ไร่ของปราช
1132 คำ
ตอนที่ 10
ไร่ของปราช
“ไปตอนนี้ เดินมาขึ้นรถได้แล้ว...รึว่าจะข้าให้อุ้มไป”
เสียงดุเข้มนั้นทำให้ ดาวเรือง จำต้องรีบลุกและเดินตามเขาออกมาเพื่อเตรียมขึ้นรถอย่างเสียไม่ได้
“ถ้ามีงานพี่จะให้คนไปบอกอีกทีนะดาว”
หัวหน้าวงตะโกนมาบอกเธอ เมื่อเดินมาที่รถ หญิงสาวไม่ลืมที่จะหันกลับไปไหว้ลาพี่เพลินด้วยความนอบน้อม และก็เห็นว่าที่รถของเขามีลูกน้องของเขาอยู่
“กลับศรีขรเลยใช่มั้ยนาย”
ไอ้แดน เอ่ยถามเมื่อเห็น ปราชเดินออกมาพร้อมกับดาวเรือง สาวหางเครื่องที่เขาได้รับมอบหมายให้ตะเวนหา จนมาพบตัวที่นี่
จะได้กลับบ้านเสียที
“กลับเลย กูห่วงงานที่ไร่”
เขาเปิดประตูรถให้เธอไปนั่งข้างหลัง ก่อนที่ตัวเขาเองจะขึ้นรถนั่งข้างกับไอ้ยอด
ใช้เวลาเพียงชั่วโมงกว่าๆ ทั้งสามก็เดินทางกลับมายังไร่ของปราช โดยดาวเรืองนั่งเกร็งมาตลอดทาง แม้เมื่อคืนวันก่อนเธอเองจะเคยมาที่นี่ แต่ตอนนั้นเป็นเวลากลางคืน และพอตอนเช้าเธอก็ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง
เอาน่า ...อีกแค่ห้าครั้งเท่านั้น ท่องไว้ดาวเรือง
“กลับมาแล้วเหรอจ้ะพี่ปราช”
เสียงหวานเอ่ยทักทันทีที่ก้าวลงจากรถ และดาวเรืองก็เห็น สาวรุ่นรูปร่างหน้าตาดี อายุอานามน่าจะใกล้เคียงกับเธอ มายืนรอต้อนรับ เจ้าของเรือน โดยมีขันน้ำเย็นลอยดอกมะลิถือที่มือและยื่นให้กับ ปราช ทันที่ที่เขาเดินเข้ามาในเรือน
“ป้าจืดไปไหนรึหวาน”
ปราช เอ่ยถามขณะรับขันมาเย็นมาไว้ในมือ
ทำให้ดาวเรืองทราบว่าสาวนางนี้ ชื่อหวาน
“ป้าทำครัวอยู่จ้ะ วันนี้คนงานที่ไร่ปรับดินด้านหลังใกล้จะเสร็จแล้ว เห็นพี่หายไปทั้งวันฉันละเป็นห่วง แล้วนี่...”
หวาน ชะงักคำพูดไว้แค่นั้น เมื่อเหลือบมาเห็น ดาวเรือง สาวรุ่นหน้าตาสะสวยที่ถือกระเป๋าผ้าใบใหญ่ เดินตามกับ ไอ้แดน เข้ามาในเรือน
ผู้หญิงที่ไหนกัน ...
“นั่นดาวเรือง”
ปราช ตอบสั้นๆ ก่อนจะหันไปบอกดาวเรืองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เอาของไปเก็บที่ห้องนั้น เดี๋ยวเอ็งพักห้องข้างล่างในเรือนข้านี่แหละ”
คำบอกนั้น ทำให้ หวานเบิกตาโพลง ด้วยเรือนใหญ่ในไร่นี้ ปราช จะพักอยู่คนเดียวมาตลอด และคนงานหรือลูกน้องในไร่ทั้งชายและหญิงจะมีเรือนและกระท่อมหลังเล็กแยกไปอยู่ห่างๆ เพราะเขาชอบความเป็นส่วนตัวยิ่งนัก
แล้วยายนี่เป็นใคร ใยถึงได้มาพักชั้นล่างของเรือนใหญ่
“มันเป็นใครงั้นรึ พี่ปราชถึงให้พักในเรือนใหญ่”
หวาน ถามเสียงเข้ม และส่งสายตาขุ่นเคืองยังดาวเรือง ด้วยท่าทีไม่เป็นมิตรจนหญิงสาวรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจตนยิ่งนัก
แต่จะสนใจไปใย ..เธอต้องการทำกับเขาอีกห้าครั้ง
“ข้าจะให้ดาวเขามาคอยสอนรำให้เด็กๆในหมู่บ้านเรา เขามาจากคณะอีสานบรรเลงศิลป์ และช่วงเขามาพักจะให้ช่วยงานในเรือนและดูแลข้าเล็กน้อยๆ เห็นว่าช่วงนี้ป้าจืดวุ่นกับการดูแลข้าวปลาอาหารให้คนงานที่มาเพิ่มหลายคน”
ปราช ตอบเสียงราบเรียบนั่นทำให้ หวาน หน้าเจื่อนขึ้น
“เป็นหางเครื่องวงหมอลำงั้นรึ พวกเต้นกินรำกินงั้นซิ”
น้ำเสียงของ หล่อน คล้ายเย้ยหยันเต็มที และส่งสายตาแข็งกร้าวให้กับ สาวรุ่นอย่างขุ่นเคือง
“เต้นกินรำกินแล้วยังไง ไม่ได้ไปปล้นใครเสียหน่อย” ปราชเอ่ยเสียงสูง “แล้วเอ็งไม่มีอะไรทำรึไงหวาน ไม่ไปช่วยป้าจืดในครัวรึ พระอาทิตย์จะตกดินแล้วสำรับข้ายังไม่ได้เลย”
เสียงดุเข้มนั้นทำให้ หวาน จำต้องหยุดเอ่ยเพียงแค่นั้น แล้วรีบเดินกระทืบเท้าออกจากเรือนไปยังครัวเพื่อช่วยป้าและคนงานหญิงทำอาหารด้วยความไม่พอใจ
ไอ้แดน ได้แต่มองตามหลังหล่อนไปและส่ายหน้าไปมา
“อีหวานมันเป็นหลานป้าจืด ก็เป็นคนงานที่นี่เหมือนพวกฉันนี่แหละ แต่มันชอบมาเจ้ากี้เจ้าการกับนาย ไม่รู้อะไรของมัน นายเองก็ไม่อยากจะอะไรมากมาย เพราะป้าจืดเป็นคนเก่าแก่ที่อยู่กับกำนันเปรื่องมานาน พอนายแยกมาอยู่เรือนที่ไร่เลยให้ป้าจืดตามช่วยดูแลด้วย”
ไอ้แดน เอ่ยบอกขณะช่วยยกของ ต่างๆเข้ามาในห้องเล็กด้านล่างเรือน ซึ่งจะใช้เป็นห้องพักชั่วคราวของ ดาวเรืองในช่วงที่อยู่ที่นี่ ส่วน ปราช นั้นเขาพักห้องนอนใหญ่อยู่บนชั้นสองของเรือน
ดีเหมือนกัน ...อย่างน้อยก็อยู่กันคนละชั้น
“งั้นรึจ้ะ ดูเหมือนหวานเขาไม่ชอบฉันเท่าไหร่”
ดาวเรือง เอ่ยเบาๆ ด้วยไม่อยากจะมาสร้างศัตรูกับใคร
แม้จะมาเพียงชั่วเวลาสั้นๆ ก็อยากจะทำตัวเงียบๆ ไม่อยากสุงสิงกับใครให้มากนัก เพราะหากเสร็จภารกิจเธอก็คงต้องรีบไปจากที่นี่
“อย่าถือสามันเลย มันก็เป็นแบบนี้แหละ ข้ายังไม่เคยเห็นมันชอบผู้หญิงคนไหนสักคนในไร่ ยิ่งใครมาใกล้นายมันจะต่อว่าตลอด จนคนอื่นเขาอิดหนาระอาใจ”
ไอ้แดนเอ่ยปลอบใจ ทั้งที่มองท่าทีของ หวาน ออกว่าสาวคนงานหลานป้าจืดนี้คิดเช่นไรกับ ปราช เจ้านายของตน แต่เหมือนปราชเองจะไม่ใส่ใจนัก
“ขอบคุณพี่แดนมากจ้ะ เดี๋ยวฉันปัดกวาดเช็ดถูเอง”
ดาวเรือง เอ่ยบอกเมื่อเห็นไอ้แดน ยกโต๊ะและเก้าอี้ไม้มะขามตัวเล็กเข้ามาให้ แต่ในห้องมีเตียงนอนขนาดกลางตั้งอยู่ ซึ่งก็คงต้องทำความสะอาดและปัดกวาดพอสมควร ดูแล้วห้องนี้ไม่น่าจะได้ใช้งานมานานพอควรละ
แต่ทำความสะอาดเสียหน่อย ก็คงจะพอซุกหัวนอนได้
...อย่างน้อยสิ่งที่ตั้งใจไว้ ก็อาจไม่ยากอย่างที่คิดเท่าใด
.
“ทำเสร็จรึยัง”
เสียงนุ้มทุ้มต่ำดังอยู่หน้าประตูห้อง หลังจาก ดาวเรือง ใช้เวลาพอสมควรจะพลบค่ำแต่ก็ยังเช็ดๆถูๆ ไม่เสร็จ เนื่องจากฝุ่นค่อนข้างเยอะพอสมควร
“ใกล้แล้วจ้ะ พี่ปราชมีอะไรจะให้ฉันรับใช้เหรอจ้ะ”
หญิงสาว เงยหน้าถามขณะที่มือยังจับไม้กวาด และเห็นสายตาคมปลาบมองเธออยู่ก่อนแล้ว และสาวเท้าเดินเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ
ก่อนจะบอกเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“หิวข้าวแล้วมากินก่อน ...ข้าไม่อยากกินข้าวคนเดียว”
****************
- ผู้เขียน
