เขาเคยขัดขวาง กระทั่งยอมแพ้ และมีความหวังเพราะตุลยวัตรแต่งงานถึงได้กลับมา
แต่เมื่อโตขึ้น เขามองเห็นอะไรๆ ได้ชัดเจนขึ้นแม้แต่หัวใจตัวเองจึงได้กลับมาอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นการที่น้องย้ำว่าคนที่น้องจะรักใช่เขาและไม่มีวันใช่...เขาก็เจ็บมากอยู่ดี
ความเงียบอันน่าอึดอัดครอบคลุมเขากับน้อง วชรวรรษเห็นคนตัวเล็กกว่าไม่พูดอะไรจึงเอ่ยถามออกไปในที่สุด
“แล้วทำไมจะเป็นพี่ไม่ได้ล่ะมิ้นต์”
คราวนี้น้องมองหน้าเขาเหมือนกับจะด่าว่าโง่ “พี่ยังต้องถามอีกเหรอคะ ก็พี่เกลียดมิ้นต์”
เธอย้ำด้วยสีหน้าและสายตาราวกับว่าเรื่องแค่นี้ทำไมเขายังไม่รู้
แน่นอนว่าเขาจะไปรู้ได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่เคยเกลียดเลย
มิหนำซ้ำยังเป็นความรู้สึกตรงกันข้าม...
“พี่ไม่เคยเกลียดมิ้นต์”
วชรวรรษย้ำเสียงหนัก ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนเป็นกอบกุมมือเล็กแล้วจับเอาไว้แน่น
ดวงตากลมโตคู่นั้นมองเขาแล้วเบิกกว้าง สีหน้าคล้ายตกใจคล้ายไม่เชื่อ มันดูน่ารัก
