พีชหวงอาย1|ชีวิตประจำวัน
1589 คำ
วันต่อมา
กริ่ง...กริ่ง...กริ่ง...
เขาลืมตาขึ้นมาด้วยความเหนื่อยหน่ายพร้อมกับยื่นมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกที่ตัวเองตั้งเอาไว้เมื่อคืน แล้วหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมาเปิดดูโซเชียลมีเดียต่าง ๆ ของตัวเองเป็นอันดับแรก พอเปิดเลื่อนดูไปสักพักก็ไปสะดุดตากับเพจของโรงเรียน ที่มีเอาไว้อัพข่าวสารต่าง ๆ และเรื่องซุบซิบนินทาว่าร้ายกัน
"สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้แอดมินข่าวคนสวยของเพจซุบซิบนินทาโรงเรียนวินเซนต์ มีเขาจะมาเมาท์ค่ะ เนื่องจากเมื่อวานนี้พอดีแอดมินอีกคนไปเดินตลาดเย็นxxเข้า แล้วบังเอิญเห็นน้องนิหน่า ม. 5/3 คนสวยของโรงเรียนเรา เดินควงกับนับสิบ ม. 6/1 ของโรงเรียนวชิระนุกูลเกียรติค่ะ เดี๊ยนอยากรู้ว่าทั้งสองไปรู้จักกันตอนไหน เพราะด้วยสถานะรุ่นพี่รุ่นน้องแถมยังเรียนคนละโรงเรียนคงจะไม่มีวันได้ไปเดินผ่านกันได้ แต่ไม่รู้ว่าข่าวพวกนี้จะสืบยากขนาดไหน แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ระดับเดี๊ยนแล้วสืบได้ไม่ยากค่ะ ถ้ามีความเป็นมายังไงเดี๋ยวเดี้ยนจะมารายงานให้ทุกคนทราบนะคะ"
“ไอ้นี่เหรอวะที่ชื่อนับสิบ หน้าตาก็โหล ๆ ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย สู้กูก็ไม่ได้เลยสักนิด” เขามองไปที่บุคคลในจอพร้อมกับมองบน แล้วเลื่อนผ่านไป
ตริ่ง...ตริ่ง...(เสียงข้อลรอน้องจินหน่อย แต่แ***วันนี้น้องเขาไม่ได้มาเรียนว่ะโคตรซวยเลย อุตส่าห์ว่าจะชวนน้องเขาไปกินข้าวด้วยกันสักหน่อย
พีช : มึงเสือกอยากไปเอง กูสาย ๆ นู่นถึงเข้า
อาร์ม : ถ้ามึงเข้าสายแล้วกูจะอยู่กับใคร ไอ้แบงก์ก็ยังไม่มา แ***น่าจะเข้าสายเหมือนมึงนั่นแหละ
พีช : เรื่องของมึง แค่นี้แหละวุ่นวายแต่เช้าเลย
เขากดตัดสายเพื่อนของตัวเอง พร้อมกับวางโทรศัพท์ลงแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย เพื่อจะได้เตรียมตัวไปโรงเรียน
เวลาต่อมา
เขาขับรถเข้ามาจอดบริเวณหลังโรงเรียนเพื่อจะจอดกินข้าวร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำของตัวเองที่กินแทบทุกเช้าก่อนเข้าเรียน ที่โรงเรียนของเขาถึงจะมีโรงอาหารขนาดใหญ่เพื่อให้เด็กนักเรียนไปใช้บริการตั้งแต่เช้า แต่สำหรับเขาแล้วแต่ละร้านรสชาติอาหารแทบไม่ถูกปากเลยรสชาติห่วยแตกมาก แถมเด็กนักเรียนยังต่อแถวกันมากมาย เขายิ่งเป็นคนไม่ชอบอะไรวุ่นวายอยู่ด้วย เลยไม่ค่อยไปสถานที่แบบนั้น โดยตอนเที่ยงเขาและเพื่อนจะชอบปีนรั่วกำแพงออกมากินข้าวที่ร้านป้าตุ่มด้านหลังแทบทุกวัน
"น้องพีช วันนี้เอาอะไรดีลูก"
"ผัดกะเพราหมูกรอบครับป้า เอาแบบไม่เผ็ดมากนะ วันนี้ขอเพิ่มไข่ดาวเป็นสองฟองด้วย"
"ได้เลยจ้า รอแป๊บนึงนะลูกเดี๋ยวให้ลุงรีบผัดให้"
"ครับ" เขาเดินมานั่งลงที่ประจำของตัวเองที่นั่งทุกวัน โดยเขานั่งรอประมาณสิบนาทีลุงยักษ์เจ้าของร้านก็เดินถือจานข้าวผัดกะเพราพร้อมกับไข่ดาวสองฟองโปะไว้ข้างบนมาวางไว้บนโต๊ะต่อหน้าเขา
"กินให้อร่อยนะพ่อหนุ่ม"
"ครับลุง" เขาตอบลุงเจ้าของร้านออกไปพร้อมกับรีบลงมือกินอาหารตรงหน้าของตัวเองด้วยความรวดเร็ว เพราะหลังจากที่ดูเวลาแล้วตอนนี้เวลาเกือบเก้าโมงครึ่ง เหลืออีกเวลาไม่นานก็จะเข้าเรียนคาบแรกแล้ว เขาต้องรีบเข้าให้ทันไม่อย่างนั้นคงโดนอาจารย์วรรณาที่สอนวิชาคณิตศาสตร์เทศนาเขาแน่ เขานั่งกินข้าวในจานด้วยความรวดเร็วพอกินเสร็จก็เดินไปจ่ายเงิน
"นี่ครับลุง"
"ขอบใจพ่อหนุ่ม"
"วันนี้ผมฝากรถนะ ขี้เกียจขับเข้าไปในโรงเรียน" เขาเอ่ยบอกลุงเจ้าของร้านอาหารตามสั่งออกไป เพราะด้วยเขามากินข้าวที่นี่แทบทุกวันก็เลยสนิทกับเจ้าของร้านทั้งสองมาก
"ได้สิ"
"ขอบคุณครับ" เขาเอ่ยขอบคุณพร้อมกับก้มหัวให้หนึ่งครั้ง แล้วรีบเดินมาที่กำแพงโรงเรียนที่อยู่ไม่ไกลพร้อมกับกระโดดปีนขึ้นไปแล้วกระโดดข้ามมาด้วยความชำนาญ พอลงมายืนเรียบร้อยแล้วก็หันมองซ้ายมองขวาว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ก็รีบเดินลัดเลาะเข้าอาคารเรียนและเดินไปห้องเรียนของตัวเองทันที
ขณะที่เขากำลังเดินเข้าห้องเห็นอาจารย์วรรณากำลังเดินมาทางนี้พอดีเขาจึงรีบวิ่งเข้าไปนั่งที่ประจำของตัวเองอย่างเร่งรีบ ทำเหมือนว่าตัวเองเข้ามานานแล้วทั้งที่ความจริงเขาเพิ่งมา
"ฉิวเฉียดนะมึง"
"เออ" เขาตอบเพื่อนไปส่ง ๆ แล้วหยิบหนังสือเรียนใต้เก๊ะขึ้นมาวางเอาไว้เพื่อจะเตรียมตัวรอครูมาสอน
"สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน"
"สวัสดีครับ/ค่ะครูวรรณา"
"เมื่อวานเราเรียนถึงไหนเอ่ย"
"ถึงเรื่องอัตราส่วนตรีโกณมิติแล้วค่ะครู"
"ทุกคนเอาหนังสือเรียนวิชาคณิตศาสตร์ขึ้นมา ถ้าใครลืมเอามาจากบ้านก็ขอดูกับเพื่อนด้านข้างค่ะ"
"ครับ/ค่ะ"
"เปิดไปเรื่องนี้เลย ครูจะอธิบาย..."
เขาก็นั่งฟังอาจารย์อธิบายการเรียนการสอนไปด้วยความเบื่อหน่ายเพราะเรื่องที่อาจารย์อธิบายอยู่นั้นเขารู้หมดทุกอย่างแล้ว เพราะถึงเขาจะเกเรและมีเรื่องชกต่อยแทบทุกอาทิตย์ แต่เขาเป็นคนที่เรียนเก่งและเวลาสอบมักได้คะแนนเต็มเกือบทุกวิชา
"วันนี้ครูมีงานคู่ให้พวกเธอทำด้วยกันนะ จะแบ่งเองหรือให้ครูแบ่งให้คะ"
"แต่ห้องเรามีสิบเก้าคนนะคะครู ถ้าแบ่งเป็นคู่ก็ต้องมีเศษหนึ่งคนสิคะ"
"จริงด้วยสิ ครูก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย แต่ถ้าทำเดี่ยวงานมันอาจจะหนักเกินไป ครูกลัวว่าพวกเธอจะทำไม่ไหวน่ะสิ"
"แล้วทีนี้ใครจะยอมทำคนเดียวล่ะคะ พวกหนูยิ่งไม่เก่งอยู่"
"ใช่ครับครู ผมไม่ยอมทำคนเดียวนะผมจะคู่กับเพื่อนผม"
"งั้นในห้องนี้ใครสมัครใจทำคนเดียวไหมคะ เดี๋ยวครูจะเพิ่มคะแนนพิเศษให้ห้าคะแนน"
"แกเอาสิได้คะแนนพิเศษนะ"
"ฉันไม่เอาหรอก ฉันเรียนไม่เก่งให้ทำคนเดียวก็ตายน่ะสิ"
"แต่แกเป็นผู้หญิงนะ"
"ผู้หญิงแล้วยังไง ผู้หญิงก็เรียนไม่เก่งได้นะไม่ใช่แค่ผู้ชาย"
"พอ ๆ ค่ะเด็ก ๆ ไม่ต้องเถียงกัน ถ้าไม่มีคะ..."
"หนูสมัครใจทำคนเดียวเองค่ะครู" เธอที่นั่งเงียบมาสักพักก็เอ่ยเสนอตัวเองออกไป เพราะรู้สึกรำคาญเสียงของเพื่อนที่ต่างเถียงกันไปมาจนสนั่นดังลั่นห้อง ทำให้เธอที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่นั้นเสียสมาธิไปหมด
"อารยวรรณหนูสมัครใจทำคนเดียวจริง ๆ ใช่ไหมลูก ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นอะไรนะเดี๋ยวคะ..."
"หนูไหวค่ะครู หนูยินดีมากที่จะทำคนเดียว" ครูที่พูดยังไม่จบแต่เธอพูดสวนออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามฉบับสไตล์ที่เธอชอบพูด
"งั้นหนูอยู่คนเดียวนะ ที่เหลือจับคู่กับเพื่อนแล้วส่งรายชื่อมาให้ครู"
"ครับ/ค่ะ"
"เรื่องที่ครูจะให้ไปทำนั้นก็คือทำสมุดเล่มเล็กเกี่ยวกับเรื่องอัตราส่วนตรีโกณมิติที่เราเรียนกันไป กำหนดส่งก็คือวันพุธหน้าค่ะ"
"โห่ครูครับ วันพุธหน้าก็อีกอาทิตย์เดียวเองน่ะสิ แล้วแบบนี้พวกผมจะทำทันได้ยังไง"
"ใช่ค่ะครูอาทิตย์เดียวเองพวกหนูทำไม่ทันหรอกนะ"
"ครูครับ"
"ไม่ต้องมาพูดมาก เลิกจากวิชานี้แล้วก็รีบไปหาข้อมูลเตรียมเอาไว้ พอวันหยุดก็พากันไปทำจะได้รีบเสร็จ ไม่ใช่เอาเวลาไปทำเรื่องไร้สาระ"
"แต่ครูคะ พวกหนูไม่ได้แค่ทำงานของครูคนเดียวนะ ครูคนอื่นก็สั่งงานอีกพวกหนูจะทำทันได้ยังไง"
"ครูไม่ได้สั่งอะไรเยอะแยะเลยนะ สมุดเล่มเล็กก็ไม่กี่หน้าเอง ทันไม่ทันครูไม่สน แต่พอถึงวันส่งพวกเธอต้องเอามาส่งครูให้ครบ ไม่อย่างนั้นครูจะหักคะแนนจนติดลบเลย สำหรับวันนี้แค่นี้แหละไปทานข้าวเที่ยงกันได้แล้ว"
"พวกเราทำความเคารพคุณครู"
"ขอบคุณครับ/ค่ะคุณครู"
พอเธอและเพื่อน ๆ เอ่ยขอบคุณครูเรียบร้อยแล้ว ครูก็เดินออกไป ทำให้นักเรียนที่อยู่ในห้องต่างพูดคุยกันออกมาเสียงดังลั่นไปทั่วห้อง จนเธอที่นั่งเงียบอยู่รู้ปวดหัวและรำคาญเสียงพูดคุยมาก จึงรีบเก็บหนังสือและสมุดพร้อมกับอุปกรณ์การเรียนใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย แล้วรีบเดินออกมาท่ามกลางเพื่อน ๆ ที่กำลังคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน พอเธอเดินออกมาแล้วก็รีบเดินลงบันไดลงมายังชั้นล่างของอาคารเรียน และเดินลัดเลาะมายังบริเวณโต๊ะไม้หินอ่อนหลังโรงเรียนที่ประจำของตัวเองที่เอาไว้กินข้าวแทบทุกวัน เธอไม่ชอบสุงสิงกับใครชอบอยู่คนเดียวโดด ๆ เพราะเธอขี้เกียจคุย จึงเลือกที่จะห่อข้าวมากินเอง
- ผู้เขียน
