หลายนาทีผ่านไป
“สน ๆ นายสนลงไปช่วยคุณพราวหน่อย คุณพราวตกน้ำ!”
เสียงป้าแม่บ้านที่ร้องดังลั่น ทำให้คุณภิรมย์ภัทรที่เพิ่งกลับเข้าบ้านมาต้องรีบตามไปดู เห็นคนขับรถกำลังอุ้มเอาร่างที่อ่อนปวกเปียกขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ
“หนูพราว เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
นายสนช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ พราวตะวันสำลักน้ำออกมาจนหมด คุณภิรมย์ภัทรเข้าไปนั่งลงใกล้ ๆ ช่วยประคองให้ลูกสะใภ้ลุกนั่งเพื่อจะได้พูดคุยถามไถ่
“เป็นยังไงบ้างหนูพราว”
“คุณพ่อ พราวไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
ใบหน้าที่ดูเหนื่อย ดวงตาแดงก่ำจับจ้องมองคนตรงหน้า ไม่อยากให้คุณภิรมย์ภัทรไม่สบายใจหรือรับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักนิด เธอเป็นคนอื่น ส่วนคนพวกนั้นเป็นคนในครอบครัว ยิ่งถ้าพูดอะไรออกไปเธอคงจะดูแย่มากกว่าใครทั้งหมด
“มันเป็นอุบัติเหตุหรือใครทำให้หนูตกลงไปแบบนั้น?” เสียงเข้มที่ดุดันถามขึ้น แววตาและสีหน้าดูเครียดไม่ต่างกันเลย
“พราวเดินซุ่มซ่ามเองค่ะคุณพ่อ ไม่ทันร
