ไม่มีแฟน

1800 คำ

@มหาวิทยาลัย “ฉันส่งเธอลงตรงนี้นะ...” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเรียบๆ ราวกับคำสั่งมากกว่าคำขอ “ตรงนี้? หน้ามหาลัยเนี่ยนะ...” พาขวัญเลิกคิ้ว มองออกไปนอกรถก่อนจะหันกลับมาทำตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ “อืม...ทำไม มีปัญหา?” ชายหนุ่มปรายตามองด้วยสายตานิ่งเฉย มือยังคงประคองพวงมาลัยอย่างไม่แยแส “ค่ะ มีปัญหา ขวัญไม่รู้ว่าคณะบริหารไปทางไหน...” น้ำเสียงอ่อนปนงอนดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับสีหน้าที่เริ่มไม่พอใจจริงจัง “เธออ่านหนังสือไม่ออกหรือไง... ป้ายบอกทางก็มีนะ เดินตามไปเดี๋ยวก็เจอเอง...” เขาว่าเรียบๆ ไม่หันมามอง สีหน้ายังคงนิ่งขรึมราวกับเธอเป็นแค่ผู้โดยสารที่ไม่สนิท “แล้วทำไมพี่ไม่ไปส่งขวัญล่ะคะ จะให้ขวัญเดินทำไม...” “เลิกบ่น แล้วลงจากรถฉันได้แล้ว...” น้ำเสียงนั้นยังคงเรียบ เย็น และเฉยชาเหมือนเดิม “คนใจร้าย... แค่นี้ก็ไปส่งไม่ได้” พาขวัญบ่นงุบงิบเบาๆ พลางเบะปาก ราวกับกำลังแอบน้อยใจไม่ให้เขารู้ ชายหนุ่มไม่ตอบกลับ เขาแค่เบือนสายตามองออกไปทางกระจกมองข้างอย่างเฉยเมย ก่อนจะ... "กึ่ก" กดล็อกประตูรถอัตโนมัติในจังหวะที่หญิงสาวกำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูลง เสียงล็อกดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าตกใจของพาขวัญที่หันขวับมามองเขาด้วยดวงตาวาววับ "อะไรอีกคะ..! "เดี๋ยวฉันไปส่ง.. "ก็ไหนเมื่อกี้พี่บอกให้เดินตามป้ายไปไง... "ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เดี๋ยวเธอหาว่าฉันใจร้าย ใจดำ ฉันขี้เกียจฟังแม่บ่น : สิงหารีบเอ่ยออกมาทั้งที่จริงแล้วเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน พึ่งจะไล่เธอลงจากรถแท้ๆ พอหันไปมองกระจกก็เห็นรถยนต์ของธันวาเลี้ยวเข้ามาในมหาวิทยาลัย จอดต่อท้ายใกล้ๆกันกับจุดที่เขาจอดรถ หากธันวาเห็นพาขวัญต้องอาสาไปส่งเธอแน่ๆ คนที่พึ่งจะเอ่ยไล่ให้คนเป็นน้องลงจากรถกลับเปลี่ยนคำพูดทันที แถมอาสาไปส่งเธอถึงหน้าคณะ "อะไรของพี่เนี้ย.. : พาขวัญมองหน้าอย่างกับว่าไม่เข้าใจในพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของคนเจ้าอารมณ์ "หรือเธอจะเดินไปเอง..ระยะทางจากตรงนี้ไปคณะบริหาร ก็น่าจะราวๆหนึ่งกิโลเมตร "ไม่เอาอ่ะ..พี่บอกจะไปส่งขวัญไม่ใช่เหรอคะ...พูดแล้วห้ามคืนคำ..ขืนเดินไปเองเกิดหลงทางขึ้นมา...ไปรายงานตัวสายขวัญก็โดนทำโทษพอดี.. "หึ..งั้นก็เลิกบ่นได้แล้ว นั่งนิ่งๆเงียบๆเหมือนแม่ชีจำศีลก็ดีนะ.. "ขวัญไม่ใช่แม่ชี..นั่งนิ่งไม่ได้หรอกค่ะ.. คนเป็นน้องทำหน้ายู้ใสก่อนจะกอดอกหันไปทางกระจกมองข้าง ตั้งแต่ขับรถเข้ามาในมหาวิทยาลัย คนตัวเล็กสังเกตว่าระยะทางจากหน้ามหาวิทยาลัยเข้ามายังคณะบริหารก็ถือว่าไกลพอสมควร เขากะจะให้เธอเดินมาเอง ทั้งที่ไม่รู้จุดหมาย นี่มันแกล้งกันชัดๆ... @คณะบริหารธุรกิจ “ลงไปดิ...” น้ำเสียงเรียบเย็นดังขึ้นหลังจากรถจอดสนิท ราวกับเขารำคาญเต็มกลืนแล้วกับคำถามรัวๆ ของเธอ “ถึงแล้วเหรอคะ...” พาขวัญเงยหน้าถามเสียงอ่อย ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ อย่างลังเล “อืม” เขาพยักหน้าช้าๆ ดวงตาคมยังคงจับจ้องไปข้างหน้า สีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ “แล้วเขารายงานตัวตรงไหนคะ ในกำหนดการที่แจ้งบอกห้องประชุม 2 มันอยู่ตรงไหนของตึก?” เสียงหวานถามต่อแบบลนๆ นิ้วมือบีบสายกระเป๋าแน่นพลางพลิกกระดาษในมือที่สั่นนิดๆ อย่างกังวล “เห้อ...!...วุ่นวาย” ชายหนุ่มถอนหายใจแรงอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะผลักประตูรถเปิดออก พร้อมก้าวเท้าลงไปอย่างไม่พูดไม่จา พาขวัญสะดุ้งเล็กน้อยกับปฏิกิริยาแบบนั้น เธอยังนั่งตัวเกร็งอยู่ที่เบาะ สองตาเบิกเล็กๆ เมื่อเห็นเขาเดินอ้อมหน้ารถมาทางฝั่งเธอ “มองอะไร? เดินตามมาสิ...” เขาขมวดคิ้ว หันหน้ากลับมาก้มลงมองเธอผ่านกระจกรถ ดวงตาคมกริบฉายแววรำคาญปนข่มกลายๆ “ขะ...ค่ะ” พาขวัญรีบกุลีกุจอลงจากรถทันที มือข้างหนึ่งสะพายกระเป๋า อีกข้างยังกำแผนที่ตึกไว้แน่น ดวงหน้าจืดเจื่อนแต่ก็พยายามเดินจ้ำตามเขาไปอย่างไม่ให้ห่าง ขณะที่เธอเดินตามหลังเขาไป เสียงรองเท้าของเขากระทบพื้นอย่างมั่นคง ท่าทางเยือกเย็นแต่แฝงความมั่นใจจนเธอต้องแอบมองเงาหลังนั่นแล้วกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ ‘ใจร้ายก็ใจร้าย แต่พอเขาเดินนำแบบนี้...มันก็รู้สึกเหมือนมีคนคอยอยู่ข้างๆ ยังไงก็ไม่รู้...’ เธอคิดในใจเงียบๆ ก่อนจะรีบสลัดมันออก แล้วก้าวเท้าให้ทันขึ้นอีกนิด @เสียงซุบซิบจากเหล่านักศึกษา เสียงจอแจของนิสิตนักศึกษาดังระงมไปทั่วโถงทางเดินของตึกบริหาร กลุ่มนักศึกษาหญิงชายหลายกลุ่มยืนจับกลุ่มพูดคุย หัวเราะ และบางคนก็แอบชำเลืองสายตามาทางชายหนุ่มร่างสูงผู้เดินนำอยู่ข้างหน้า พาขวัญเดินตามหลังเขาในระยะที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก แผ่นหลังของเขายังคงตั้งตรงและนิ่งขรึมเช่นเดิม แต่ไม่ใช่แค่เขาที่ดึงดูดสายตา เพราะตอนนี้เธอเองก็กลายเป็นเป้าสายตาไปด้วย "แกๆนั่นใช่พี่สิงหาคณะวิศวะหรือเปล่าวะ "เออๆ..ใช่ๆ คนนี้แหละ กูจำได้ ตัวจริงโคตรหล่ออ่ะ.. "แล้วผู้หญิงที่เดินตามหลังมา..ใครอ่ะ "..นั่นดิ..แต่หน้าตาน่ารักนะ แฟนใหม่พี่เขารึเปล่า "ไม่ใช่หรอกมั้ง...ได้ข่าวว่าตั้งแต่เลิกกับแฟนเก่า พี่เขาไม่เคยคุยกับใครเลยนะ ? "เด็กใหม่รึเปล่า คุยแก้เหงาไง...กูว่าใช่แน่ๆ เสียงซุบซิบนินทาจากรอบด้านดังแว่วมาถึงหูเธอ ราวกับลมพัดเอาคำพูดเหล่านั้นมากระทบใจ เธอหันซ้ายแลขวาอย่างอึดอัด ใบหน้าหวานเริ่มเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาแบบไม่เป็นมิตร “พี่สิงนี่ดูเหมือนจะฮอตเอามากๆเลยนะคะ…” เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ พลางขยับเข้ามาเดินเคียงข้างเขา ดวงตาหวั่นไหวเล็กๆ มองไปยังกลุ่มนักศึกษาหญิงที่ยังคงส่งสายตาประเมินมาทางเธอไม่หยุด ชายหนุ่มปรายตามองเธอเล็กน้อย ก่อนเลื่อนสายตาไปข้างหน้าเหมือนเดิม “เธอคิดแบบนั้นเหรอ?” เขาถามกลับเรียบๆ โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ค่ะ...ก็ตั้งแต่เดินเข้ามาในตึก...สาวๆ พวกนั้นก็จับกลุ่มพูดคุยกันไม่หยุด แถมสายตายังจ้องมาที่ขวัญ อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ” เสียงหวานพูดติดตลก แต่รอยยิ้มกลับแฝงความเกร็งชัดเจน สองมือเธอเริ่มกำชายเสื้อเบาๆ อย่างประหม่า “หึ...เธอคิดไปเองหรือเปล่า...” เขาแค่นหัวเราะในลำคอ ดวงตาคมปรายมองเธอเสี้ยววินาทีก่อนจะหันกลับไปทางเดิม ราวกับรู้ดีว่าสายตาเหล่านั้นมีอยู่จริง...แต่เขาไม่คิดจะสนใจ พาขวัญถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงนิดหนึ่ง เดินตามข้างเขาไปเงียบๆ แม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรปลอบใจ แต่แค่การที่เขายอมฟังเธอพูด...มันก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมานิดนึงอย่างประหลาด "ไม่นะคะ...ขวัญว่าใช่แหละ...หรือพี่มีแฟนอยู่คณะนี้..?...ตายล่ะ ! คนอื่นจะคิดว่าขวัญเป็นเด็กพี่รึเปล่าเนี้ย...ขวัญว่าขวัญกลับไปอธิบายให้เขาฟังดีกว่า..จะได้ไม่เข้าใจผิด : พาขวัญกำลังจะหันหลังเดินกลับไปหากลุ่มนักศึกษาที่นั่งอยู่ระเบียงด้านข้างของตึก "หมับ !!! ไม่ต้อง ! : คนเป็นพี่รีบจับแขนเธอไว้ทันที.. "ทำไมคะ.. "ฉันไม่มีแฟน เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ใครฟังทั้งนั้น "จริงเหรอคะ...นี่พี่หน้าตาดีขนาดนี้ยังโสดอีกเหรอ ? ไม่น่าเชื่อ... "พูดอย่างกับตัวเองมีแฟน...เธอมีแฟนแล้วเหรอ.. "เปล่าค่ะ...ขวัญยังเด็ก ไม่คิดเรื่องพวกนั้นหรอกค่ะ "เด็กอะไร..จะเต็มไม้เต็มมือขนาดนี้วะ : ประโยคดังกล่าวเขาคุยกับตัวเอง คนตัวเล็กไม่ทันได้ยินที่เขาพูด.. "อะไรนะคะ .. "เปล่า...หูเธอเพี้ยนหรือเปล่า ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย.... "อ่อ...ค่ะ..สงสัยขวัญหูฝาด.. "ถึงแล้ว..รีบเข้าไปดิ...เดินไปหาคนชื่อกัปตันนะ..ฉันบอกมันไว้แล้ว.. "บอกอะไรคะ... "ก็เธอมาสาย...เลยเวลารายงานตัวมาแล้วสิบนาที ถ้าไม่อยากถูกลงโทษก็ทำตามที่ฉันบอก... "แต่แบบนั้นมันจะไม่เอาเปรียบคนอื่นเหรอคะ..ขวัญมาสายในขณะที่คนอื่นเขามาตามเวลากันหมด ถ้ามีคนรู้จะคิดว่าขวัญเป็นเด็กเส้นหรือเปล่า.. "อืม..ก็เด็กเส้นไง..เส้นใหญ่ด้วย.... "ไม่เอาหรอกค่ะ...ขวัญยอมถูกทำโทษดีกว่า..เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่ารุ่นพี่ไม่ทำตามกฎ ถ้ามีคนรู้จะเอาพี่ไปนินทาได้นะคะ "ไม่มีใครกล้าหรอก..รีบไปได้แล้ว "ขอบคุณนะคะที่มาส่ง : พาขวัญกำลังจะหันหลังแล้วเดินไปที่จุดรายงานตัวแต่คนเป็นพี่เรียกเธอไว้อีกครั้ง "เดี๋ยวก่อน !! "ค่ะ ? "เอามือถือมา... "มือถือขวัญ ?? "อืม.. "เอาไปทำไมคะ... "เวลาเข้ากิจกรรมเขาไม่ให้พกมือถือ ไม่ได้อ่านในกำหนดการเหรอ...ฝากไว้กับฉันก็ได้ เดี๋ยวเลิกค่อยมาเอาคืน "ด้านในเขาไม่มีที่ให้ฝากเหรอคะ ? "........บอกให้เอามาก็เอามาเถอะ..จะถามทำไมเยอะแยะ.. "อ่อ..ค่ะ... : พาขวัญล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะหยิบมือถือส่งให้คนเป็นพี่อย่างงุนงง "แล้วตอนเย็นพี่จะมารับขวัญไหมคะ... "ไม่มาได้เหรอ ? ขืนปล่อยให้เธอกลับบ้านเองคุณนายสาวิตรีคงได้เอาเลือดหัวฉันออก เดี๋ยวฉันมารอหน้าตึกตอนห้าโมงเย็น.. "อ่อค่ะ...ขอบคุณนะคะ คนเป็นน้องยิ้มหวานให้อีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปยังจุดรายงานตัว ทำเอาคนเป็นพี่ถึงกับทำหน้าตาขึงขังเมื่อมีเด็กไม่ยอมเชื่อฟัง บอกให้ไปหาคนที่เขาฝากเอาไว้ กลับเดินไปยังจุดรับรายงานตัวที่มีนักศึกษากำลังถูกทำโทษเพราะมาเข้ากิจกรรมสาย คนอะไรดื้อซะยิ่งกว่าอะไร แต่ในขณะนั้นเองเขาก็เผลอยิ้มน้อยให้กับความดื้อรั้นของเธอ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more