บทที่ 20
บ้านศิวดลมณีดูเงียบเหงาจนเพ็ญศรีอยากหาสุนัขพันธุ์เล็กมาเลี้ยงเป็นเพื่อนสักตัว มีลูกสามคนก็เหมือนไม่มี คนหนึ่งแต่งงานย้ายไปคุมงานต่างจังหวัด อีกคนเรียนนอกนานทีปีหนถึงจะกลับ ที่หนักสุดคือคนใกล้บ้านไม่ยอมกลับมาให้เห็นหน้า
ฉันขี้บ่นหรือ…ก็ไม่
แค่ชอบพูดว่าเหงาอยากมีหลานให้เลี้ยงเท่านั้นเอง ไอ้ลูกสามคนมันก็หนีหน้ากันหมด
“ทำหน้าเหมือนคนเหงา อยากมีแฟนเหรอแม่ลูกสาม”
ขณะที่เลื่อนหน้าจอดูรูปสุนัขพันธุ์เล็กน่ารักอยู่นั้นเสียงคุ้นหูก็ดึงความสนใจของนางให้หันขวับ เป็นไปได้หรือ เจ้าบูมมันกลับบ้าน !
นี่เพิ่งผ่านไปเดือนกว่าเองกระมัง
“โอ้ ฝนตกฟ้าคะนองคืนนี้แน่ ฉันว่าควรเรียกแม่บ้านไปเก็บของกลัวมีลมพายุ”
“อย่าหนี”
“ก็แกกลับบ้านบ่อย ไม่เรื่องเงินจะมีเรื่องไหน”
เพ็ญศรีคิดว่ามันไม่ปกติจึงหรี่ตามองลูกชายตัวดี ตั้งแต่วันนั้นที่เจอกันแล้วเปิดตัวสาวแม่ลูกหนึ่งให้นางรู้จักก็ผ่านมาราวเดือนกว่า ถือว่
