บทที่ 16 เรื่องฝังใจ
ครอบครัวยังถือเป็นโลกใบใหญ่ที่สุดของเด็กอายุเก้าขวบ จิณณ์ในวัยนั้นได้รับความรักและความเอาใจใส่อย่างดีจากคนเป็นพ่อและแม่ เขาเป็นลูกชายคนเดียวจึงมักจะได้รับการสนับสนุน นับได้ว่าเขาเกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์ มีพร้อมในทุก ๆ ด้าน
แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่เขาถูกละเลยจากบุพการีทั้งสอง สีหน้าพ่อเริ่มคร่ำเครียดทุกครั้งที่กลับบ้าน จากที่เคยมานั่งสอนเขาทำการบ้านทุกเย็นกลับตรงดิ่งเข้าห้องทำงาน ส่วนแม่ก็เริ่มมีท่าทีแปลกไป แต่งตัวสวยออกจากบ้านแต่เช้าและกลับดึกทุกวัน บางทีเขาก็ไม่ได้เจอหน้าแม่เลยทั้งสัปดาห์
บ่อยครั้งที่เด็กชายจิณณ์ถามหาแม่กับผู้เป็นพ่อด้วยคิดถึง เพราะมีหลายเรื่องอยากจะเล่าให้ฟังตามประสาลูกที่ติดแม่มาก ทว่าคำตอบที่ได้กลับเป็นเสียงตวาดอย่างใส่อารมณ์ ก่อนจะไล่ให้ไปทำการบ้านทั้งที่เขาเพิ่งบอกไปว่าทำเสร็จแล้ว
ครั้นเมื่อคนเป็นแม่กลับมา เด็กน้อยที่รออยู่ก็รีบวิ่งไ
