กิตติภพกลับมาใช้ชีวิตที่เกาะมันตราตามลำพังอีกครั้ง ส่วนพราวตะวันก็ใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพฯ ปกติอยู่ด้วยกันก็แทบจะไม่พูดคุยเลยสักครั้ง ยิ่งห่างไกลกันแบบนี้ยิ่งไม่เคยได้คุยกันอีกจึงไม่ใช่เรื่องแปลก หนึ่งเดือนกว่าแล้วที่ชีวิตไม่มีใครมากวนใจ แทนที่จะรู้สึกดีแต่กลับอารมณ์แปรปรวนชวนให้หงุดหงิดตัวเองมาก
"ทำไมพวกแกทำงานไม่ได้เรื่องสักอย่างเลยวะ ทำแบบนี้มันก็เสียหายหมดสิ เจ๊งตายห่า!"
ลูกน้องที่กำลังนั่งแกะหอยมุกและคัดคุณภาพของหอยมุกถึงกับต้องหยุดชะงักและหันไปมองจ้องหน้ากันและกัน
"นายหัว เราก็ทำแบบนี้กันมาตลอดนะจ๊ะ ถามจริงนะนายหัวหงุดหงิดอะไรกันแน่ ตั้งแต่กลับมาจากกรุงเทพฯ แล้วลิ้นจี่ก็เห็นนายหัวเป็นแบบนี้"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไร ถ้าไม่อยากให้ฉันบ่นหรือหงุดหงิดใส่ก็พากันทำงานให้มันดีกว่านี้หน่อย ฉันจะได้ไม่ต้องพูด"
"คิดถึงเมียก็ขึ้นไปหาได้นะนายหัว ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ลิ้นจี่กับทุกคนที่นี่จะดูแ
