คำขอโทษจากเขาทำให้ลมหายใจและเสียงสะอื้นของร่างเล็กขาดห้วงไปชั่วขณะ เธอไม่อยากได้ยิน ไม่อยากให้เขาพูดมันออกมา ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น
เธออยากได้ชีวิตของตัวเองคืน
ทั้งสองร่างเปียกปอนใต้สายฝักบัวที่ไหลลงมากระทบกาย ไร้คำพูดตอบกลับของร่างเล็กที่ถูกกอดเอาไว้แน่น เสียงสะอื้นยังคงดังขึ้นมาเรื่อยๆ ไม่มีท่าว่าจะเงียบลง
“รู้ไหม ฮึก~ ว่าเจียร์เคยคิดจะจบชีวิตของตัวเอง ฮึก~” เสียงที่เอื้อนเอ่ยแผ่วเบาปนสะอื้นนั้น ทำให้หัวใจแกร่งกระตุกวูบ ล่ารีบดันร่างเล็กออกห่าง มองดูนัยน์ตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าข้างในนั้น
“…เพราะฉันใช่ไหม”
มือหนาเอื้อมไปปิดฝักบัว เพื่อจะได้มองหน้าของเธอชัดขึ้น เขายกมือแตะใบหน้าสวยที่เปียกชื้นด้วยน้ำตา แล้วใช้ปลายนิ้วไล้เช็ดมันออกอย่างแผ่วเบา ยิ่งเธอพูดอย่างนั้น ความรู้สึกผิดที่ไม่เคยเกิดขึ้นก็พุ่งเข้ากระแทกกลางอกอย่างจัง
“ทำไมหนึ่งปีมันนานจังเลยคะ” ใบหน้าหวานที่แดงก่ำค
