บทที่ 15 ช็อก
“ฉันถามว่าใช่ไหม!!”
“โอ๊ย! คุณ รักเจ็บ” จรัสรักจับข้อมือเขาและพยายามดึงออก หากก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะสู้แรงอีกฝ่ายได้ ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรเขาก็ไม่ยอมปล่อย เมื่อหมดหนทางเธอจึงพนมมือขึ้น ประสานสายตากับดวงตามืดดำอันน่ากลัวอย่างร้องขอเสียงอู้อี้ “คุณปล่อยรักนะคะ รักขอร้อง รักเจ็บ ฮือ ๆ”
จิณณ์มองเห็นภาพของคนคนหนึ่งฉายแทรกเข้ามาอีกครั้ง เขาสลัดมือออกจากใบหน้าของเธออย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหลับตาลงเมื่อคราวนี้ภาพเหตุการณ์เลวร้ายพวกนั้นมันผุดขึ้นมาซ้ำ ๆ จนเขาสับสนไปหมด มือใหญ่ทั้งสองข้างยกขึ้นกุมศีรษะเพื่อจะหยุดยั้งภาพที่ไหลบ่าเข้ามา หากก็ไม่เป็นผล
เขาต่อสู้กับตัวเองจนร่างกายเครียดเกร็งไปทุกสัดส่วน ทั้งที่เหตุการณ์นั้นมันผ่านมาแล้วยี่สิบกว่าปี ทว่าภาพทุกอย่างยังชัดเจนในความทรงจำราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ชายหนุ่มรู้สึกปวดหัวรุนแรงราวกับมีคนเอาค้อนปอนด์มาทุบซ้ำ ๆ รับมือกับผลข้า
