กว่าหนึ่งอาทิตย์ที่นาคิมกลับมาอยู่บ้าน แทบจะไม่ได้ห่างเมียแม้แต่ก้าวเดียว มีแค่ตอนเข้าห้องน้ำ จริงๆที่อยู่ใกล้เธอ เพราะเขายังเดินไม่คล่องเท่าที่ควร จึงใช้รถเข็นบ้าง ตอนที่เดินมากๆ แล้วก็ตอนนี้เขาเริ่มกายภาพ เรื่องการทรงตัว การเดิน ให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
คนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นระยะเวลานาน กล้ามเนื้อเริ่มลีบ จนไม่มีแรงขยับ หรือขยับนิดหน่อยก็จะรู้สึกเหนื่อยมากๆ แต่ชลันธรไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยที่ต้องดูแลนาคิมเลยสักนิด
“วันนี้ฉันไปทำงานก่อนนะคะ” ชลันธรแต่งตัวเสร็จแล้วจะมาบอกสามี เพราะเธอหยุดงานมาเกือบหนึ่งอาทิตย์หลังจากเขาฟื้น
“ผมไปด้วยได้ไหม” คนที่อ้อนเมียอยากตามไปทำงานด้วยส่งสายตาขอร้อง เขาไม่อยากห่างเมีย
“แต่คุณยังไม่สบายนะคะ นอนอยู่บ้านดีไหม”
เขาส่ายหน้าไปมา พร้อมกับกอดอ้อนเธอ ไม่อยากให้เธอไปไหน เขากลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเธออีก
หลังจากป่วยคราวนี้ เขารู้สึกว่าเวลาทุกนาที
