"ไม่อ่ะ เมื่อก่อนก็อยากเป็นอยู่หรอก แต่ตอนนี้ฉันเจอผู้ชายหล่อๆดีๆกว่าคุณตั้งเยอะแยะ ฉันไม่อยากเป็นแฟนผู้ชายอย่างคุณแล้ว" คาเทียร์สะบัดมือเขาออกจากนั้นจึงหมุนตัวเดินตรงไปบริเวณหน้าต่างและมองออกไปยังวิวทิวทัศน์แห่งขุนเขาที่งดงาม โคลินรีบหยัดกายลุกขึ้นด้วยความรู้สึกหงุดหงิดและเดินตรงเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก
"กล้ามากนะที่พูดแบบนี้กับฉัน"
"ฉันจะพูดทุกอย่างที่ฉันอยากพูด"
"ฉันรู้ว่าเธอแค่โกรธฉัน แต่จะให้ฉันทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธ?"
"กลับกรุงเทพฯไปสิคะ"
"ไม่! ฉันมารับเธอกลับไปด้วยกัน"
"ฉันทำงานอยู่ ถ้าฉันเสร็จเมื่อไหร่ฉันคงจะกลับไปหรือยังไม่กลับไปก็ได้" คาเทียร์พูดเสียงเรียบและยังคงไม่มองหน้าชายหนุ่มจนเขาหงุดหงิดจนแทบจะควบคุมสติอารมณ์ไม่อยู่
"งั้นฉันจะรอจนกว่าเธอทำงานเสร็จแล้วก็กลับพร้อมกัน"
"งั้นคุณก็คงต้องรออีกหลายวัน"
"ไม่ได้! ฉันให้เธอได้แค่วันนี้ ช้าสุดพรุ่งนี้ตอนเย็น"
"งั้นก็เรื่องของค
