โรงพยาบาล
เช้าวันต่อมา พราวตะวันไม่อยากจะอยู่บ้านเช่นทุกครั้งที่เกิดเรื่อง ความสบายใจของเธอเห็นจะมีเพียงมารดาเท่านั้นที่คอยเป็นที่พึ่งทางใจเพียงหนึ่งเดียว แม้จะไร้เสียงตอบโต้แต่ขอแค่ให้ได้มานั่งมองและคอยเล่าเรื่องราวในชีวิตให้ฟังแบบนี้ก็ดีมากแล้ว
"พราว ดูไม่สบายมากนะวันนี้"
"นิดหน่อยค่ะหมอวิน แต่ไม่มีอะไรหรอก ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงข้าวพราวทุกวันเลย"
"ยินดีมากครับ ผมดีใจนะที่พราวกลับมาอยู่กรุงเทพฯ เลย ผมชอบเวลาที่เห็นพราวมานั่งเฝ้าแม่แบบนี้"
คำพูดที่แฝงไปด้วยความหมายพิเศษ มีเพียงหมอกวินเท่านั้นที่รู้ แต่จะให้เขาสื่อสารออกไปอย่างที่ใจต้องการคงไม่เหมาะเท่าไหร่นักและอีกอย่างกลัวว่าพราวตะวันจะรู้สึกอึดอัดใจ เพราะหญิงสาวมีพันธะ แม้จะรู้สึกมากมายแต่ก็ไม่อยากให้ใครมองเธอในแง่ร้ายทั้งนั้น
"พราวก็ชอบที่ได้มาที่นี่ทุกวันในวันที่อยากจะมา"
"แล้วอาการหน้ามืดเมื่อวานล่ะหายดีหรือยังครับ มาถึงโรงพ
