ถ่านไฟเก่า 3
2668 คำ
หลังจากนั่งพักจนหายเหนื่อยกานต์พิชชาก็ตัดสินใจที่จะไปเดินถ่ายรูปเล่นริมชายหาดช่วงพระอาทิตย์ตก หญิงสาวจัดการเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงยีนขาสั้นและเสื้อเกาะอกตัวจิ๋วสวมทับด้วยเสื้อคลุมตาข่ายของแบรนด์ ‘PATCHA’ แล้วเดินออกจากบ้านพักไป บริเวณชายหาดมีนักท่องเที่ยวที่เป็นต่างชาติเสียส่วนใหญ่กำลังเดินเล่นและถ่ายรูปกันอยู่บ้างแล้ว เธอยกโทรศัพท์มือถือขึ้นเก็บภาพแสงอาทิตย์สีส้มสวยงามทั้งภาพนิ่งและวีดีโอก่อนจะเซลฟี่เก็บเอาไว้หลายรูป ระหว่างนั้นก็มีคู่รักคู่หนึ่งมาขอให้เธอช่วยถ่ายรูปให้ ซึ่งเธอก็ช่วยถ่ายให้ด้วยความยินดี แถมยังช่วยออกแบบท่าโพสต์ให้อีกด้วย ทั้งคู่ขอบคุณเธอยกใหญ่ก่อนจะเดินจากไปเมื่อได้รูปสวยๆ จนพอใจ หญิงสาวมองทั้งคู่ที่เดินจูงมือกันห่างออกไปด้วยรอยยิ้มแต่ก็แอบอิจฉาอยู่นิดๆ ‘เฮ้อ คงจะดีถ้าเธอมีแบบนี้บ้าง’ ทันทีที่เผลอคิดแบบนั้นใบหน้าของใครคนหนึ่งก็ปรากฎขึ้นมาทันทีจนเธอต้องสะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่ภาพเขาออกไป มันจะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อเขาคนนั้นไม่เคยรักเธอ…
“สวัสดีครับ คุณผู้หญิง” เสียงทักทายภาษาอังกฤษดังขึ้นจากด้านหลัง กานต์พิชชาหันไปตามเสียงทักก็พบว่าเป็นหนุ่มชาวต่างชาติหน้าตาดีมากคนหนึ่งและมีกล้องตัวใหญ่ห้อยอยู่ที่คอ
“สวัสดีค่ะ”
“คุณเป็นนางแบบที่ถ่ายแฟชั่นชุดว่ายน้ำที่สระของโรงแรมใช่หรือเปล่าครับ”
“ใช่ค่ะ”
“คุณสวยมากๆ เลยครับ”
“ขอบคุณค่ะ” เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาทักทายอย่างเป็นมิตรและไม่ได้มีท่าทีคุกคามใดๆ เธอจึงตอบกลับอย่างสุภาพเช่นกัน
“ทะเลประเทศไทยสวยมากจริงๆ นะครับ คุณอยากให้ผมช่วยถ่ายรูปไหม ผมคิดว่าผู้หญิงสวยๆ อย่างคุณเหมาะกับวิวพระอาทิตย์ตกตอนนี้มากๆ เลยนะครับ” กานต์พิชชาลังเลอยู่เสี้ยววินาทีก่อนจะตอบตกลง เพราะเธอเองก็อยากได้รูปสวยๆ ไว้ลงในโซเชียลมีเดียเหมือนกัน แล้วเธอก็พบว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิด เพราะรูปภาพที่อีกฝ่ายถ่ายให้นั้นออกมาสวยมากๆ
“คุณถ่ายภาพสวยมากๆ เลยค่ะ นี่คุณเป็นตากล้องมืออาชีพหรือเปล่าคะ” อีกฝ่ายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบรับ
“ใช่ครับ ถ้างั้นผมขอแนะนำตัวแบบเป็นทางการเลยก็แล้วกัน ผมคริสครับ ผมมีอาชีพเป็นช่างภาพครับ” อีกฝ่ายตอบพร้อมกับเปิดอินสตาแกรมส่วนตัวที่ลงภาพสวยๆ จากทั่วทุกมุมโลกเอาไว้ให้เธอดู
“โอ้โห คุณถ่ายภาพสวยมาก ถือเป็นโชคดีของฉันนะคะเนี่ยที่มีตากล้องมืออาชีพมาอาสาถ่ายรูปให้ฟรีๆ”
“ด้วยความยินดีครับ แต่ขอแลกกับการที่ผมได้รู้จักคุณได้ไหม”
“โอ้ว โทษทีค่ะ ฉันชื่อกั้งค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” กานต์พิชชาสัมผัสได้ถึงความสุภาพและเป็นมิตรของคนตรงหน้าจึงยื่นมือออกไปให้จับ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“คุณมาเที่ยวที่นี่ครั้งแรกหรือเปล่าคะ”
“เปล่าหรอกครับ ครอบครัวผมชอบเมืองไทย ผมเองก็มีโอกาสได้มาถ่ายงานที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้ผมมาคนเดียวพักร้อนน่ะครับ เพื่อนๆ ผมจะตามมาสมทบอาทิตย์หน้า ตอนนี้ผมก็เลยต้องฉายเดี่ยวไปก่อน”
“เหรอคะ ดีใจที่คุณชอบเมืองไทยนะคะ”
“แล้วคุณจะอยู่ต่ออีกนานไหมครับ” คริสเอ่ยถาม
“พรุ่งนี้ก็ถ่ายงานวันสุดท้ายแล้วค่ะ”
“อ้อ ขอให้การทำงานพรุ่งนี้ผ่านไปได้ด้วยดีนะครับ ถ้ามีโอกาสผมอยากเป็นตากล้องที่ถ่ายรูปให้คุณบ้างจัง”
“ขอบคุณค่ะ แต่คงจะยากเพราะหลังจากนี้ ฉันจะหันไปทุ่มให้กับธุรกิจส่วนตัวแล้วค่ะ”
“น่าเสียดาย งั้นคุณจะให้ผมส่งรูปให้ทางไหนดีครับ”
“ทางอินสตาแกรมส่วนตัวฉันแล้วกันค่ะ”
“ได้ครับ” หลังจากนั้นกานต์พิชชาจึงบอกไอดีส่วนตัวไป
“โอ้ว นี่คุณมีดีกรีเป็นถึงรองอันดับหนึ่ง Miss Sexy Star เลยเหรอครับ มิน่าล่ะ”
“อดีตผ่านมาหลายปีแล้วค่ะ”
“แต่คุณยังสวยและเซ็กซี่ไม่เปลี่ยนเลยนะครับ ถ้าคุณยังอยากอยู่ในเส้นทางนี้ต่อ ผมว่าคุณทำได้สบายเลย”
“เอาไว้ฉันจะเก็บไว้พิจารณานะคะ ค่ำแล้วฉันขอตัวก่อนดีกว่า เย็นนี้มีนัดดินเนอร์กับทีมงานน่ะค่ะ”
“เชิญครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“เช่นกันค่ะ และก็ขอบคุณอีกครั้งสำหรับรูปสวยๆ นะคะ จะรอชมรูปที่เหลือนะคะ”
“ได้เลยครับ เดี๋ยวผมเช็กความเรียบร้อยเสร็จจะส่งให้ทันทีเลย”
“หวังว่าคงไม่มีการเรียกเก็บค่าบริการย้อนหลังนะคะ” กานต์พิชชาแกล้งแซวทำให้อีกฝ่ายหัวเราะเสียงดัง
“โถ่ ใครจะใจร้ายกับเพื่อนใหม่อย่างนั้นครับ ผมขอแค่คุณมาทานมื้อเช้าเป็นเพื่อนผมพรุ่งนี้ได้ไหมครับ” นั่นไง! เปิดช่องหน่อยไม่ได้เชียว กานต์พิชชาคิดในใจแต่ก็ตกปากรับคำไป เพราะการทานอาหารเช้าในห้องอาหารของโรงแรมไม่มีอะไรต้องกังวล อีกอย่างก็มีพี่ซินดี้และคนอื่นๆ มาทานด้วยอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงตอบตกลงเป็นการตอบแทนที่อีกฝ่ายช่วยถ่ายรูปให้
“ได้ค่ะ แต่คุณจะมีปัญหาหรือเปล่า ถ้าต้องมาทานพร้อมกับทีมงานของฉันอีกหลายชีวิตเลย”
“ไม่มีปัญหาครับ ถือซะว่าผมได้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่หลายคนก็สนุกดี”
“งั้นพรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าเจอกันที่ห้องอาหารค่ะ ถ้าคุณตื่นไหว”
“สบายมากครับ”
“งั้นฉันขอตัวนะคะ”
กานต์พิชชาแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้รับแจ้งจากทีมงานว่าวันนี้เปลี่ยนโปรแกรมจากการออกไปดินเนอร์ร้านอาหารข้างนอกมาเป็นทานอาหารที่ริมชายหาด แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ เนื่องจากร้านที่ได้รับแจ้งตอนแรกนั้นเธอเคยไปมาแล้ว ยิ่งเมื่อได้มาเห็นว่าทางโรงแรมจัดโต๊ะยาวบนชายหาดไว้อย่างสวยงามก็ยิ่งถูกใจ แต่ดูเหมือนว่าพัดชาและซินดี้จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ตลอดเวลา
“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่พัด ทำไมพี่พัดกับพี่ซินดี้ดูอารมณ์ดีจัง”
“บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิคะ เอาไว้ถึงเวลาน้องกั้งก็รู้เองค่ะ” พัดชาตอบก่อนจะยกแก้วไวน์ที่พนักงานนำมาเสิร์ฟขึ้นดื่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
“นั่งเร็วกั้ง มื้อนี้ลาภปากพวกเราแล้ว มีแต่ของดีๆ ทั้งนั้น อาหารทะเลแบบจัดเต็มไปเลย มีของโปรดของกั้งด้วยนะ” ซินดี้รีบดึงให้กานต์พิชชานั่งลงข้างตัวเอง
“แล้วเก้าอี้นี้เว้นว่างไว้ทำไมเหรอคะ” กานต์พิชชายังไม่หายสงสัยเมื่อเห็นว่าพัดชาจงใจเว้นเก้าอี้ว่างระหว่างเธอและตัวเองเอาไว้
“เก้าอี้นี้สำหรับแขกพิเศษของพี่จ้ะ อีกเดี๋ยวคงจะมาแล้วล่ะ”
“อ๋อ ค่ะ” กานต์พิชชาไม่ถามอะไรอีก เพราะคิดว่าแขกพิเศษที่ทำให้พัดชาหน้าบ้านอารมณ์ดีขนาดนี้อาจจะเป็นคนรักที่ตามมาทีหลัง แม้เธอจะไม่รู้จักพัดชามาก่อน แต่ก็เดาเอาว่าสิ่งที่ทำให้ผู้หญิงเราหน้าบานมีความสุขคงจะไม่พ้นเรื่องคนรัก หญิงสาวยกไวน์ขึ้นจิบระหว่างรอพนักงานที่กำลังนำอาหารมาเสิร์ฟ กลิ่นกุ้งอบวุ้นเส้นของโปรดลอยมาแตะจมูกเรียกน้ำย่อยของเธอได้เป็นอย่างดี ไหนจะกุ้งเผาตัวโตๆ พร้อมน้ำจิ้มซีฟู้ดที่เธอจำได้ว่ารสชาติของมันจัดจ้านสะใจจนเธอเผลอกินไปจานใหญ่ จนใครบางคนที่คอยแกะกุ้งให้แซวเธอมาแล้ว เอาอีกแล้ว ทำไมจะต้องไปคิดถึงเขาบ่อยๆ ด้วยนะ กานต์พิชชาดุตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ เธอได้แต่เข้าข้างตัวเองว่าคงเป็นเพราะที่นี่เป็นถิ่นของเขา จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะเผลอนึกถึงเขาขึ้นมา
“ผมคงไม่ได้มาช้าไปใช่ไหมครับ” เสียงใครบางคนทำให้กานต์พิชชารู้สึกหัวใจกระตุก แม้ไม่หันไปมองเธอก็จำได้เป็นอย่างดี
“โอ๊ย ไม่ช้าค่ะ ไม่ช้า พนักงานเพิ่งจะเริ่มเสิร์ฟอาหารเองค่ะ เชิญคุณทิมนั่งตรงนี้เลยค่ะ” กานต์พิชชารู้สึกอยากหายตัวไปจากตรงนี้ ไหนพนักงานของเขาบอกว่าเขาไปตรวจงานที่เวียดนามและญี่ปุ่นไง ทำไมเขาถึงมาโผล่ที่นี่ได้ แต่ดูเหมือนจะมีคนถามคำถามนี้แทนเธอแล้ว
“รู้สึกเป็นเกียรติมากเลยค่ะที่คุณทิมเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารพวกเรามื้อนี้ ตอนแรกคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณทิมแล้วเสียอีก”
“พอดีว่างานผมเสร็จเร็วน่ะครับ ก็เลยมาทันได้เลี้ยงขอบคุณที่คุณพัดชาเลือกโรงแรมของผมเป็นสถานที่ถ่ายแบบ”
“โอ๊ย พี่ต่างหากล่ะคะที่ต้องขอบคุณคุณทิมที่อนุญาตให้เราใช้สถานที่ แถมยังช่วยอำนวยความสะดวกให้อย่างดี โรงแรมของคุณทิมสวยมากจริงๆ นะคะ มีมุมถ่ายงานเต็มไปหมด ถ่ายมุมไหนก็ออกมาสวย ยิ่งได้นางแบบที่ทั้งสวยทั้ง เซ็กซี่แบบน้องกั้งมาเป็นแบบให้ ทุกอย่างยิ่งออกมาเพอร์เฟกมากเลยค่ะ”
“ผมเห็นด้วยครับ นางแบบของคุณพัดชาสวยและเซ็กซี่มากจริงๆ” กานต์พิชชารู้สึกอยากตะกุยหน้าหล่อๆ นั่นยามที่เขาจงใจเน้นคำว่าเซ็กซี่และปรายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า และทิ้งสายตาเป็นพิเศษที่เนินอกของเธอที่โผล่พ้นชุด เดรสเกาะออกออกมา
“อุ๊ย พี่ก็มัวแต่ตื่นเต้นจนลืมแนะนำไปเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกับนางแบบของคุณพัดเรารู้จักกันอยู่แล้ว รู้จัก ‘ดี’ ทีเดียว” กานต์พิชชาหันขวับไปมองคนข้างๆ เมื่อได้ยินเขาตอบพัดชาไปแบบนั้น แต่เขาก็เหมือนจะรู้จึงไม่ยอมหันมาทางเธอ เขาต้องการอะไรทำไมถึงต้องบอกคนอื่นๆ ว่ารู้จักเธอดี เธอรู้ว่าเขาจงใจเน้นคำว่า ‘ดี’ เป็นพิเศษแบบสื่อความนัย เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่
“อ้าวเหรอคะ ตายจริงพี่ก็เผลอปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม น้องกั้งไม่เห็นบอกเลยคะว่ารู้จักกับคุณทิมด้วย ดูเหมือนในทีมจะมีพี่คนเดียวสิคะเนี่ย ที่เพิ่งได้เจอคุณทิมเป็นครั้งแรก มิน่าล่ะ คุณทิมถึงจัดบ้านพักพูลวิลล่าให้นางแบบของพี่แบบพิเศษ เพราะรู้จักกันอยู่แล้วนี่เอง”
“อาหารมาแล้ว ลงมือทานกันได้เลยนะครับ ทานแล้วถ้าไม่อร่อยยังไง ติชมได้เลยนะครับ”
“อุ๊ย ไม่มีอะไรจะติหรอกค่ะ ตั้งแต่อาหารเช้าจนรูมเซอร์วิสพี่ลองมาหมดแล้ว อร่อยทุกเมนูเลยค่ะ น้องๆ ทีมงานเองก็ชมไม่ขาดปาก”
“เหรอครับ ดีใจที่ทุกคนชอบนะครับ”
“น้องกั้ง ดูนี่สิคะ น่ากินมากเลย” พัดชารีบบอกเมื่อเห็นกุ้งอบวุ้นเส้นในหม้อดินที่ส่งกลิ่นหอมฉุย
“เดี๋ยวผมจัดการให้เองครับ รายนี้น่ะเขาชอบกินกุ้งแต่แกะไม่เป็นครับ ปล่อยให้แกะเองทีไรได้กินกุ้งป่นทุกที” คำพูดของฐิติเรียกเสียงหัวเราะทั้งจากพัดชาและซินดี้ที่นั่งเงียบอยู่นาน ด้วยอายุอานามที่ไม่ใช่น้อยๆ และผ่านเรื่องรักๆ ใคร่ๆ มามาก แม้ปัจจุบันจะครองสถานะม่ายหย่าสามี แต่แค่นี้พัดชาก็รู้ได้ทันทีว่าระหว่างนางแบบสาวสวยของตัวเองกับเจ้าของโรงแรมหนุ่มมีซัมติงกันมากกว่าคนรู้จักทั่วไป แต่ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องกระโตกกระตากออกไป ถ้าให้เดาต่อทั้งสองคงมีเรื่องขัดใจกันจนฝ่ายชายมาตามง้อ เพราะในขณะที่ฐิติแสดงออกถึงการใส่ใจ แต่ฝ่ายหญิงกลับนิ่งเงียบไม่แสดงอาการใดๆ แต่เธอก็มองออกว่ามีความแง่งอนอยู่ในท่าทีนิ่งเฉยนั่น เธอเพิ่งจะรู้แจ้งใจในตอนนี้เองว่าเหตุใดทางโรงแรมถึงให้บ้านพักที่ราคาแพงลิบลิ่วแก่กานต์พิชชา
“กั้งว่ากั้งไม่ทานมื้อเย็นดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้ถ่ายงาน กั้งไม่อยากให้หุ่นไม่สวย” กานต์พิชชากำลังจะยอมเสียมารยาทเพื่อปฏิเสธมื้อเย็นและหนีกลับบ้านพัก แต่นาทีต่อมาเธอก็รู้ว่าเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ เพราะดูเหมือนมันจะเข้าทางคนร้ายกาจอย่างฐิติเลยทีเดียว
“ไม่ได้ ต่อให้คุณพัดชายอมแต่ผมไม่ยอม เดี๋ยวก็ปวดท้องอีก คราวที่แล้วผมต้องพาไปหาหมอคุณจำไม่ได้เหรอ เพราะฉะนั้นคุณต้องทานอาหารห้ามดื้อ” กานต์พิชชาเม้มปากอย่างขัดใจ แต่ก็ไม่กล้าโวยวายอะไรมากกว่านั้น เพราะเกรงใจพัดชาและทีมงานคนอื่นๆ แม้ว่าตอนนี้ทุกคนกำลังสนใจอาหารตรงหน้ามากกว่าเธอก็ตาม ขณะเดียวกันสมองก็ไพล่นึกไปถึงเหตุการณ์ที่เขาบอก ช่วงนั้นเธองานเยอะจนทานอาหารไม่เป็นเวลา จนวันหนึ่งร่างกายก็ประท้วงด้วยการปวดท้องอย่างรุนแรง ฐิติกลับมาเจอเธอที่นอนขดตัวหน้าซีดก็รีบพาส่งโรงพยาบาล และพบว่าสาเหตุคือเธอทานอาหารไม่ตรงเวลาและพักผ่อนน้อย
เธอจำได้ว่าหลังจากนั้นเขาเข้มงวดกับการทานอาหารของเธอมาก รวมถึงกำชับไปยังพี่ซินดี้ให้คอยดูแลเรื่องอาหารการกินของเธอให้ดี จนเธอไม่เคยมีอาการดังกล่าวอีกเลย หญิงสาวมัวแต่คิดถึงเรื่องในอดีตจนไม่ทันสังเกตว่าพัดชาแอบสบตาซินดี้เป็นเชิงถามและซินดี้เองก็อ่านสายตาพัดชาได้อย่างทะลุปรุโปร่งจึงพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงตอบว่าสิ่งที่อีกฝ่ายสงสัยนั้นไม่ผิดไปจากที่คิดเลยแม้แต่น้อย กานต์พิชชาดึงตัวเองกลับมายังปัจจุบันอีกครั้ง เมื่อกุ้งตัวโตที่ถูกแกะเรียบร้อยถูกตักวางลงในจานพร้อมกับวุ้นเส้นกลิ่นหอม
“ทานได้แล้วครับ” เขาพูดด้วยรอยยิ้มท่าทางสุภาพ แต่กานต์พิชชาต้องสะดุ้งเมื่อฝ่ามือของเขาวางแหมะลงบนต้นขาที่โผล่พ้นรอยผ่าของกระโปรงออกมา เธอนึกขัดใจที่เลือกสวมเดรสเกาะอกกรุยกรายตัวนี้ออกมา เพราะนอกจากตัวเสื้อจะเป็นเกาะอกที่โชว์เนินอกอิ่มแล้วตัวกระโปรงยังผ่าสูง เมื่อเธอนั่งเรียวขาสวยก็โผล่พ้นการปกคลุมของชุดออกมาให้คนร้ายกาจถือโอกาสลูบไล้มันอยู่ตอนนี้ เธอยากจะลุกขึ้นแล้วใช้ส้อมจิ้มฝ่ามือแสนซุกซนนั่น แต่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากทำตัวไม่ให้มีพิรุธและใช้มืออีกข้างตะครุบฝ่ามือของเขาเอาไว้ พร้อมใช้เล็บจิกจนเขาดึงมือกลับไป แต่ไม่นานมือใหญ่นั่นก็กลับมาวางแหมะบนเรียวขาของเธออีกครั้ง ทั้งที่อยากวีนคนที่กำลังลวนลามเธอให้สาแก่ใจ แต่เพื่อรักษาบรรยากาศไม่ให้คนอื่นต้องพลอยรู้สึกแย่ไปด้วย กานต์พิชชาเลยอดทนนับหนึ่งถึงสิบในใจและยอมให้คนร้ายกาจอย่างเขาวางมือนิ่งๆ อยู่บนขาของเธอจนกระทั่งมื้ออาหารจบลงเธอก็รีบขอตัวกลับบ้านพักทันที
- ผู้เขียน
