เขากวาดสายตาสำรวจเรือนร่างรัดรึงตรงหน้าด้วยความรู้สึกอดสู แสนเสียดาย
ดาหลารีบเบือนสายตาไปอีกทาง เพื่อซ่อนเสียงหัวเราะคิกคักเอาไว้ในลำคอ อำพรางรอยยิ้มขำๆจากสายตาตั้งคำถามของเขา? ชอบใจที่ได้เห็นพ่อเลี้ยงตกใจ หน้าซีด เกือบลมจับ ยืนยันด้วยเสียงระบายลมหายใจออกมาเบาๆด้วยความผิดหวังในตัวเธอ
ตอนนั้นดาหลาไม่คิดอะไรมากไปกว่าความรู้สึกสะใจเหลือเกิน ที่ได้แกล้งเขาออกไปอย่างนั้น
“ขอโทษนะคะ…”
“ทำไมต้องขอโทษ”
“ถ้าการที่ได้รู้ความจริงเกี่ยวกับดา…เอ่อ มันทำให้พ่อเลี้ยงรู้สึกผิดหวังในตัวของดา”
เธอแกล้งทำสีหน้าสำนึกผิด
“อันที่จริงฉันเองก็ไม่ควรจะถาม…” เขาตำหนิตัวเอง
“แต่คุณก็ถาม” เธอย้อน
“แต่เธอก็ไม่จำเป็นต้องตอบ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันขอเลือกที่จะไม่รู้จะดีกว่า แต่ก็นะ…ฉันไม่มีสิทธิ์อะไรจะไปตำหนิเธอ ชีวิตเป็นของเธอ จะใช้ไปในทิศทางไหนมันก็ชีวิตเธอ ถ้าไม่ทำให้ตัวเองและผู้อื่นเดือดร้อน” เขาเอ่ยด้
