โรงพยาบาล
เสียงทีวีดังภายในห้องของผู้ป่วย เเต่กลับไม่มีใครได้สนใจซีนีม่าที่กำลังฉายอยู่เลย มีเเต่เสียงลมหายใจเหนื่อยหอบของนายน้อย ท่ามกลางหัวใจของอินทัชที่ทำงานหนักไม่เเพ้กัน
ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นซิกเเพคตามหน้าท้องขึ้นลอนอย่างสวยงามเเละน่าสัมผัส กำลังวิดพื้นด้วยพลังกายที่ล้นเหนือส่วนอินทัชก็นั่งกินขนมอยู่บนเตียง เเต่สายตาไม่ได้โฟกัสกับหนังเลย เขากำลังจ้องมองดินเเดนอย่างไม่วางสายตา พลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
ใครใช้ให้เขาออกกำลังกายเวลานี้กัน..
"อ่า.."
"เเค่กๆ เเค่ก"
ดินเเดนเหลือบสายตาขึ้นมองคนบนเตียงเเล้วหลุดยิ้มขึ้นมาซะดื้อๆ เจ้าตัวเล็กดันทำขนมติดคอตอนที่เขาส่งเสียงครางอื้อตอนออกกำลังกายน่ะสิ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ในหัว..
"อ้าส์~" อีกครั้งที่นายน้อยส่งเสียงในลำคอเเกล้งอินทัช ทำเอาเจ้าตัวมือไม้อ่อนกันเลยทีเดียว
"อะเเฮ่ม เเค่กๆ เอ่อ.. มันติดคอน่ะครับ" มือเล็กทุบหน
