆ ก็รู้สึกแปลกๆ ในใจ ...
“ถ้าไม่คุยประเด็นเรื่องหย่า ฉันจะกลับละและถ้าไม่เซ็นต์เอกสารก็คอยรับหมายจากทนายเลยนะกัน”
มือขาวเอื้อมหยิบกระเป๋าหลุยส์ที่อยู่ข้างโต๊ะ ทว่าสุรเชษฐ์โน้มหน้ามาใกล้ก่อน และตระครุบมือเธอไว้ “อ๊ะ”
“จะรีบไปไหนละลิน ผมยังไม่อิ่มเลย”
“ปล่อยนะเชษฐ์ ฉันเสียเวลากับคุณมากพอแล้ว”
หญิงสาวเอ่ยปราม ทำตาขมึงใส่อย่างเอาเรื่อง แต่อีกฝ่ายคล้ายไม่ใส่ใจกลับโน้มหน้าลงมาใกล้ยิ่งกว่าเดิม
“งั้นเสียเวลาอีกหน่อยคงไม่เป็นไร”
“พี่ลิน”
เสียงเข้มจากด้านหลังนั้น ทำให้ สุรเชษฐ์ ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ามามองร่างสูงโปร่ง ที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าใด แม้ลักษณะจะเป็นเหมือนพวกคุณหนูไฮโซก็ตาม
คิ้วของสุรเชษฐ์ขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ
“นี่ใครเหรอลิน?”
คำถามนั้น ไม่ได้ทำให้ หน้าหล่อนั้นสลดเลยแม้แต่น้อย แต่กลับจ้องเขากลับอย่างเอาเรื่อง จนสุรเชษฐ์เริ่มรู้สึกแปลกๆ เพราะชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าตรงหน้ามีรังสีกร้าวร้าวบางอย่างออกมาอย่างเอาเรื่อง
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
เกวลิน เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นและกระชากกระเป๋าหลุยส์ออกจากมืออีกฝ่าย ก่อนจะรีบลุกขึ้นและเดินออกจากร้าน ด้วยเกรงว่า ชิน จะเปิดเผยตัวตนต่อหน้าสามีมากไปกว่านี้
นั่นทำให้ เตชิน มองเขม็งกับสุรเชษฐ์ อยู่เพียงครู่ ก่อนจะเดินตามหญิงสาวออกมานอกร้านอย่างรวดเร็ว
“รอผมด้วยซิครับพี่ลิน”
ร่างหนาสาวเท้าเข้ามาใกล้จนชิด ก่อนจะจับมือนิ่มนั้นไว้อย่างรวดเร็ว ทว่าเธอกลับสะบัดออก “อย่ารุ่มร่ามกับพี่นะชิน”
เสียงเข้มดุของเธอ ทำให้เขาชะงักเล็กน้อย
“ทำไมดุผมละครับ กลัวเขาจะรู้เหรอว่าผมเป็นเด็กพี่”
เสียงที่ตัดพ้อน้อยใจนั้น กลับทำให้เกวลินหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม ยิ่งเหลือบตาไปแล้วเห็นว่าสุรเชษฐ์นั้นกำลังมองตามหลังเธอมา และยังสาวสวยที่มากับชิน ก็มองออกจากกระจกร้านมาทางเธอด้วยเหมือนกัน
เรื่องเริ่มจะวุ่นวายกันใหญ่แล้ว
“ใช่ ..พี่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าพี่มีเด็กเลี้ยง”
- ผู้เขียน
