เธอแตะหน้าจอเบาๆ เหมือนลังเล ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปเพียงว่า
“ได้รับแล้วค่ะ ขอบคุณ”
ข้อความสั้นเรียบง่าย แต่ปลายนิ้วที่พิมพ์กลับสั่นน้อยๆ
ในห้องผู้ป่วยพิเศษ
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น อชิเหลือบมองหน้าจอ เห็นข้อความนั้น สั้น เรียบ เย็น แต่กลับทำให้เขานิ่งไปครู่หนึ่ง
ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น ก่อนจะเผลอคลี่ยิ้มจางๆ ที่มุมปาก
“อย่างน้อย... เธอก็ยังตอบ”
ราเมธลืมตาขึ้นเล็กน้อย เห็นรอยยิ้มนั้นชัดเต็มตา
“พี่ใหญ่… ยิ้มเหรอครับ?”
อชิปรายตาไปทางลูกน้อง เสียงทุ้มเย็นเฉียบดังขึ้น
“ยังอยากตายดีอยู่ใช่ไหมราเมธ...”
“โอ๊ย พี่ใหญ่! ผมยังเจ็บแผลอยู่นะครับ!”
เช้าวันถัดมา
มิลินมารับมินนี่ออกจากโรงพยาบาล เตชินเป็นคนขับรถมารับ ทั้งสามคนกลับคอนโดด้วยกัน
ระหว่างทางเดียวกันนั้น รถของอชิแล่นผ่านหน้าคอนโดเธออย่างเคย ทุกเช้า... เขาจะขับผ่านตรงนี้ก่อนแวะไปเยี่ยมราเมธ แต่วันนี้ ทุกอย่างกลับไม่เหมือนเดิม
ดวงตาคมที่ม
