บทที่ 30
ให้โอกาส
“กิ๊ฟต์บอกว่าคุณอยากมีร้านอาหารเป็นของตัวเอง”
คราวนี้หัวคิ้วเรียวสวยย่นเข้าหากันด้วยความสงสัย จิณณ์กับน้องสาวของเธอไปคุยกันตั้งแต่เมื่อไร ทำไมเธอไม่รู้ “ตอนนี้ก็มีแล้วนี่ไงคะ”
“หมายถึงร้านที่เป็นร้านจริง ๆ ลูกค้าสามารถนั่งทานที่ร้านได้”
ใช่ เธอเคยพูดกับจารวีว่าอยากมีร้านอาหารกึ่งคาเฟ่หน่อย ๆ มีที่จอดรถ มีโต๊ะรองรับลูกค้าเยอะ ๆ และมีมุมถ่ายรูปให้ลูกค้าได้เช็กอิน แต่เธอก็พูดเอาไว้นานแล้ว ไม่คิดว่าคนเป็นน้องจะจำได้ มิหนำซ้ำยังแอบไปเล่าให้เขาฟังอีก
“ถ้าคุณไม่สบายใจก็คิดซะว่าผมลงทุนให้ก่อน พอมีกำไรค่อยคืนผม”
“คุณทำแบบนี้อีกแล้ว” เป็นหนี้ที่เจ้าหนี้ไม่เคยจดหรือบันทึกเอาไว้เลยว่ายอดตอนนี้เท่าไรแล้ว มีแต่ลูกหนี้อย่างเธอที่ตามบันทึกไว้ทุกรายการ ซึ่งตอนนี้ยอดรวมพุ่งสูงถึงเจ็ดหลัก แล้วถ้ารวมกับค่าบ้านค่าที่ดินที่เขาบอกจะซื้อให้ และแน่นอนว่าต้องพ่วงมากับค่ารีโนเวต หรือไม่แ
