@วันต่อมา สนามเขตนอก
ช่วงบ่าย ล่าออกมาสนามตามเวลานัดของพี่ชาย เพื่อคุยเรื่องที่เขาจะกลับมาลงแข่ง วันนี้สนามไร้ผู้คนเนื่องจากไม่มีรายการแข่งขัน
“กูพูดแทบตายไม่ลง เมียพูดคำเดียวมึงแข่งเลย ให้มันได้แบบนี้ล่า” ทันทีที่น้องชายตัวดีมาถึง ค่ายก็รีบพูดเหน็บ ตอนล่าโทรหาเขาแทบไม่อยากจะเชื่อและคิดว่าตัวเองกำลังฝัน
“เมียเหี้ยอะไร พูดให้มันดีๆ ก็แค่คู่นอน” ได้ยินคำพูดไม่เข้าหู ล่ารีบขัดทันควัน ก่อนเดินไปนั่งกระแทกลงบนโซฟา
“มึงรู้ว่ากูหมายถึงใคร?”
ท่อนขาแกร่งยกขาขึ้นพาดบนโต๊ะหน้าโซฟา เอนหลังไปติดพนักพิงเพื่อผ่อนคลาย ต่างจากสายตาที่จ้องไปทางโต๊ะทำงานอย่างเอาเรื่อง “เดายากมากมั้ง”
“มึงแข่งเพื่อเอารถไปให้ของเดิมพัน จะให้กูคิดยังไง”
“กูแค่เบื่อๆ อยากหาความตื่นเต้นให้ชีวิต”
“กลับไปบ้าน ชีวิตมึงจะได้มีอะไรให้ตื่นเต้น”
“มึงหยุด! พ่อจับคู่กูกับเด็กนั่นไม่เลิก”
ได้ฟังคำนั้น ร่างสูงถึงกับพ่นลมหายใจหนักๆ
