เฟยเย่กะพริบตาปริบ ๆ นางไม่เข้าใจที่เขาจะสื่อ ม้าตัวผู้ก็ดีสิ พละกำลังดีและแข็งแรงนางแค่จะกระซิบบอกเพื่อทำความคุ้นเคย แต่นางก็ลืมคิดไปว่าในสมัยโบราณวิธีเหล่านี้คงไม่ได้ถูกนำมาใช้นางจึงกลับขึ้นมาดังเดิม
“ก็ได้เพคะ หม่อมฉันจะไปแล้วนะ พระองค์จับให้แน่น ๆละเพคะ”
“อืม จับแล้ว”
เฟยเย่เริ่มบังคับม้าเสี่ยวเฮยและวิ่งไปตามทางที่นางจำได้ เมื่อพวกเขาเริ่มออกนอกชุมชน เฟยเย่จึงเร่งความเร็วขึ้นจนท่านอ๋องต้องเปลี่ยนจากจับเอวนางเป็นกอดนางเอาไว้แทน
“ก็นับว่าไม่ขาดทุน”
“ย่าส์ เสี่ยวเฮย เจ้ายอดมากเด็กดี”
ท่านอ๋องลอบยิ้มอย่างพอพระทัย เขาเองก็นึกไม่ถึงว่านางจะบังคับม้าเก่งเช่นนี้ ไม่ว่าจะเร่งความเร็วก็มิได้รู้สึกกลัวเลยสักนิดจนน่าทึ่ง
พวกเขาขี่จนมาถึงเนินเขาที่ว่านั่นพร้อมกับจูงเสี่ยวเฮยไปใกล้ลำธารเพื่อให้มันดื่มน้ำพักเหนื่อย
“เป็นอย่างไรบ้าง”
“ราวกับได้ปลดปล่อยเลยเพคะ”
“เจ้าชอบก็ดีแล้ว”
เฟยเย่หันไป
