มัลลิกานอนร้องไห้กระซิกอยู่เงียบๆ ในวงแขนแกร่งของคนใจร้าย เพราะไม่มีปัญญามากพอที่จะพาตัวเองหนีห่างจากเขาได้ อยากตะเบ็งเสียงไล่ตะเพิดแต่ขากรรไกรกลับไม่ให้ความร่วมมือ ซ้ำน้ำตาเจ้ากรรมยังพรั่งพรูออกมาจากนัยน์ตาแดงก่ำราวทำนบพัง ทั้งอดสูและสมเพชให้กับตัวเองยิ่งนัก ในที่สุดเธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียบำเรอ หาใช่เมียตีทะเบียนอย่างที่ได้ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกไม่
‘หยุดร้องไห้ได้แล้วมัลลิกา ก็แค่เสียตัว ไม่ยักตาย’ เตือนตัวเองอย่างขมขื่น ก่อนจะหลุบเปลือกตาลง ทว่าน้ำตากลับไม่ยอมหยุดไหลอย่างใจสั่ง
“ร้องไห้ทำไมฮึคนดี เป็นอะไร หรือว่าเจ็บตรงไหน” คนที่เหมือนสำนึกได้เมื่อสายทำหน้าไม่สบายใจ พลางกวาดตามองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าของร่างเปลือยเปล่าที่เขานอนตระกองกอดแนบอก
“ก็เสียตัวน่ะสิ ถามได้” แม่สาวปากกล้าตวัดเสียงขุ่นประชดประชัน ก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้ แต่ก็โดนมือใหญ่จับพลิกกลับมาเผชิญหน้าเหมือนเดิม
“อือฮ
